Het 36e bericht uit Canada: Verslag van etappe #18

Dinsdag, 12 mei 2015

Michael is lekker bezig, maar elke dag is toch nét weer even anders:

"Ik word wakker van mijn telefoonalarm. Het is 7:00 uur en ik lees als eerste mijn mail en de verjaardagswensen. Het zijn er heel veel en ik probeer iedereen op Facebook een berichtje terug te sturen. Hierdoor ben ik pas om 9 uur in de ontbijtzaal. Ik neem een goed ontbijt, pak mijn spullen, zet mijn fiets buiten en check uit.

Het waait hard, ongeveer windkracht 6 en ik heb tegenwind. Als ik na 5 km de HW17 opdraai, heb ik hem pal tegen. Het valt niet mee, maar ik heb inmiddels geleerd om geduldig door te gaan. Na een uurtje voel ik me niet zo lekker. Rommelige buik en een beetje misselijk...

De weg waarop ik fiets is een vierbaansweg waar heel weinig tot geen vluchtstroken zijn. Het motregent nu redelijk door en dat maakt de weg erg nat. Er rijden hier grote vrachtenwagens die hout en zwaar materieel vervoeren en ik merk dat ik meer en meer risico loop. Ik begin mij echt af te vragen of ik hier nu wel moet zijn. Tot overmaat van ramp zie ik een bord waarop wordt aangegeven dat fietsers hier niet zijn toegestaan. Er is geen andere optie, dus ik fiets door. Nog geen 15 minuten later passeert er een politieauto, maar die onderneemt geen actie. Ik zie dit als een akkoord om door te gaan. Ik heb wel besloten om bij het volgende dorp Whitfish te stoppen en een hotel te zoeken.

Whitfish blijkt een dorpje van niets, dus ik fiets door. Ik stop even om te plassen en zie een ribbenkast naast mij liggen. Hmm, lekker gezicht en het doet mij denken aan het TV bericht van vanmorgen, waarin werd aangegeven dat gisteren een man in British Columbia door een beer in stukken is gescheurd. De mededeling was tevens dat dit slechts één keer in de paar jaar gebeurt én... dat dit jaar om de één of andere reden de beren veel agressiever zijn. Lekker dan!

Als ik doorfiets gaat de weg over in een tweebaansweg, maar de vluchtstroken worden er niet beter op. Ik baal er wel van, want als je zo moet fietsen met tegenwind, regen en zonder vluchtstroken waar vrachtwagens van 40 ton of meer langsscheuren, dan weet je dat de kans groot is dat je hier aangereden wordt...

Als ik nog een half uur doorfiets, zie ik ineens mensen langs de kant staan. Ik herken hen direct; het zijn de fietsers die ik gisteren bij de Wallmart sprak. Zij hebben het gisteren niet tot Española gehaald. Het is te gek om elkaar hier weer te zien. Vanaf dat moment rijden wij met z’n drieën in colonne door. Hoewel zij samen bijna net zoveel gewicht hebben als ik alleen, merk ik al snel dat ik sneller fiets dan hen. Ook klim ik  sneller... Zij zijn redelijk verbaasd over het gewicht dat ik mee heb en zeker dat ik zo goed omhoog weet te klimmen. Voor mij is dat moeilijk in te schatten, omdat ik de hele tijd alleen rij en geen vergelijking heb.

Na ruim een uur fietsen zien wij eindelijk een restaurant en gaan daar naar binnen. Wij nemen heerlijke koffie die lekker warm is. De temperatuur buiten is nu rond de 8 graden, met de wind en regen is dat niet echt comfortabel. Ik neem wat chili concarne en die is erg goed. Wij praten met z’n drieën honderd uit en het gaat eigenlijk maar over een paar dingen, zoals avonturen op de fiets, alleen zijn en toeval. Het zijn bijzondere verhalen en de tijd vliegt. Als wij weer de weg op gaan, regent het nog harder, maar wij zetten door en hoewel het harder regent, gaat het nu beter. De wind is gaan liggen en de weg is vlakker. Heerlijk!

Het is tegen 18:00 uur als wij vlak voor Española een motel vinden. Wij onderhandelen over een goede prijs en gaan naar onze kamers. Na mijn fiets schoongemaakt te hebben, mijn spullen te hebben uitgepakt én een douche, check ik weer mijn mail. Fantastisch al die verjaardagswensen en berichtjes. Even later komen de twee fietsers bij mij langs. Ik krijg van hen een groot, stevig survival mes en ook een omgebouwde muizenval die als waarschuwing bij kamperen gebruikt kan worden. Zeker in de Rocky’s zijn beren een reëel gevaar, maar zelfs hier is de kans om ze te zien vrij groot. Wij praten de hele avond totdat wij zien dat het al 23:15 uur is. Wij spreken af om morgen samen te vertrekken, maar zij gaan na 2 km een andere kant op. Ik moet morgen bijna 100 km fietsen naar Blind River. Ik weet niet of ik dat ga halen. Wij zullen zien...

Het was een bijzondere verjaardag, maar door deze ontmoeting mis ik mijn gezin niet zo erg als aan het begin van de dag. Morgen weer nieuwe ontdekkingen, want die lijken er elke dag weer te zijn."

Han Schomakers, editor