Het 40e bericht uit Canada

Zaterdag, 16 mei 2015

Gisteren was een bijzondere dag voor Michael door zijn ontmoeting met de Chief die hem niet vergeten was. Vandaag gaat de tocht weer verder:

"Ik heb goed geslapen, maar het was een korte nacht. Ik heb muziek geluisterd op YouTube en 'ineens' was het 1:00 uur in de nacht. Na het aankleden ben ik gaan ontbijten bij een restaurant naast mijn motel. Een prima ontbijt in een Italiaans restaurant nog wel.

Het weer is grauw en anders dan voorspeld. Je weet het nooit in Canada, maar ik vertrouw er niet op dat het vandaag zonnig wordt. Ik fiets naar een adres wat ik gisteravond heb opgezocht om een paar visitekaartjes bij te laten drukken. Het is in het oude centrum van Sue (zoals de locals Sault Ste. Marie noemen). Als ik op de bestemming ben, sta ik echt in een griebusbuurtje en er is niets van een drukkerij te zien. Vreemd! Ik ben nu zo dicht bij de brug naar Amerika dat ik de douane port kan zien. Grappig, dat ik zo dicht bij de USA ben.

Op mijn gevoel fiets ik verder om op zoek te gaan naar een plaats die meijverder kan helpen. Na een paar minuten zie ik een soort printershop en ga daar naar binnen. Een jongeman die in de winkel staat, kan mij niet zelf helpen, maar gaat voor mij bellen om te zien wie mij snel kan helpen. Dat blijkt Staples te zijn, verderop boven op de heuvel. Net als ik weg wil gaan, komt er nog een man binnen en de eigenaar zegt tegen hem: deze man fietst dwars door Canada. Ik nuanceer het een beetje, omdat ik niet alles gefietst heb. Dat maakt totaal niet uit merk ik en wij hebben een leuk gesprek. Ineens komt er een andere man binnen. Hij ziet er heel bijzonder uit. "Hé, ben jij de fietser die bij die fiets hoort?"

De man is ouder en heeft een paarse korte strakke broek aan en praat enorm snel. Er ontstaat een bijzonder gesprek. De andere man vertrekt weer en deze oudere man, die 72 blijkt te zijn, was ooit schizofreen. Hij heeft over de hele wereld gezworven en is erg direct in zijn uitgingen. Toch is er iets bijzonders met deze man, want hij is super intelligent. Zoals hij zelf zegt, is geniaal en gek bijna hetzelfde. Hij vertelt deels een boeiend levensverhaal, maar zo humoristisch dat de eigenaar, die deze man goed kent, en ik naar een komedie staan te luisteren. Ik heb werkelijk bijna een uur gelachen maar ook het schrijnende levensverhaal gehoord. Zijn eerste liefde van een Nederlandse dame, hij heeft in de gevangenis in Mexico gezeten, zijn familie heeft hem laten zitten, ooit was hij rijk en nu ben ik rijk… hier van binnen, zegt hij. En hij heeft gelijk, want wat een wijsheid. Hij is erg direct naar mij toe en zegt dat ik nou gewoon eens de dingen moet laten gebeuren. Controle houden in het leven is niet om aan dingen of situaties vast te  houden, maar om vanuit je hart open te staan. "Maar dat doe je nu wel goed zie ik…", zegt hij nog. Voor mijn vertrek maken wij nog wat foto’s en lachen om de laatste grappen.

Als ik op mijn fiets wil stappen, komt deze man nog even naar buiten en zegt "Het gebeurt niet veel dat ik mensen zoals jij ontmoet die durven te kijken naar mij voor wie ik ben. Ik wil je bedanken dat je hier voor mij was. Je bent een bijzonder persoon!" Ik voel mij erg ongemakkelijk bij deze woorden en zeg alleen "Graag gedaan", geef hem een hand en fiets verder. Het weer is ondertussen prima en de zon schijnt.

In gedachten aan wat er allemaal gezegd is waarover wij gelachen hebben, fiets ik op aanwijzingen op het voor mij uitgeprinte kaartje naar Staples. Dat blijkt vlakbij het hotel te liggen, waar ik in 2012 met Melvin geslapen heb. Ik bestel de kaartjes, die ik zondagmiddag om 16:00 uur kan ophalen. Ik besluit eerst een lunch te nemen bij A&W, een favoriet restaurant van mijn broer (en hij weet wel waarom...) Als ik binnen kom, moet ik even grijnzen met de gedachten aan 2012.

Na een kleine lunch ga ik eerst terug naar mijn motel om met Ellen te skypen. Vanmorgen heb ik ook met mijn jongens en met mijn neef Wilko geskyped. Het is erg fijn om Ellen weer te zien en ik mis hen wel. Door al die ontmoetingen kan ik mijn gedachten goed verzetten, maar het blijft een onderdeel van mijn tocht.

Na het gesprek ga ik naar Whitfish Island om te zien wat de Chief en de First Nations gedaan hebben met hetgeen waar we in 2012 over spraken. Mijn eerste indrukken, als ik op het eiland kom, zijn erg goed. Er is veel werk verzet en het ziet er veel beter uit. De oude vuurplaats en de hutten zijn teruggebracht en dit is precies wat er nog was. Ik krijg even kippenvel van wat ik zie, omdat het precies dat is waar ik eerder met de Chief over sprak. Heel bijzonder.

Als ik naar de zuidkant van het eiland loop om daar in alle rust te kunnen zitten, ontmoet ik Ron en Darrell, twee First Nations, en raak met hen in gesprek. Na een tijdje zegt de oudere man: "Jij hoort hier thuis, hè?" Enigszins verbaasd kijk ik hem aan en zeg: "Ja…, mijn hart ligt in dit gebied." "Ja", zegt hij "Ik kan het zien..." Hij wacht even en vervolgt: "Als je eens een native vriend ontmoet, dan is hij dat voor life time." Het gesprek is echt leuk en wij praten over verschillende dingen. "De steen in jouw ketting (die ik al jaren draag) is een heel bijzondere steen voor de Ojibwe", zegt hij als ik deze laat zien. We praten over het heilige getal vier, van de vier windstreken de vier seizoenen… "En foreskin", zegt Ron ineens. Ik moet even nadenken, vier huiden? Ineens heb ik het door dat hij voorhuid zegt. Wij lachen met elkaar om deze grappen. First Nations houden erg van grappen en er ontstaat een open sfeer om grappen te maken. Ik praat met deze mannen ruim een half uur. Bij het afscheid vraagt Darrell hoe ik heet. "Michael", zeg ik. "Michael? Mijn broer heet Michael, mijn oom heet Michael en mijn vader heet Michael. Die is net 3 jaar geleden overleden. Ik mis hem erg." Het is even stil. "Dit is een bestemming", zegt hij. "Als je in Vancouver bent, ga dan naar mijn broer Michael. Hij woont daar en als je zegt dat je mij hier ontmoet hebt, kan hij jou en jouw gezin prachtige stukken van de natuur laten zien. Goed dat je Chief Dean gesproken hebt en doe hem de groeten als je hem weer spreekt." Wij nemen afscheid en ik ga in alle rust op een steen in het water zitten.

Als ik 1,5 uur gezeten heb, is het tijd om te gaan, voel ik. Ik vervolg mijn weg over het eiland naar de hut, waar ik mijn fiets in heb gezet. Als ik aankom, zie ik net wat jongelui de hut ingaan. Zij schrikken en verontschuldigen zich als ik de hut in kom. Zij waren naar mijn idee niets verkeerd aan het doen, maar hun reactie is nogal vreemd. Ze lijken wel intens bang van mij. Moet toch maar even de spiegel raadplegen vanavond...

Ik ga het eiland af en raak ik gesprek met een man van in de 50 die zijn skeelers aantrekt. Na een kort gesprek nodigt hij mij uit om samen te eten bij de rivier. We halen wat eten bij Wendy’s en zitten heerlijk in de zon te eten. Ook dit is weer een bijzondere ontmoeting. Hij heeft heel lang in Europa, met name Griekenland gewoond en is nu in verband met zijn ouders terug in zijn dorp Sue.

We hebben zo'n leuk gesprek en het klikt gewoon, dat wij na het eten samen naar zijn huis gaan om de opname die ik met mijn Gopro van zijn skeeleren heb gemaakt, te bekijken. Hij woont in een redelijk appartement en wij proberen op zijn computer de beelden te bekijken. Dat lukt niet en... ik kan het niet verklaren waarom niet....

Het is inmiddels al donker en wil terug naar mijn motel, maar omdat hij bang is dat hij mijn film beschadigd heeft en hij de film ook wel wil zien gaat hij mee naar mijn motel. Daar lukt het wel. Ik ben door Bruce Mines gefietst en deze beelden doen hem wel wat. Hij heeft daar in zijn jeugd gewoond en blijkt er 35 jaar niet meer te zijn geweest. Hij wil ook alles over mijn tocht, de website en de media zien. Het is erg gezellig en hij gaat rond 12:00 uur weg.

"Als je morgen langs wilt komen, is dat prima.", zegt hij. "Zie maar wat jou schikt. Ik geef je mijn telefoonnummer en emailadres. Als er iets is waar ik je mee kan helpen, laat het mij weten." Vermoeid na een drukke dag ga ik naar bed en vergeet mijn blog te schrijven."

Han Schomakers, editor