Het 42e bericht uit Canada

Maandag, 18 mei 2015

Michael is zich de afgelopen dagen aan het voorbereiden geweest op de fietstocht van de komende dagen. Zijn route loopt door een gebied waar weinig mensen wonen, weinig hotels zijn en waarschijnlijk weinig internet verbindingen:

"Omdat het vandaag een feestdag is in Canada moet, ik zoeken voor een ontbijt. Er is niet veel open...

Als ik binnen zit bij een koffie en fastfood tentje is het al snel gezellig. Er zit een hele groep oudere mannen, die volgens mij allemaal sterke verhalen aan het vertellen zijn. Grappig is wel dat er een heel ontspannen sfeer hangt en iedereen wordt betrokken in de vreugde. Er wordt spontaan en open met elkaar omgegaan. In de hoek van de zaak krijg een man zwart verbrande toost. Ik dacht het al te ruiken. De serveerster krijgt direct commentaar. "Wat serveer je jouw klanten nou?" "Hij wil het zo hebben.",zegt ze. "Hij krijgt het al jaren zo en anders is hij humeurig." De mannen hebben direct commentaar en er wordt volop gelachen.

Ik heb besloten om vandaag een stuk van de HUB trail te fietsen. Deze moet heel mooi zijn en volgens Darrell van de Natives die ik zaterdag ontmoet heb, zul je gegarandeerd wild life zien.

Ik vraag buiten de weg aan een fietser die net binnen koffie is wezen halen. Ik volg zijn instructies op en na 5 minuten zit ik op de trail. Er wandelen, rennen en fietsen verschillende mensen en het is redelijk druk. Ik zie ineens weer een aantal bomen die door bevers zijn aangevreten en dat is heel recentelijk gebeurd. De bevers zijn behoorlijk actief.

Opeens rij ik weer de bewoonde wereld in, maar de trail lijkt door te lopen. Na een tijdje zit ik weer in het centrum van Sue en volgens mij gaat het niet goed. Als ik in de buurt van het eiland kom, besluit ik de weg te vragen aan een man. Hij weet wel waar de trail is, maar er zijn verschillende delen. Hij lijkt er niet uit te komen maar is wel een fervent fietser. Hij adviseert me om naar Garden River te gaan, wat een First Nations reservaat is maar erg mooi.

Ineens staat Darrell daar met zijn fiets. "Hé, Michael", zegt hij. "Hé, Darrell, ik heb het net over je en de HUB trail waar je over sprak." Hij weet precies hoe ik moet rijden en welk deel het is. Hij was even aan het fietsen en is nu onderweg naar huis voor een lunch. Darrell en ik hebben duidelijk een klik en hij vertelt mij nog een aantal zaken rondom de Ojibwe en mijn tocht naar Wawa. Ook dat hij gevaren heeft op een schip op Lake Superior. Het is een enorm groot meer en heel diep. Door de koude winter moet ik rekening houden met nachtvorst daar en vandaag is er sneeuw in Thunder Bay voorspeld. Oei, denk ik… daar heb ik mijn buik wel van vol... Ik neem na een tijdje afscheid, maar ik ben ervan overtuigd hem nog een keer te zullen ontmoeten. Meer een gevoel dan dat het mij ook echt logisch lijkt.

Ik vind het park met de trails na 10 minuten en neem een aparte trail. Hier loopt bijna niemand. Ik laat een stelletje schikken, omdat zij even dachten dat ik een beer was. Vorige week zijn hier nog beren gezien. Zij vragen wat ik hier doe en willen op de foto met mij. Als ik doorfiets, wordt het pad smal en modderig. Hoewel er geen berensporen te zien zijn, voel ik mij toch extra alert. Het pad gaat op gegeven moment zo ruig naar beneden met wortels e.d. dat ik door de prut moet lopen. Aan het einde van het pad ligt er zelfs een boom over het pad. Het was wel prachtig. Ik volg nu meer de geasfalteerde paden door het park en die zijn ook prachtig.

Als ik na een tijdje weer uit het park kom, ga ik weer naar het centrum en eet bij Tim Hortens een broodje. Er staan hier allemaal motorrijders die er nogal ruig uitzien. Grappig, ik parkeer mijn fiets naast de rij met Harleys. Als ik klaar ben, fiets ik langs de waterkant richting mijn motel. Ik zie een Bull Moose beeld staan, ter nagedachtenis aan vier mannen die in januari 2013 het leven verloren hebben in het park, waar ik morgen doorheen fiets.

Als ik naast de Moose sta, is het goed te zien hoe groot deze beesten kunnen zijn. De mannetjes willen in het voorjaar nog wel eens voetgangers en fietsers achterna jagen, is mij meerdere keren verteld. Het zijn vaak uitzonderingen en ik maak mij er niet druk over.

Via mijn motel fiets ik naar Garden Rivers dat ruim 10 km verder ligt. Het weer is prachtig en de omgeving ook. Ik fiets door het hele reservaat heen en wordt vriendelijk gedag gezegd. Het ziet er hier keurig en netjes uit. Ik besluit om op aanbeveling van Darrell hier bij de Big Arrow wat te eten. Het is een tankstation met een kleine winkel en klein restaurantje. Ik bestel een Grandfather Burger. Dat blijkt een zeer grote hamburger te zijn met patat. Hij is zowaar nog beter dan die op Prins Edward County van een paar weken geleden. Ik heb meteen mijn diner naar binnen...

Ik praat nog wat met wat Natives en ga daarna weer naar het motel. Ik moet mij voorbereiden op mijn tocht voor de komende dagen. Ik zal, denk ik, de komende 3 tot 5 dagen geen internet hebben. Dus de verhalen zullen waarschijnlijk later komen, maar ik schrijf deze wel op, hoor!

Ik vind het wel spannend. Ik hoor de laatste dagen dat Terry Fox op deze heuvels stuk is gegaan. En mijn idee dat na Wawa de heuvels minder zouden zijn, blijkt niet waar. Tot aan Thunder Bay is het constant klimmen en dalen over een kleine 700 km. Er zijn niet veel mensen die hier aan beginnen. Ik heb het vertrouwen dat ik er wel doorheen kom, maar... het wordt afzien..."

Han Schomakers,editor