Het 1e bericht uit Canada

Vrijdag, 10 april 2015

Vandaag heeft Michael zijn eerste e-mail vanauit Canada gestuurd met een paar foto's van de reis.

Op onderstaande foto kun je zien wat er allemaal mee moest. Het belangrijkste stuk bagage zit verpakt in de kartonnen doos: 'de fiets'... De dag begon voor Michael als volgt:

"Het is vandaag zover, spannend allemaal. SBS6 van 'Hart van Nederland' stond vanmorgen dus niet op de stoep om van ons ontbijt een interessant item te maken. Dat wilde ik niet, omdat de spanning over mijn vertrek voor mijn gezin al zwaar genoeg is.

Met mijn vrouw Ellen, jongste zoon Toss en de bagage stond ik dan op Schiphol met de twijfel of ik het nou allemaal wel zo goed doe. Waarom heb ik die drive? Doe ik mijn vrouw en kinderen niet te veel aan? Het valt mij toch zwaarder dan ik dacht. Wat heb ik toch eigenlijk een rijkdom. Waarom laat je zoiets achter?

Na inchecken, mijn bagage inleveren en mijn fiets naar de speciale bagage afhandeling brengen, belooft men mij dat ik niet meer met de spullen hoef te sjouwen totdat ik in St. John’s ben. Ik ben benieuwd...

Wij lopen terug tot waar wij écht afscheid moeten nemen. Het lukt mij nog net om mijn tranen te bedwingen. Spijt? Nee, maar wel de angst om degenen die ik zo lief heb pijn te doen.

Ik loop door de douane waar al mijn handbagage er wordt uitgehaald en gecheckt. Alles in orde en men is geïnteresseerd in mijn tocht. Bij de gate aangekomen, zie ik nog net dat mijn fietsdoos naast het vliegtuig staat, dus nog even snel een foto!

In het vliegtuig heb ik een prefecte, prachtige plek naast een aardige jongenman, die keurig opstaat om mij bij het raampje te laten zitten. 'Are you the one that's gonna cycle Canada?' Hoe weet hij dat nou? Het blijkt de man te zijn, die bij Icelandair werkt en die ingelicht was dat ik zou komen en dat er gefilmd zou worden. Toeval? Misschien, maar hij is onderweg naar zijn gezin in Iceland en gaat emigreren naar Nederland! Nou ja... Er ontstaat een bijzonder interessant gesprek van 3 uur!

Na een rustige vlucht en een perfecte landing op Iceland loop ik de aankomsthal binnen waar ik mijn bagage controleer en kijk waar de gate is waar ik moet zijn. Bij de controle voor de vlucht naar Toronto krijg ik de vraag waar ik naar toe ga van een Belg die op Iceland werkt. Kan ik nog even Nederlands spreken...

Bij de gate komt het besef dat ik nu echt alleen ben als een dreun binnen. Ik ken niemand en niemand lijkt ook maar enigszins geïnteresseerd in mij. Ik krijg het warm en even denk ik... 'Ik wil naar huis, naar mijn gezin!'. Gelukkig weet ik mijn gedachten te verzetten. Na 15 minuten kom ik weer een beetje tot mezelf.

Als wij aan boord gaan, zie ik warempel mijn fiets weer buiten staan in de regen en natte sneeuw. Als dat maar goed gaat. Ik vertrouw er op dat het goed komt.

Eenmaal aan boord zit ik naast een aardig ogende dame die niet zo spraakzaam lijkt. Dat wordt een lange vlucht zo. Wij stijgen snel op, ik kijk een film, krijg wat eten en probeer wat te slapen. Dat lukt. Na zo’n 2,5 uur slaap besluit ik om nog wat de doezelen en probeer verder te slapen. De vlucht duurt immers 5 uur.

Vlak voor de landing raak ik toch nog in gesprek met de dame die voor de Duitse TV blijkt te werken. Zij vraagt waarvoor ik naar Canada reis. Zij reist hier naar toe voor een filmcongres. Wij wisselen kaartjes uit en zij belooft mij dit direct uit te gaan dragen. Toeval zo ontmoeting? Ik weet het niet...

Op het vliegveld van Toronto word ik meerdere keren gecontroleerd. Door een agente die mijn gegevens en paspoort controleert met de kaart waarop allerlei vragen staan ingevuld, word ik gevraagd of ik wel toestemming heb voor het inzamelen van geld voor de goede doelen. O, jee. Zij wil een bewijs dat ik echt de tocht ga maken. Ik geef haar een kaartje en de melding "dat ik Terry Fox eer met mijn tocht" doet wonderen. Het is ineens niet erg dat ik de papieren van toestemming niet bij mij heb en ik word veel geluk en succes gewenst!

In de grote hal zie ik mijn lichtgevende tas al aankomen die behoorlijk smerig is geworden, net als mijn fietstas die wat later aankomt. Nu mijn fiets nog. Dat duurt niet lang of hij komt bij de speciale balie aan. Poeh, wat ziet die doos eruit: gescheurd bij de handvatten en smerig. Nu nog met deze grote doos dwars door de hal en smalle doorgangen. Ik heb veel bekijks en krijg steeds vragen. Allemaal supporters, als duidelijk wordt wat ik ga doen!

Nu moet ik bijna 4 uur wachten om weer verder te gaan.

St. John's, here we come!"

Han Schomakers, editor