Het 3e bericht uit Canada: Verslag van etappe #1

Zondag, 12 april 2015

Vandaag is voor Michael de grote dag: hij begint aan de eerste etappe van zijn uitdaging. Lees hieronder het verslag dat ik van zijn aantekeningen heb gemaakt:

"Ik ben vanmorgen vroeg op gestaan en ik heb alles snel gepakt. Mijn fiets blijkt zwaarder dan ik dacht en dat laat mij niet los, want ik heb het thuis toch meerdere keren gecontroleerd.

Ik ga eerst fietsen naar het monument voor Terry Fox dat bij de haven van St. John's staat. Ik was daar om 8:00 uur en dat is precies de tijd waarop Terry 35 jaar ervoor vertrok. Ik ben daar een tijdje gebleven, omdat er wellicht nog media langs kon komen, maar nee, het beelf daar erg stil. Na een ½ uur wachten ben ik vertrokken.

Ik volg met mijn Tomtom dezelfde weg die Terry nam om uit St. Johns te vertrekken. Het begint direct met een hele stijle klim, zo stijl dat ik mij direct bedenk hoe moet ik dit moet gaan doen. Mijn hartslagmeter geeft 164 aan, wat voor mij echt hoog is. Ik fiets daarom in een rustig tempo door en na 1 uur ben ik nogsteeds in St. John's. Het gaat niet snel, het is alleen maar omhoog klimmen.

Eindelijk kom ik dan op Highway 1, waar het erg druk is. Dat is best wel eng. Er wordt hard gereden en de vluchtstrook is niet al te breed. Daarbij ligt er overal grind van het stukgereden asfalt.

Net buiten St. John's kom ik in een forse sneeuwbui terecht. Het zicht is ongeveer 100 meter en ik heb tegenwind. Uur na uur is het nog steeds klimmen. Ik kom verder, maar het gaat langzaam met een gemiddelde van ongeveer 6-8 km/uur. Om het half uur eet ik elke keer wat.

In de middag rond 14:00 uur zie ik het niet meer zitten. Wat is dit zwaar! Ik ben draaierig en licht in mijn hoofd. Er scheuren grote vrachtwagens langs en er is niet te zien, alleen maar rotsen, sneeuw, ijs, een paar bomen, asfalt en auto’s. Het is 98 km naar Whitbourne en het is zo zwaar dat ik steeds vaker moet stoppen. Mijn gedachten gaan naar hoe ik het moet gaan regelen om weer naar huis te gaan. Dit is gekkewerk, écht niet normaal! Ik merk dat ik bang ben dat ik het niet haal, maar ja, wat dan..?

Uiteindelijk kom ik op de plaats van bestemming. Hoera! Eerst een warm bad en daarna met mijn gezin geskyped. Zij staan allen achter mij en stimuleren mij om door te gaan. Mijn vrouw zegt "Heb je geen jetlag?" Tja, daar lijkt het wel op...

Het gesprek doet mij goed, want ik mis hen nu al enorm. Ik zit er echt door heen. Zo erg, dat ik zelfs niet meer normaal kan lopen en moeite heb met eten. Na een geweldige, complete hamburger maaltijd -zij hebben geen groeten maaltijden hier- neem ik nóg een hamburger. Eindelijk is mijn honger gestild!

Ik verbied mijzelf om steeds maar aan mijn gezin, Nederland of wat dan ook te denken. Ik ben gewoon echt uit mijn doen. Er is weinig nodig om het vliegtuig terug te pakken. Ik heb zelfs het eerste hotel nog gebeld om te vragen of zij mijn fietsdoos nog willen bewaren. Met wat vage TV beelden val ik in slaap..."

Han Schomakers, editor