Vrijdag, 8 mei 2015
Gisteren begon Michael weer te twijfelen aan zijn beslissing om de (gratis) aangeboden auto niet te accepteren. Hij wil zijn tocht op de fiets voorztten en vooral afmaken! Vandaag is zijn laatste dag bij Tom en Coby:
"Vanmorgen word ik wakker met een gevoel van tegenzin. Ik heb het goed gehad bij Tom en Coby en ik heb moeite om weg te gaan. Het is ook de onzekerheid van wat de reis gaat brengen. Ik ontbijt en maak gelijk brood klaar om te eten tijdens het fietsen. Ik pak mijn spullen bij elkaar. Tom rijdt om 7:30 uur de truck al voor om alles in te laden.
Ik breng al mijn spullen naar de auto en wederom merk ik wat een idiote hoeveelheid aan gewicht dit is. Toch wil ik er nog niets van weggooien, maar de vraag is of ik hiermee door Canada heen kom. Over al die heuvels die de komende weken alleen maar groter en groter worden, totdat ik op de prairie kom.
Als alles is ingeladen, neem ik afscheid van Coby. Ik merk dat ik geraakt word als ik afscheid neem. Zij gaat niet met ons mee. Tom gaat mij naar een Hunting Store voor bearspray brenmgen. Daarna zal hij mij in de buurt van Gravenhurst afzetten. Als ik Coby uitzwaai terwijl wij wegrijden, probeer ik mij op andere dingen te concentreren. Het is zo'n aardige vrouw, ik ga haar missen, de lieverd...
Tom en ik rijden verder en hebben volop gesprekken. De tijd vliegt om en ik realiseer mij meer en meer hoeveel heuvels hier zijn. Ook Tom valt het na een tijdje op. "Ik heb nooit stilgestaan bij de heuvels, want in de auto merk je er niet veel van. Maar om te fietsen, dat is een hell of a job!"
Het duurt ruimt een uur voordat we bij de Hunting Store zijn. Wat een winkel. Zij verkopen hier allerlei vuurwapens, kruisbogen, compound bogen, messen e.d. Als ik om een bus bearspray vraag, moet ik een formulier invullen met mijn gegevens en moet ik er voor tekenen. Er word verder niet moeilijk over gedaan en ik krijg de bearspray. Ook Tom koopt het e.e.a. Ik denk om zijn raccoons weg te jagen. Hoewel, die bleken vanmorgen uit zichzelf vertrokken te zijn. Tom vraagt nog aan de man achter de balie of je op de HW 11 mag fietsen. "Nee, dat is illegaal", zegt hij. "Maar er wordt wel eens op gefietst. Echter, vorig jaar is er nog een fietser helemaal platgereden door een truck..."
Wij stappen weer in de auto. Wij waren zelf ook al overtuigd dat fietsen hier zelfmoord zou kunnen zijn. Wij rijden verder naar een plek waar wij koffie kunnen drinken. Tom zegt dat hij mij op een goede plek wil afzetten. Na een tijdje niets gezien te hebben, zien wij een tankstation en besluiten daar koffie te gaan drinken. Koffie met een koek en wij gaan kijken of Gravenhurst of Parry Sound een mogelijkheid is.
Als wij na de koffie weer hebben gereden en bij Bracebridge een hotel zien, stoppen wij om te bezien of ik daar kan overnachten en of ik daar vandaag mijn route opnieuw kan plannen. Navraag leert al snel dat dit hem niet gaat worden. Het systeem ligt eruit en de kamer prijs is $143, excl. belasting. Tom vindt, net als ik, dat dit oplichting is. Wat een prijs en het is nog niet eens het hoogseizoen!
Wij rijden weer verder en het is nog steeds erg heuvelachtig. Ik begin mij steeds meer af te vragen wat ik heb gedaan om het aanbod van de auto af te slaan. Als ik hier moet fietsen, met dit gewicht, dan is zelfs 80 km per dag niet haalbaar. Ik krijg een naar onderbuikgevoel en ik merk dat ik weer moeite heb om het onbekende en de risico’s tegemoet te gaan.
Wij rijden steeds verder en het uitzicht is prachtig, terwijl het af en toe wat regent. Wij zijn dicht bij Parry Sound als we de HW 400 op moeten. Bij afslag 217 is een Quality Inn Hotel en zij kunnen mij een kamer aanbieden voor $89. Ik besluit dit te doen en Tom nog een lunch aan te bieden voordat hij ruim 2 uur moet terugrijden.
Het is geweldig om met deze man op stap te zijn. Ik mocht hem altijd al graag, maar hij is nu meer mijn maatje geworden. Het afscheid gaat snel en Tom zegt dat bij mijn gezelschap erg op prijs gesteld heeft. Ik ben ook erg blij met hun gastvrijheid en vindt Tom een toppertje. Als ik Tom zie weg rijden, ligt er een steen op mijn maag. Ik ben nu weer helemaal alleen en ik zal vanaf nu geen bekenden meer zien tot in juli...
Nog twee maanden zonder vrienden, bekenden en vooral mijn gezin en familie. Het valt mij zwaar om weer verder te gaan. Ik lees eerst wat e-mail en skype even later met mijn gezin. Heerlijk om ze weer te zien. Ik zit ruim 45 minuten met hun te praten. Daarna bel ik mijn broer, maar dat is maar kort in verband met de kosten.
Na dit alles ga ik de route en mijn overnachtingen plannen. Na 2 uur ben ik diep teleurgesteld. Het lukt mij maar niet om een goede overnachting voor morgen te vinden. De afstanden zijn groot en de het aantal motels en hotels is hier beperkt. B&B's zijn er niet op mijn route. Ik merk dat dit mij geen goed geeft. Ik voel me steeds meer alleen. Shit, wat is het waardeloos om hier weer doorheen te moeten gaan.
Ik ga om 18:15 uur wat eten, maar merk dat ik eigenlijk geen trek heb. Ik dwing mezelf om goed te eten, maar het huilen staat mij nader dan het lachen. Het is zo uitzichtloos. Slechter weer, heuvels waarvan ik niet weet hoeveel en hoe hoog, geen of beperkte overnachtingsmogelijkheden, geen internet mogelijkheden, dagen alleen op de fiets… Nee, ik zie het even niet meer zitten..."
Han Schomakers, editor
Reactie plaatsen
Reacties
De blogs lopen chronologisch een beetje door elkaar heen, maar ik heb de lijn van het verhaal weer te pakken.
Tja Michael, ik denk dat het in omstandigheden waar jij je in hebt gestort vrij normaal is dat je ups en downs hebt en dat je soms twijfelt of je het nou allemaal wel goed hebt gedaan. Blijkbaar heb je de reis toch wat onderschat, fietsen in Canada is tenslotte wel wat anders dan een fietstocht door Nederland. Natuurlijk kunnen wij vanuit dat veilige Nederland makkelijk hard roepen dat je moet volhouden, maar jij bent de enige die écht in kan schatten of het verantwoord is. Ik vind het geweldig dat je weer fietst, en ik hoop van harte dat je de omstandigheden die voor je liggen aan zult kunnen zodat je je reis en je missie kunt volbrengen. Ik heb heel veel bewondering voor je, want het is niet niks, en een mensen-mensen als jij zal echt zichzelf tegen komen zonder vrienden en familie om je heen. Maar dat kan ook wel eens een hele belangrijke en vormende periode in je leven zijn waar je de rest van dat leven wat aan hebt.
Succes Michael!
Sorry Joke, maar ik kan de volgorde van de blog berichten achteraf niet meer aanpassen... Ik begrijp de verwarring... :-)
Hoi!Wat goed van je...je zit weer opde fiets!Man,wat lerr je jezelf goed kennen,denk ik?!Ik heb alle blogs maar even achter elkaar gelezen,a bit confusing maar het is ook een best werk voor Han om alles zo bij te houden voor je!Pluim dus ook voor jou,Han......zonder jou werk blijven wij zijn verhalen en avonturen niet volgen!Ik hoop dat alles voor jou voorspoedig blijft gaan,Michael.Dat je voor jezelf de juiste beslissingen blijft nemen!heel veel plezier maar weer,alsmede succes en 88- paar ogen voor op de weg!Take good care about yourself!Geniet van patatjes met saus en kaas.....Poutine,maar dat wist je wel!Big hug van Klaas en mjj uit heerlijk warm Perth!OvingEstate keeps watching you-:)!
Kijk inderdaad maar naar de goede adviezen die je hier en daar krijgt aangereikt. Joke zegt echt een paar rake dingen. Om deze reis het hoofd goed te kunnen bieden, moet je de eenzaamheid en het alleen zijn ook af en toe kunnen omarmen. Zie het maar als het spirituele deel van je reis.
Hoi Michael, kom op jongen! Het feit dat je in Canada bent is al geweldige stap. De reis die je voor jezelf hebt uitgekozen is ontzettend zwaar, zeker gezien je tijdspad. Dus als je door omstandigheden af en toe het advies of een lift van een ander overneemt, doet dat niets af van je prestatie! Wij genieten hier in NL alleen al van je verslag. Jouw missie, jouw reis! groetjes Anita
Hé Michael, Je moet nu weer opnieuw je fietsritme oppakken, en dat is natuurlijk best moeilijk om weer in je eentje op reis te gaan na die gezelligheid van eerst Corinne en Simon en daarna met Tom en Coby. En als je dan ook weer van je pad gebracht wordt door adviezen als een andere route of een andere auto, wordt het er niet makkelijker op. Het liefst zou ik nu alles uit mijn handen laten vallen hier, en je met die gratis auto volgen, zodat je toch een beetje veilig kan fietsen. Helaas laat mijn gezondheid dit niet toe. Dus kan ik je alleen maar van verre een hart onder de riem steken. Weet dat we allemaal met je mee gaan....
Hou even vol, Michael. Het gevoel verdwijnt en dan kun je weer genieten van je fietstocht en na een dag tevreden terugkijken over wat je allemaal hebt bereikt. Het is normaal dat je weer even moet wennen aan alleen alle beslisingen te nemen en niemand om je heen te hebben om even te sparren. Hou vol.
Frits van der Zee