Het 48e bericht uit Canada: Verslag van etappe #25

Zondag, 24 mei 2015

Michael gaat vandaag weer fietsen! Lees hier zijn belevenissen, onderweg naar White River:

"Mijn alarm gaat om 6:00 uur, maar ik ben pas om 7:00 uur in de eetzaal. Er komen drie mannen binnen, waarvan de oudste man, die 82 blijkt te zijn, vaargt of ik ook ga vissen vandaag. Het zijn een vader met twee van zijn zoons uit Michigan USA die hier komen vissen. Zij worden met een vliegtuig naar een rivier gebracht in de bush bush, waar het goed vissen is. Als ik zeg dat ik door Canada fiets, en de oudste man inmiddels weet dat ik uit Nederland kom, begint hij een heel verhaal over dat hij ook in Nederland is geweest . Hilversum en Amersfoort en als ik vraag wanneer dat dan was, moet ik bijna lachen als ik hem 1954 hoor zeggen. "Er is wel wat veranderd in Nederland...", zeg ik. "Ja, maar de Nederlandse vrouwen zijn erg mooi!" "Ja, dat klopt!", zeg ik direct "En ik ben er met één getrouwd." Wij lachen en de mannen wensen mij succes en beloven om na hun vistocht mijn website te bezoeken.

Ik check uit en ga de weg op. Ik heb een lichte tegenwind, maar het weer is heerlijk. Zo lekker, dat ik al snel in een T-shirt fiets. Het is ruim 23 graden en dat is, vergeleken met de vorst en de kou van de afgelopen dagen, ongelooflijk! De weg is erg vlak en ik kom de ene naar de andere mooie rivier en prachtig meer na de andere tegen. Ik geniet volop en het gaat echt lekker.

Ik luister naar muziek op een MP3 speler die ik in Sault Ste Marie gekocht heb. Het is echt genieten... Ineens stopt de MP3 speler er mee, omdat hij leeg is. Ik laadt hem via mijn fiets op, maar ik krijg hem niet meer aan de praat. Grrrr... In de zon kan ik het scherm gewoon niet zien. Als ik het later tijdens een rustpauze in een schaduw plekje nog een keer probeer, hoor ik mijzelf mopperen dat dit ding niet voldoet. Je kunt er dus ook mee opnemen...

Ik zit hier even lekker in het zonnetje. Het is 12:00 uur geweest en ik ben al over de helft. Het fietsen is echt genieten, hoewel mijn knieën gewoon pijnlijk zijn. Alle kracht van het klimmen gaat mijn knieën in en die hebben het zwaar. Toch mag dit de pret niet drukken. Ik heb wel broerdere dingen gehad.

Als ik weer fiets, zie ik op een gegeven moment een vrachtwagen van voren en één van achteren aankomen... en er is geen vluchtstrook! Ik schiet gauw de gravel in en even later raast de vrachtwagen langs. Hij toetert nog en ik denk om mij te bedanken, omdat hij anders volop in de remmen had gemoeten. Het constant moeten opletten op de weg maakt je vaak extra moe, maar niet vandaag, omdat de weg redelijk rustig is.

Ik rij om 15:30 uur White River binnen en ga eerst water halen want mijn drinken is op en ik heb dórst. Ik drink weer een liter water weg en ga op zoek naar een motel. Sarmantha Seadon, het meisje van 16 uit White River, die behandeld wordt voor een hersentumor is hier bij iedereen bekend. Ik heb haar via Facebook benaderd. Ik heb haar over mijn tocht en doel verteld en gevraagd of zij het op prijs stelt als ik haar in Winnipeg  kom opzoeken. Uiteraard heb ik dat heel voorzichtig gedaan. Heel White River leeft met haar mee en er is al heel wat geld voor haar in gezameld. Het verhaal is erg triest, maar dat zal ik jullie besparen.

In het motel ga ik eerst met mijn jongste zoon skypen, omdat hij gisteren niet thuis was. Daarna besluit ik om aan mijn voedselvoorraad te beginnen. Chili met bonen en beef, uit blik. Dat scheelt weer ruimte en gewicht op de fiets. Het is trouwens erg lekker...

Morgen gaan 'wij' naar Marathon en dat is een andere 92 km, waarbij het morgenmiddag zeker zal gaan regenen. Circa 30 mm neerslag is voorspeld... Wij zullen zien..."

Han Schomakers, editor