Het 50e bericht uit Canada: Verslag van etappe #27

Dinsdag, 26 mei 2015

Al vanaf de eerste dag dat Michael in Canada op de fiets stapte, zag hij af en toe beren op de weg. Maar die zaten, zoals hij zelf zei, vooral in zijn hoofd. Vandaag zag Michael weer beren... Lees zijn spannende verslag maar:

"Eerst wil ik nog even wat over gisteravond vertellen toen ik het winkelcentrum verliet. Het regende erg hard en daarom ben ik naar de overkant gegaan waar een A&W zit. Ik raak daar in gesprek met de eigenaresse. Een leuke, lieve vrouw die direct voor mij een gratis ontbijt regelde. Na een tijdje kwamen er een paar mensen binnen (Natives) en de vrouw zegt meteen: "Jij bent die beroemde fietser! Ik heb je op TV gezien en wij hebben je een paar keer zien fietsen." Zij zijn heel enthousiast en willen met mij op de foto.

Als het droger is, ga ik naar mijn tent op de camping. Als ik op de camping kom, staan er overal plassen. Getver... Als ik mijn tent zie, staat hij niet meer onder het zeil, maar is hij helemaal ingepakt. Wie heeft dat nou gedaan? Al snel komt de buurman langs. Die blijkt ook uit Nederland te komen en 'van Beek' te heten! Ik ontmoette hem al voordat ik naar het winkelcentrum ging. Hij kon nog wel eens familie zijn. "Jouw zeil was compleet weggewaaid en er rijden hier steeds jongeren rond in auto’s. Weet je zeker dat je daar wel wil staan? Ik zou bij ons in de buurt komen staan..." Wij lopen er naar toe. Hij heeft gelijk, maar het begint weer te regenen en om nou in de regen alles om te zetten... Nee...

Ik blijf staan en bedank hem. Ik moet inderdaad in verband met de wind mijn zeil anders neerzetten. Weer nat ga ik mijn tent in. Bah, wat is dit niet lekker, alles is vochtig of nat. Ik ga mijn slaapzak in en hou de tassen zo veel mogelijk gesloten. Ik kan niet slapen. Het waait en het zeil klappert. Er rijden inderdaad af en toe auto’s langs en de lichten schijnen in mijn tent. Wat ga je dan doen? Eruit en in de regen auto’s aanhouden?

Rond 10:00 uur is het rustig, maar het regent hard en het waait steeds harder. Als ik bijna ben weggezakt, schrik ik wakker van het harde geklapper van het zeil. Het is deels los, dus weer vastgezet en weer… wakker liggen. Ik ben toch in slaap gevallen, met mijn berenspray zonder beveiliging, mijn grote mes, mijn Capgun en luchthoorn onder handbereik. Dit, omdat de verhalen van vanmiddag mij niet lekker zitten.

Ik weet niet hoe laat het is als ik weer wakker schrik. Hoorde ik een grote tak breken? Het waait en het lijkt bijna niet meer te regenen. Ik luister en besluit dat ik het gedroomd heb en draai mij weer om. Ik hoor direct twee keer duidelijk een opsnuivend geluid en even later een zware diepe uitademing...

Ik schrik mij dood. Dit is iets groots en dit is geen hond. Het moet een beer zijn! Mijn hart zit in mijn keel. Ik heb mijn berenspray in de ene hand en mijn Rambo mes in de andere. Ben ik bang? Nou, nee hoor, ik heb alleen last van een gruwelijke hoeveelheid adrenaline. Ik realiseer mij dat berenspray in een tent gebruiken niet écht handig is. Ik pak mijn Capgun (= speelgoedpistool, maar met hardere knallen) en schiet twee keer. Ik hoor 'het' weglopen... Ik lig nog uren wakker en hoor in het begin van alles. Ik realiseer mij dat ik hiermee mijzelf gek maak. Ik besluit mij te ontspannen, maar de adrenaline doet nog zijn werk... Ik val toch in slaap en word daarna nog een paar keer wakker door kramp in mijn been, spierpijn van het liggen in vreemde houding en van de wind. Om 5:00 uur word ik wakker en moet ik heel nodig plassen. Ik doet dat vlak bij de tent. Het wordt al licht en ik zie het meer in de mist met allemaal gansen, prachtig. Ik ga daarna snel mijn slaapzak weer in.

Om 6:00 uur gaat mijn alarm en ik ga er uit. Het kost mij een uur om in de regen alles in te pakken, maar ik kan het grotendeels onder het zeil doen.

Ik fiets om 7:00 uur de camping af naar de A&W. Ja hoor, ik word door de crew met open armen ontvangen. Ik kan bestellen wat ik wil. Ik eet een lekker ontbijt met lekkere warme koffie en ik smeer later nog wat brood dat ik zelf mee had om onderweg te eten.

Uiteindelijk ga ik pas om 8:30 weg, want het nu pas droog, maar het begint snel mistig te worden. Juist nu ik langs een gevaarlijke weg moet fietsen, bijna niet geslapen heb en weer ruim 80 km met grote heuvels moet fietsen...

Gelukkig blijkt het op de HW17 mee te vallen, maar ik moet wel erg goed opletten. Ik merk dat ik nog moe ben en mijn kracht en concentratie minder is. Het klimmen was de laatste twee dagen minder, maar ik moet er nu weer tegenaan. Als om 11:00 uur de mist grotendeels weg is, is het net of ik in de bergen in Oostenrijk rij. Het gaat niet snel en ik klim lange stukken met 6 km/u. Er is geen restaurant, niets tot Terrence Bay, dus ik fiets zo veel mogelijk door, maar moet gewoon stoppen. Ik heb het zwaar. De temperatuur is nu rond de 7 graden en het is vochtig...

Het begint op een survival episode op het Discovery Channel te lijken, maar dat was nimmer mijn inzet. Het is zonder dollen loodzwaar en niet ongevaarlijk door mijn vermoeidheid. Het zit mij niet lekker dat er een beer bij mijn tent is geweest. Ik ga hier NIET meer kamperen! Als  ik later aan een nieuwe lange klim begin, komt een auto mij tegemoet die remt. Het is een contracter. Hij hangt uit het raam en schreeuwt: "Beren! Beren op de weg! Kijkt uit man!"

Nee hè, en even voel ik de adrenaline weer. Ik fiets in een bocht naar rechts langs een hoge rotspartij, zodat ik niet kan zien wat er om de hoek is. Als ik de weg verder in zicht krijg en ik over de weg kijk, zie ik gelukkig niets. Ineens schrik ik... Hij zit nog geen vier meter van me af in de kant. Ik schiet weer een keer met mijn capgun. De beer beweegt zijn neus, maar zit gewoon heel relaxed. Direct voel ik dat deze kleine beer echt niets kwaads van plan is. Ik fiets er rustig langs, maar met verhoogde hartslag. Ik maak al fietsend en omgedraaid een foto als ik zie dat hij inderdaad blijft zitten.

Nou, dat gaat lekker! Ik moet zeggen dat ik hier niet blij mee ben. Als ik de heuvel over ben en weer op een vlak stuk rij, zie ik tussen de bomen op 10 meter afstand een grote zwarte beer lopen. Er zit een grote greppel tussen, maar ik vind het idee dat er hier zoveel zijn niet fijn. Ik realiseer mij meer en meer dat deze beesten niet in op weg lopen, maar dat ik door hun leefgebied fiets. Er zijn er te veel, zoals ik gisteren al hoorde. Er is te weinig ruimte voor hen, dus worden zij onderling agressiever (net mensen) en komen meer naar de bewoonde wereld. Daardoor raken zij hun angst voor mensen meer en meer kwijt. Even verderop zie ik weer een beer in de bossen en ik besluit voorlopig niet meer in de bossen te kijken want ik word er erg onrustig van. Ik ben moe en ik merk dat ik het wel gehad heb met beren.

Na een uurtje fietsen, ben ik nog 40 km voor Terrence Bay. Ik ben een bruine rivier gepasseerd die Little Pic River heet. Ik moet er even om lachen. Wat wil je, bijna niet geslapen, al die beren en ruim 1,5 maand fietsen, denk ik...

Na veel zwoegen en zweten in een prachtige omgeving kom ik even over 15:00 uur aan in Terrace Bay. Ik ga lekker naar het motel dat ik al besproken heb. Ik hang al mijn natte spullen in het zonnetje dat net doorgekomen is. Het water loopt uit de meeste spullen. Het droogt redelijk snel.

Na een lekkere, warme douche kleed ik mij aan. Ik heb een stijve nek overgehouden van gisteravond en ik ben gebroken. Ik ga wat eten in het restaurant bij dit motel en ga daarna, na het schrijven van mijn blog, sláááápen!!!..."

Han Schomakers, editor