Het 56e bericht uit Canada

Zondag, 31 mei 2015

Gisteren was voor Michael weer een bijzondere dag, omdat hij het punt heeft bereikt waar Terry Fox destijds moest opgeven. Het was ook de dag waarop Michael weer alleen verder moest, zonder zijn fietsmaatje Dave. Hoe gaat het nu verder? Lees maar gauw verder:

"Vandaag is een rustige dag. Ik moet een aantal dingen doen. Mail versturen, een blogbericht maken, met thuis skypen en... ik moet mijn bus naar Winnipeg regelen!

Al met al nogal wat zaken, maar ik ga eerst wat ontbijten en doe dat bij Tim Hortons. Het is vlak bij en dus makkelijk. Ik zit in het havengebied, omdat het Greyhound busstation daar ook is. Dat maakt wel dat dit waarschijnlijk niet het meest aantrekkelijke deel van de stad is.

Bij Tim Hortons is het druk, maar er heerst een bepaalde sfeer die ik niet eerder in Canada zo meegemaakt heb. Het is niet gezellig en mensen lijken in zichzelf gekeerd. Na mijn ontbijt en koffie ga ik snel terug naar het motel. Het heeft hier vannacht weer licht gevroren en hoewel het redelijk weer is, blijft het fris.

Ik ga van alles achter de computer doen. Ik skype vroeg in de middag met Han, mijn editor. Wij praten over de website en hoe het allemaal gaat. Ik beleef inderdaad veel en bijzondere dingen die ik niet had kunnen bedenken. Rond 14:45 uur skype ik met mijn vrouw. Heerlijk om haar weer te zien. Zij vindt het eigenlijk wel tijd dat het voorbij is. Eigenlijk ben ik het met haar eens. Het is erg lang. Toch doet het mij erg goed om haar weer te zien en te spreken. Ik spreek ook even met mijn jongste zoon en om 15:55 uur neem ik weer digitaal afscheid.

Omdat het zondag is, krijg ik CTV of CBC niet te pakken en ook de Greyhound kan ik pas weer bellen om 18:30 uur. Ik kan mijn ticket niet on-line bestellen, wat veel goedkoper zou zijn, omdat mijn fiets ook mee moet. Dus bel ik om 18:30 precies. Het ticket wordt geboekt en ik geef mijn creditcard gegevens door. Ik blijk morgenochtend vroeg te moeten komen om al mijn extra spullen te laten wegen, want daarvoor moet ik extra betalen. OK, denk ik nog, niet leuk, maar begrijpelijk. Maar vlak voordat ik op wil hangen, zegt zij: "O ja, en jouw fiets moet natuurlijk wel in een Bikebox!"

Wat? Ik vraag of zij het wil herhalen. Zij nemen geen fietsen mee zonder doos. Wel godver… ik heb daar nog eergisteren over gebeld. Ten eerste zeggen zij niet dat per dag de prijs omhoog gaat, ik kan niet goedkoop online boeken, omdat ik een fiets meeneem en nu zijn er ineens voorschriften voor vervoer. Als ik vraag hoe groot de box is zegt zij dat de fiets er makkelijk in past. Je moet alleen 'gewoon' jouw wielen, stuur en alles demonteren. "Echt niet!", zeg ik...

Ik merk dat ik boos wordt en probeer mij in te houden. Ik krijg geen antwoord op de vraag hoe groot de doos is. Het is nu 18:45 uur en ik besluit naar het busstation te fietsen om te zien hoe groot deze dozen zijn . En die je natuurlijk extra moet kopen...

De weg er naar toe is waardeloos en ik was al behoorlijk ontstemd. Er zitten gaten in de weg waar je menige hond in kan laten verdwijnen. Na 5 km ben ik er. Eerst moet ik wachten en ik merk al direct dat het hier niet echt snel gaat. Als ik aan de beurt ben, vraag ik of ik een fietsdoos mag zien. "O, die zijn groot en jouw fiets past er zeker in, dat zie ik zo", wijzend naar het raam waar mijn fiets staat.

"Ik wil het toch graag even weten", zeg ik licht geïrriteerd. Daar komt de jongedame aan met de grote fietsdoos. Hij blijkt 140 bij 90 cm te zijn. Even ter vergelijking met de Schiphol doos waar mijn fiets bijna niet inpaste, die was 185 bij 120 cm.

Ik meet met haar de doos op en een passagier die alles gehoord heeft en medelijden met mij lijkt te krijgen, komt met een meetlint waar cm opstaan in plaats van die stomme inches... Ik meet mijn fiets na, maar zelfs mijn frame zonder spatborden, wielen e.d. past er niet in. Nou, dan kun je naar de Walmart of Canadian Tyre voor een doos. Ja..., het is zondag lieverd! De jongedame was het even vergeten. Ik sta te koken en zeg dat ik alleen mijn voorwiel eruit kan halen en mijn stuur kan draaien, maar verder doe ik niets. "Tja...", zegt zij "dan weet ik het ook niet. Ik dacht dat het wel zou passen." "Wat nou als ik mijn fiets niet meekrijg, dan heb ik een ticket waar ik niets aan heb." "Ja meneer, u heeft een ticket zonder terugbetalinggarantie." "Nou wordt het helemaal mooi, die heb jij mij door de telefoon aangesmeerd en mij daarbij niet verteld dat ik mijn fiets moest inpakken. Valse voorlichting." Dit doet haar houding wel wat veranderen...

Grrrr. Een jongedame die binnen komt, dringt zich ineens erg op met de mededeling dat haar vriend heel erg handig is en mij zeker kan helpen. Als ik buiten bij een bijna volledig de getatoeëerde man kom, krijg ik meteen te horen dat hij mensen helpt omdat het Christen is. Dit wordt oppassen, denk ik direct. Dit ligt er te dik boven op. Ik ben uiterst alert en hij wil alles voor me doen, zegt hij. Mijn gedachten gaan snel en ineens bedenk ik mij dat ik van twee van die zogenaamde grote dozen wellicht één kan maken. Ik check het binnen of het kan en zie een chauffeur. Geen probleem, als hij maar verpakt is.

De Christen wil weten of ik geholpen ben. "Ja hoor" en ik wil van hem af, want deze gast is fout. "Nou", zegt hij direct "Dat is mooi, dan kun je mij nu helpen. Ik heb $80 nodig voor een ticket voor mijn vrouw." Ik wist het wel en omdat ik al niet vrolijk ben, kijk ik hem direct diep in zijn ogen en ga rechtop voor hem staan. Ik ben woest. Hij went zijn ogen af en zegt: "Nou ja, jij zult het wel niet kunnen missen op je reis man. God zegent je" en hij loopt weg. Ik moet vast nogal intimiderend overgekomen zijn, want hij druipt met de staart tussen de benen af. Wat is dit voor een zootje hier?

Ik heb ondertussen wel trek, maar probeer eerst bij de Walmart, die als enige open is, of zijn een grote doos hebben. Nou, er lopen er genoeg rond!! Wat een stelletje domkoppen. Ik leg twee keer uit wat ik wil hebben en zij komen met een set archiefdozen aan. Als zij eindelijk door hebben wat ik bedoel, gaan zij in het magazijn checken. "Nee hoor, dat hebben we niet..." Ik ben er helemaal klaar mee! Morgen koop ik wel twee dozen en zal zorgen dat ik er vroeg ben, maar mijn gevoel zegt dat dit nog een verhaaltje gaat worden.

Ik eet onderweg bij KFC en bestel vier stukken kip met patat. Als ik het krijg, kijk ik verbaasd. "Doen jullie ook in kwartels?", vraag ik, maar zij begrijpen mij niet. Eén van de vier heeft een redelijk normaal formaat, maar de rest is geen stuk kip maar een wing. En ik was al pissig… kortom, het is niet mijn middag. Ik bestel later nog wat, omdat ik er niet genoeg aan heb, maar de keuken heeft nu wel begrepen wat stukken kip zijn.

Als ik terug ben op mijn motelkamer, komt de twijfel boven. Ik ben d’r klaar mee. Als ik mijn route bekijk, dan zal het spannend worden. Ik moet misschien nog een keer een bus nemen. Dat zou in de Rocky’s heel goed kunnen en uitkomen. Leuk, als ik daar ook een bikebox moet kopen! Dat kan daar dus niet...

Ik baal er zo van dat ik overweeg om alles te laten voor wat het is en naar huis te vliegen. De Engelse vertaling van de website blijft ook al achter. En ik verlies hier steeds meer aandacht, dan die ik kan opbouwen. En de media reageren niet. En ik kom tijd te kort om dat zelf op te pakken. En nu dit ge...&%$#@ van vanmiddag... @#$%&!...

Maar ook, omdat mijn vrouw mij mist en ik mijn kinderen. Als ik nu terug ga, kan ik naar de diploma-uitreiking van mijn zoon en weer naar het werk. En dat scheelt, want dit kost mij behoorlijk veel geld...

Nee, wij gaan door, denk ik. Maar ik baal wel. Ik doe zo mijn best en het wordt nu niet opgepakt. Ik raak de aandacht kwijt in Canada. Het is frustrerend...

Ineens weet ik weer waarvoor ik het ook alweer doe. We gaan door!!"

Han Schomakers, editor