Dinsdag, 2 juni 2015
Michael heeft weer gezelschap van Dave. Na een lange busreis komen zij laat aan in het hotel. Er volgt een korte nacht:
"Ik wordt wakker als er op de deur geklopt wordt. "Roomservice! Do you need anything?" Ja, nachtrust, denk ik nog. Het is 10:16 uur en ik ben nu klaarwakker.
Ik ga als eerste douchen, maar de reden dat de kamer zo groot lijkt, heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat zij de badkamer hebben laten krimpen. Wij moeten er erg om lachen, maar het is triest...
Als wij beiden aangekleed zijn, gaan we naar het academisch ziekenhuis in Winnipeg. Het is 13 km fietsen en onderweg willen wij ontbijten. Het is druk op de weg, maar na een tijdje komen wij een McDonald's tegen. De ontbijtjes zijn er niet meer. Ik neem een Cesarsalad, maar de Indische manager behandeld mij als een stuk stront. Dave wordt zelfs pissig om zijn gedrag. Het komt wellicht, omdat ik hem niet direct verstond. Hij laat mij extra lang wachten op mijn salade en als ik om extra saus vraag, omdat ik niet alles gekregen heb, wil hij een dollar hebben. Ik zeg tegen hem: "Kijk daar!" en wijs achter hem. Hij kijkt om en ik zeg: "Stupid!" en loop weg. Niet netjes, maar Dave en ik zijn het snel eens. Tot nu toe zijn de mensen hier niet echt aardig te noemen. Zij zijn zelfs 'een beetje' onbeschoft...
Wij fietsen na ons teleurstellende ontbijtje verder. Wij komen eerst bij een infocentrum voor borstkanker en gaan daar naar binnen. Wij vertellen wat ik doe en wat mijn doel is, mensen hoop brengen en inspireren. De reacties zijn hier goed, maar wij worden verwezen naar de overkant van de straat. Daar zijn zij minder geïnteresseerd. Zij doen gemaakt, maar willen ons niet echt helpen. Wij worden doorverwezen naar the Cancer Care Manitoba. Het is nog eens 3 km fietsen...
Omdat Dave jarig is, trakteer ik hem als verassing op een kop koffie bij Tim Hortons. We zien een auto van CBC aankomen. Ik pak een kaartje en spreek de man aan en vraag of hij ons wil helpen. Dat wil hij en hij belooft zijn best te doen.
Als wij lekker aan de koffie zitten, komt hij naar binnen en vraagt nog het één en ander en geeft een direct nummer van de newsroom. Dave belt, maar zij hebben nu geen ruimte om iets te doen, Zij nemen nog contact met ons op...
Na dit alles gaan wij naar the Cancer Care Manitoba en gaan daar naar binnen. Er wordt eerst enthousiast gereageerd, maar dan worden wij door de bewaking opgehaald. Wij moeten bij de fund raising zijn. Het is toch niet duidelijk dat ik kankerpatiënten wil ontmoeten die hier voor openstaan om hun een polsbandje te geven en te inspireren. Weer moeten wij ons verhaal doen en een nogal gezette dame loopt een ander kantoor in. Ik kan haar niet horen, maar Dave wel. Zij zegt iets dat er een stel mannen zijn met een website die publiciteit willen. Dave wordt boos en reageert nogal vreemd in mijn ogen, maar ik heb nog niets door. Een overdreven virendelijke dame, die niets van de inhoud wil weten, wil wel graag een foto met ons maken voor haar manager. Dan kunnen wij verder kijken, hoe en wat wij kunnen doen.
Wij worden eerst naar de hal verwezen bij het logo van Cancer Care Manitoba, maar o, nee met de fiets is beter. Staat die buiten? "Ja", zeg ik nog en wij gaan naar buiten. Zij maakt een foto van ons en zegt daarna: "Je hoort van ons… Daaáag! "
Echt, het is niet te geloven en daar staan wij dan. Het is moeilijk om alles te beschrijven, maar hier worden mensen met chemo behandeld en bestraald. Het is alsof zij niet kunnen geloven dat ik hier vanuit mijn hart mensen wil inspireren. Dave vertelt wat hij gehoord had en dat wij gewoon subtiel uit het ziekenhuis gebonjourd zijn. Mensen hier lijken op zichzelf gericht en zij blijven maar denken dat ik beroemd wil worden of media aandacht wil. Echt, het is zo diep geworteld dat mensen niet echt om een andere lijken te geven. Het is hard, maar het is triest.
Dave en ik zijn hier onderweg terug naar het motel mee bezig. Bij het motel schrijf ik mijn blog van gisteren. Ik ga naar het kantoor van het motel om het te verzenden. In onze kamer is het signaal zo slecht, dat het niets doet.
Later gaan wij bij een pizzeria eten en nemen pasta, omdat dit in de aanbieding is vandaag en "All you can eat". Wij eten er goed van en gaan terug naar het motel. Geen berichten van de media, ook Samantha uit White River reageert niet en dus schrijf ik mijn blog van vandaag. Een dag met een lichte kater.
Vandaag is gebleken hoe belangrijk het is dat ik dit doe. Als Canada nog steeds de boodschap van hun held Terry Fox niet heeft begrepen, dan is er weinig veranderd. Terry deed dit niet alleen voor het geld voor onderzoek. Zijn drive kwam voort uit het feit dat hij mensen zag lijden en hij vond dat niemand zo zou moeten lijden. Pillen, chemo en bestraling maken mensen niet beter. Het is de aandacht en de kracht van hun eigen lichaam die hierin belangrijk is. Er is oprechte aandacht nodig voor kankerpatiënten en dat geldt nog meer voor sarcoïdose patiënten. Erkenning en oprechte aandacht. Helaas heeft Cancer Care Manitoba hier geen oog voor. Werk aan de winkel. Het valt alleen niet mee als het nu even niet gaat, zoals ik graag zou zien!"
Han Schomakers, editor
Reactie plaatsen
Reacties
Ja Michael, materialisme is een steeds groter toverwoord aan het worden in onze maatschappij. En dat is wereldwijd. Gevoel en idealisme ..... wat is dat? Veel mensen kennen deze woorden niet meer. Jammer dat Manitoba zo tegenvalt tot nu toe maar er komt best nog veel goeds hoor. Heb daar maar vertrouwen in.
Lieve Michael .wat een nare ervaring , vergeet dat maar weer gauw,
wand nare mensen zjin overal En gelukkig in de minderheid.wel leuk
dat Dave weer bji je is hji miste jou denk ik .Maar nu bji Cancer Care
Manitoba daaris de aandacht voor jou doel ver te zoeken erg triest.
Maar hou vol en laat je niet van je doel afbrengen.Er komen vast weer
mooie ervaringen.Gaat Dave nu verder met je mee. MICHAEL hou vol
je weet waarvoor je het doet.Heel veel geluk met je reis.
liefs en een knuffel van ons.Bonne en Ria.
Hoi Michael, fijn dat Dave met je mee reist. Je kunt elkaar opbeuren bij vervelende ervaringen. Dat ze in het ziekenhuis niet iedereen toelaten kan je ook zien als bezorgdheid voor hun patiënten. Houdt vol en het komt goed. Gr. Ron
Tjongtjonge!KOM MAAR WEER GAUW TERUG NAAR ONTARIO!MICHAEL!Wij zijn veel liever...duh!-:))Maar alke gekheid op een stokje: het is op alle fronten wel een chalanging trip!!!Ben blij voor je dat je momenteel niet alleen bent.Volhouden,mannen.....samen staan jullie sterk!Hoop zo op een fijne dag voor je morgen....dat heb je wel weer dik verdiend!Ik heb hier intussen al een paar keer het krantenartikel uit de EMC gekregen van anderen.....maar ja....ik had m al dubbel gescoord!Lekker tukken voir zodadelijk,en verl goeds voir morgen!Liefs uit Perth-:)!
Michael, Wat n belevenissen weer. en fijn dat Dave weer bij je is. In deze wat mindere tijden is het prettig om een maatje te hebben die naast je staat/fietst. De wereld is helaas niet altijd rozengeur en maneschijn en dat weet jij maar al te goed. Je hebt tijdens deze tocht al aangetoond dat je de problemen die op je pad komen goed kunt aanpakken, dus krijgen die paar in zichzelf gekeerde Canadezen je er niet onder. Je hebt ondertussen al veel meer lieve en betrokken personen ontmoet, dus houd je daar aan vast. Zoals ik al na de start van je tocht aangaf "Jij zult je doelstelling bereiken" en dat op alle fronten, dus houdt vol en geniet ervan. This is once in a lifetime.
Hoi Michael, wat een verrassing: weer twéé nieuwe blogs!
Jammer dat de Canadezen in dit gebied net zo aardig zijn als die je in het begin tegenkwam. Ik had ook al mijn mening gevormd: Canadezen = aardig volk. Maar dat is dus geen wet van Meden en Perzen.
Ik ben heel benieuwd of Dave mee gaat fietsen naar Vancouver. Wat grappig zeg dat hij je weer opzocht ;-) Lijkt me wel een stuk gezelliger zo. En daarnaast: "twee weten meer dan één", "gedeelde smart is halve smart" en dan ook "gedeelde vreugd is dubbele vreugd" ;-)
Ik heb trouwens eens de koers van de Canadeze dollar opgezocht, en die staat op € 0,71. Dat valt me mee moet ik zeggen. Ik had hem in gedachten gelijk gezet aan de US dollar die tegenwoordig bijna een euro kost, maar gelukkig is dat niet zo, dus Canada is minder duur dan ik dacht.
Hee Michael, veel plezier op je verdere tocht. Gelukkig lijkt het koude weer verleden tijd, en ik hoop dat ook de mensen verder zullen ontdooien want jij bent een echt mensen-mens: hebt contact met mensen nodig om je goed te voelen. Ik hoop dan ook dat die contacten vanaf nu weer warm en intens zullen zijn.
Groetjes, Joke
Hoi Michael, het blijkt maar weer. Dit soort mensen heb je overal op de wereld. Zet het van je af en focus je op al datgene en diegene wat je wel positief benaderd en op je af komt. Dat zijn er al heel veel geweest. Koester het maar ! GROETJES
Wat een donkey's daar in Cancer Care Manitoba. Laat je niet ontmoedigen. Keep up the good work!!!