Het 77e bericht uit Canada: Verslag van etappe #45

Vrijdag, 19 juni 2015

"Een nacht met vrachtwagens die stoppen en vertrekken. Af en toe flink wat wind. Toch, als ik wakker word, is het prachtig weer en wij ruimen onze tenten en spullen op. Wij wachten tot het restaurant opengaat om 9:00 uur voor een ontbijt.

Als even later tuinmannen het gras komen maaien, en wij in gesprek raken, begrijp ik al snel dat wij voor Jan Joker wachten, want hoewel het tankstationnetje wel is opengaan, is het restaurantgedeelte al jaren niet meer in gebruik...

Een tuinman, die zijn hele leven al in Alberta woont, vertelt mij dat de laatste jaren het weer zo enorm veranderd is. Vroeger waren hier nooit tornado waarschuwingen, maar de laatste jaren is er een speciale tornado watch ingesteld voor Alberta en Saskatchewan. Juni en juli zijn hier de maanden met het meest bijzondere en gevaarlijkste weer. Mooi, dat is weer lekker nieuws om mee te beginnen.

Als wij weg willen rijden, komt er een fietser vanuit het dorp naar ons toe. Het is een jonge dame die ook in British Columbia gestart is en naar Toronto gaat. Zij verteld dat zij gehoord heeft dat er gisteren twee fietsers in een enorme hagel en onweersbui terecht zijn gekomen. "Dat waren wij!", zeggen wij beiden. Het is even stil. Ik verbaas mij er wel over dat het hele dorp weet dat wij daar in een gevaarlijke situatie waren, maar dat niemand ons is komen helpen...

Als we toch naar het restaurant gaan, komen er ook twee andere fietsers aan, die met deze dame in het dorp overnacht hebben. Het zijn Oliver uit Zwiterland and Alexander uit Canada. Zij gaan ook van West naar Oost. Alexander Mackay houdt ook een webblog bij en wij spreken af elkaars blog te delen onder onze volgers. Alexanders blog is www.islanderofmanyoceans.wordpress.com

Wij wensen elkaar succes. Na een kop koffie bij het tankstation, waar zij geen ontbijt hebben, gaan wij door naar Irvine, 14 km verderop, waar er wel iets te eten te krijgen is.

De wind is weer gedraaid. Wij hebben hem gelukkig schuin in de rug. Net als wij lekker op gang zijn, komt er een fietser van de nadere kant aangefietst die gewoon dwars door de middenberm heen dendert en ons tegemoet rijdt. Het is een man van 64 die niet bepaald afgetraind is voor een flinke fietstocht. Hij fietst ook van West naar Toronto. Na een praatje gaan wij weer verder. Wij hebben een behoorlijke snelheid te pakken en komen dus al snel in Ivine aan.

Irvine is alweer een pitoresk plaatsje, met een echte cowboy uitstraling, waar iedereen iedereen kent. Naast het hotel is een klein restaurantje annex winkel annex bank. Wij worden direct met open armen ontvangen en krijgen een heerlijk ontbijt. Het is echt genieten zo!

Na verschillende gesprekken over mijn tocht, waar ik begonnen ben en wat wij hebben meegemaakt, wordt het tijd om weer te gaan. Het is erg gezellig, maar wij willen op tijd in Medicine Hat zijn, omdat er weer tornado- en onweersvoorspellingen zijn voor de middag. Wij worden door de eigenaresse nog gewaarschuwd en zij geeft aan dat Medicine Hat vorige week nog getroffen is door een flinke storm. Irvine is vorig jaar deels overstroomd geweest door noodweer.

Als wij weer op de fiets zitten, en ik achtervolgd wordt door een Japanner die het nodig vindt om Karaoke op de fiets te doen, is de lucht blauw en is het heerlijk warm. De tijd vliegt en zo ook de kilometers. Ik ben zelf onder de indruk als wij al voor 13:30 uur Medicine Hat binnen fietsen. Wij gaan als eerste op zoek naar een fietsenwinkel om naar mijn ketting te laten kijken.

Cyclepath is een mooie fietsenwinkel, waarbij wij direct en keurig geholpen worden. Hoewel zij prachtige kettingen hebben voor speciaal zware belasting, vinden zij het niet echt nodig om deze te vervangen. Het ziet er prima uit! Als mijn fiets in de zaak staat, wordt die volop bestudeerd. Zij zijn onder de indruk van deze fiets en kunnen het bijna niet geloven dat ik zoveel en zover met zoveel gewicht gefietst heb. De fiets is in een prima conditie. Nadat van alles is nagelopen, is er maar één conclusie... Wij kunnen niets voor je doen. Jouw fiets is in een prima conditie. Het is een enorm sterke fiets! Ik mag er niets voor betalen. Ik ben onder de indruk van de klantvriendelijkheid en het vakmanschap die is ingebakken in de (fiets)harten van deze mannen! Ik maak met de technische man, die mijn fiets nagelopen heeft, nog een foto voor de winkel. Wat een mooie zaak! Zij hebben hier echt goede spullen!

Sann en ik doen nog wat boodschappen en gaan daarna bij een Japans restaurant wat eten. Het is een soort fastfood, maar wel goed. Binnen bel ik Clinton om te vragen of het goed is dat wij komen. Hij is direct enthousiast en wij spreken af dat wij rond 17:00 uur bij hem zullen zijn. Als wij weer buiten komen, worden wij minder prettig verrast. Er komt een behoorlijke onweersbui aan.

Wij fietsen snel richting Clinton die slechts 7,5 km verderop woont. Toch, voordat wij de snelweg opdraaien, gebeurt er iets waardoor ik bijna een paniekgevoel krijg. Er komt een grote, draaiende wolk aan van zand, stof, papier, afval en ander rondvliegend materiaal. Deze dendert over ons heen. Ik kan niet meer door mijn mond ademen! Zelfs door mijn neus is het moeilijk. Is dit nu een tornado? Sann schreeuwt nog iets van dat hij geen adem kan halen. Ik schreeuw terug dat wij naar Tim Hortons moeten om te schuilen. Het gebouw van Tim Hortons houdt ons in de luwte. Wij maken dat wij snel naar binnen komen. Als wij binnen zijn, blijkt deze kolkende stofwolk al weer weg te zijn, maar het begint nu enorm te onweren. Niet veel later regent het ook, maar het is nu niet meer zo wild. Ik heb Cilton gebeld. Hij staat er op dat hij ons komt ophalen met een pick-up truck, want dit is veel te gevaarlijk!

Na een uurtje is Clinton er. Hij loopt in een keurig pak. De storm is voorbij en wij kunnen rustig de fietsen inladen. Hij heeft een pick-up truck van een vriend moeten lenen, omdat die van hem allemaal op de farm staan. Hij verontschuldigt zich, omdat het langer duurde dan gedacht. Hij rijdt met ons eerst langs een stel vrienden die ons heel graag wil ontmoeten. Wij worden daar keurig ontvangen en het is erg gezellig. De ouders van één van de mannen komen uit Nederland en hij spreekt dan ook een beetje Nederlands. Hij is net afgelopen mei met vakantie in Nederland geweest. Hij heeft de Elfstedentocht gelopen. Niet helemaal succesvol, qua weer. Zijn huis, waar wij nu zijn, heeft een geweldig uitzicht over een vallei. Zij wonen hier prachtig. Ook het andere vriendenstel is erg aardig. Ik voel mij hier gewoon thuis. De tijd vliegt en wij moeten er weer vandoor. Wij willen graag douchen. Ik begrijp dat wij ook nog naar iemand anders gaan vanavond, tenminste als wij meewillen...

De woning van Clinton en zijn vriendin is groot en prachtig en staat in een geweldig mooie wijk. Ik begrijp nu dat Clinton naast zijn advocatuur ook nog vier andere bedrijven heeft. Het is een rustig ogende man, die een druk leven leidt en een echte wereldreiziger is. Wij zijn erg gelukkig dat wij hier mogen overnachten. De badkamers en de slaapkamers zijn prachtig.

Als wij opgefrist zijn, gaan wij met Clinton mee naar een vriend van hem. Die was altijd een politiecommandant en woont niet ver van Clinton. Toch gaan wij met de Mercedes CLK 550. Clinton laat mij, met ondeugende ogen, even zien en voelen hoe snel deze auto is. En dat is snel... Als wij op de plaats van bestemming aankomen, staat de auto van Clintons vriendin er al. Zij was iets eerder weggegaan...

Wij hebben een prachtige avond en kijken vanuit de achtertuin over een deel van Medicine Hat heen. Het huis is een prachtige, authentieke woning van 100 jaar oud en wij krijgen een complete rondleiding.  

Als wij later richting Clintons huis gaan en ik mijn bed in duik, zie ik dat het al half 1 geweest is. Wat een prachtige dag en wat een belevenissen. Wij zitten nu midden in alle luxe en tussen aardige mensen die ons graag nog een keer willen zien als wij hier weer in Canada komen."

Han Schomakers, editor