Het 80e bericht uit Canada

Maandag, 22 juni 2015

Lees gauw het bericht van Michael, het is spannend:

"Wij worden om even over 5:00 uur wakker gemaakt door Clinton. Wij gaan vandaag naar een branding, wat betekent dat wij getuige gaan zijn van echte cowboys die de klaveren gaan verzorgen, brandmerken (ja, dat wordt wel gruwelijk) en voorzien van een radiotracker.

Wij moeten vroeg weg om op tijd naar de ranch te gaan om de paarden op te halen en van truck te wisselen. Clinton neemt ons mee en rond 6:00 uur zijn wij bij de schuur, waar de twee paarden al staan. Wij moeten hen opzadelen en naar de trailer begeleiden. Dat gaat niet direct goed, omdat één van de twee paarden niet veel zin in een ritje lijkt te hebben. Toch weet Clint met zijn ervaring zijn paard gerust te stellen en in de trailer te krijgen.

Na 1,5 uur rijden zijn wij waar wij moeten zijn, terug in Sasketchawan, vlak bij Maple Creek. Het is hier prachtig en er staan allemaal pick-up trucks met trailers. Er lopen inderdaad cowboy gelijkende mannen rond. Het zijn mannen die bijna nog dagelijks met paarden werken en de koeien hier verzorgen of verplaatsen. Deze groep werkt al jaren samen en verzorgen zo elkaars kudde en hebben een sterke, sociale band. Wij worden voorgesteld door Clinton. Ik voel dat ik van een aantal een blik krijg van “ben benieuwd wat jullie hiervan gaan vinden”. Zij behouden hun afstand als het ware om te zien wat voor vlees zij in de kuip hebben.

Ineens gaan de mannen op hun paarden de weide in en rijden naar de koeien toe die grotendeels over de heuvel staan. Wat er dan gebeurt na een kleine 20 minuten is indrukwekkend. Een grote kudde koeien, omsingeld door cowboys op paarden, komt op ons afgerend, gevolgd door een stofwolk. De zon schijnt op de kudde, zodat het een extra mooi beeld geeft. Als zij dichterbij komen kan je het gefluit en het schreeuwen van de cowboys horen. Ze drijven op een indrukwekkende wijze de kudde in de richting van het afgezette gedeelte, waar de kudde verzameld wordt. Het schouwspel is enorm indrukwekkend, zeker als je de grond voelt trillen, de koeien hoort loeien en de geur van de kudde met de laatste restjes van de stofwolk langs je heen gaat.

De kudde loopt luidt loeiend de afrastering binnen en het schouwspel lijkt zo uit een oude Western geplukt. Het geeft mij een apart gevoel. Het is zo mooi om dit te zien. De behendigheid van deze cowboys met hun paarden die elk dier op een zo humaan mogelijke wijze naar de plaats bestemming te brengen.

Als alle koeien met kalveren binnen de afrastering staan, begint er een ander schouwspel, waarin de cowboys met hun paarden de kalveren van de koeien scheiden en hen in een ander gedeelte loodsen. Om de kalveren rustig te houden, worden er een paar koeien in hun buurt gehouden. Het duurt ongeveer 30 minuten. Dan worden alle kalveren weer in de grote afrastering gelaten en vinden er voorbereidingen plaats voor de branding.

Ik weet nog niet wat mij te wachten staat, maar ik kan wel vermoeden dat dit schouwspel niet echt diervriendelijk zal zijn. Toch merk ik dat de mannen juist erg begaan zijn met de koeien en kalveren. Er wordt mij verteld waarom de koeien hier gebrandmerkt worden en waarom zij juist nu medisch onderzocht worden. Er lopen kalveren rond met een maagvirus dat diarree veroorzaakt en dodelijk kan zijn als dit niet behandeld wordt. Ze krijgen een lichte antibiotica, maar dat wordt zo veel mogelijk vermeden. De koeien worden hier zo natuurlijk mogelijk gehouden en op enorme stukken land geplaatst.

Als de branding begint, vangt een viertal cowboys te paard de kalveren met hun lasso, die zij om de achterpoten van de kalveren weten te krijgen. Heel indrukwekkend om te zien. De kalveren worden op hun zij gelegd en dan lopen er vier man om heen die zo snel mogelijk een oormerk en een injectie geven en vervolgens brandmerken. Alle klaveren brullen en je kunt de geur van geschroeid haar goed ruiken.

Tot mijn schrik worden de mannelijke kalveren gecastreerd en dat is voor mij even niet prettig om te zien. Ik vraag mij af of dit wel goed is en waarom dit nodig is. Tot mijn verbazing zie ik dat de klaveren na de behandeling het prima lijken te doen. Natuurlijk zullen ze pijn hebben, maar het gaat heel snel. Eén van de cowboys legt mij uit dat het niet prettig is voor de kalveren en dat ze soms een paar dagen nodig hebben om geheel te herstellen, maar over het algemeen is dit de beste en meest humane manier om dit te doen. Als ik wat langer zit te kijken, begrijp ik wat hij bedoelt. Hoewel het vreemd zal klinken, lijken de dieren er niet zoveel last van te hebben als dat ik dacht.

Clinton die ook mee was om de koeien naar de afrastering te drijven, helpt nu bij een branding. Er zit één man bij het hoofd van het dier en één bij de achterkant. Even later worden Sann en ik gevraagd of we ook willen helpen. Het is nu rustiger en meer dan de helft van de kalveren is al 'gedaan'.

Sann en ik willen dat wel en wij krijgen uitleg. Ik vind het spannend om er nu met mijn neus bovenop te zitten. Als we het eerste kalf krijgen (speciaal een kleiner exemplaar) zit ik vol adrealine. Het kalf reageert voelbaar op het brandmerken en dat ik vind dat toch niet echt prettig. Als het dier klaar is en wij het los laten, lijkt het beest weer prima in orde. Het loopt weg en eet wat gras. Ik vraag mij echt af hoeveel pijn deze beesten werkelijk hebben, omdat ik geen reactie kan zien die op pijn lijkt. Sann heeft er genoeg van en even later help ik een andere cowboy. Het gaat redelijk goed. Het is echt wennen en normaal gesproken niet iets wat ik zou doen.

Het bijzondere is dat de sfeer onder de mannen en vrouwen erg goed is. Er is pauze met koffie en volop eten. Handen wassen en aan tafel. Er is ook volop ander drinken en wij mogen pakken wat wij willen. Ons optreden in de arena heeft duidelijk respect afgedwongen. Toch zijn dit de echte cowboys en niet de aangeklede 'wanna bees' die op rodeo's te zien zijn.

In de middag, rond 13:30 uur, is alles klaar en gedaan. De klaveren en koeien gaan weer de weide in. Een cowboy vertelt dat de kalveren automatisch teruggaan naar de laatste plaats waar zij gevoed zijn door hun moeder. De koeien doen dat ook en zo vinden zij elkaar weer. Als ik alle klaveren en koeien terug zie lopen is er geen spoor van stress bij deze beesten te zien. Ik ben onder de indruk, gezien alles wat ik heb aanschouwd.

Wij worden door Clinton meegenomen naar de ranch van de eigenaar van de koeien en daar staat een complete maaltijd klaar. Wij zitten midden in het wilde westen met cowboys aan een goede maaltijd. Deze ruige mannen blijken sociale, rustige en wijze mannen te zijn die heel veel van de natuur, beesten en omgeving weten. Je kunt eigenlijk alleen een cowboy worden als je van jongsafaan hierin opgroeit.

Als wij gegeten hebben, moet Clinton verder en nemen wij afscheid. Wij worden bedankt en dat zou eigenlijk andersom moeten zijn. Ik bedank hen en heb oprecht respect gekregen voor deze mannen. Hoewel een branding geen prettig gezicht is, weten deze mannen de beesten zo min mogelijk te laten lijden. Ook zij zijn begaan met de beesten. Het is hun leven. No nonsens, direct en oprecht.

Clinton neemt ons nog mee naar zijn ouderlijk huis, de ranch waar zijn broer nu woont. Prachtige omgeving en wij drinken daar wat in de schaduw, wat best lekker is want het is erg warm vandaag en…zonder wind!

Op de terug weg gaan wij langs Fort Walsh waar de eerste Royal Canadian Mounted Police (RCPM) gevestigd was. Helaas is het fort gesloten vandaag, maar het is een prachtige omgeving en een bijzonder stukje geschiedenis, waarbij de indianen een grote rol spelen. Het is genieten. Clinton rijdt speciaal om, om ons de mooiste stukken te laten zien. Sann is achter in de auto in slaap gevallen en ook ik merk dat ik moe ben, maar het is zo mooi en interessant dat ik onmogelijk kan slapen.

Als wij uiteindelijk weer op de ranch zijn en de paarden hebben afgezadeld, afgespoeld en weer in de weide laten gaan, kunnen wij richting huis. Daar neem ik een douche en worden mijn kleren gewassen, want vanavond worden wij meegenomen naar een concert van Robi Botos hier op het Jazzfestival in Medicine Hat. Wij eten wat en ik probeer mijn achterstand in mijn blog in te lopen, hoewel ik bekaf ben.

Als wij samen met Clinton en Kaytlyn naar de plaatselijke schouwbrug gaan voor het concert van Robi Botos, die met Count Basie gewerkt heeft, is het nog prachtig weer. Het concert is indrukwekkend en het zijn echt jazz musici van wereldklasse. Prachtig! Voordat ik het weet, is het concert afgelopen. Het was geweldig en wat een dag! Op internet heb ik een auto besteld, waarmee ik morgen naar Calgary ga. Ik duik nu lekker mijn bed in voor een laatste nachtje in Medicine Hat."

Han Schomakers, editor