Het 86e bericht uit Canada

Zaterdag, 27 juni 2015

"Na een ontbijtje ga ik terug naar mijn kamer. Ik wil vandaag een paar dingen regelen. Ten eerste moet ik voor morgen voldoende eten en drinken regelen, omdat ik waarschijnlijk de hele dag op de begraafplaats ben en daar is alleen een toilet. Ten tweede wil ik voor de komende dagen tot 4 juli mijn onderdak regelen.

Als eerste skype ik met mijn vrouw en later met de mannen. Het duurt nu wel erg lang voordat ik hen weer zie en kan vasthouden, maar het doet mij goed. Ik overleg met Ellen dat ik de komende dagen zo goedkoop mogelijk wil overnachten, maar wel veilig. Een jonge Fransman, die we in de bus naar Winnipeg ontmoet hadden en naar Vancouver ging, is in een jeugdherberg totaal beroofd van zijn bezittingen. Er zijn meer voorbeelden van berovingen van toeristen. Ik mijd deze optie. Kamperen kan een optie zijn, maar nu met deze hittegolf niet echt top. Het wordt dus even zoeken.

Na een klein uurtje skypen, neem ik afscheid en ga als eerste de opties voor overnachting checken. Kamperen kan, maar er zijn in Vancouver maar een paar mogelijkheden. Eén heb ik gisteren vanuit mijn pick-up gezien en die ligt midden in een onguur industriegebied, waar ik niet wil staan. Trouwens, je kan jouw tent daar geen moment alleen laten. Vijf dagen op een veldje… Nou, nee!

Ik wil in de nacht van 3 op 4 juli in het hotel slapen, waar wij al een kamer geboekt hebben. On-line kom ik er niet uit en daarom bel ik hen. Tot mijn grote schrik is het hotel volledig volgeboekt en komt onze reservering niet in het systeem voor. Wat? Ik heb geleerd hier niet direct in paniek te raken, maar dit is geen goed nieuws. Ik geef mijn boekingsnummer, maar dat komt ook niet voor in het systeem. Ineens zegt de dame: "Bent u meneer van Beek? " "Ja... " "Oh, de kamer staat voor u gereserveerd, maar helaas kunt u niet eerder komen. Wel kunt u eerder wat spullen komen brengen..."

Nou, dat wordt verder zoeken. Ik kom een aanbieding tegen van een hotel in Coquitlam (wat trouwens een andere plaats is dan Port Coquitlam). Ik besluit deze te boeken, omdat hij dicht bij de metro ligt en dat is verdomd handig. Zo kan ik morgenochtend met de metro naar Port Coquitlam en daarna met de metro naar het hotel. De dagen erna ben ik dan ook zo in de stad.

Na de boeking, en de commotie, ga ik zonder fiets met de Skytrain (metro) naar het centrum van Vancouver. Ik geniet weer van deze stad en ik zie dat de Noordam, een cruisschip onder de Nederlandse vlag, in de haven ligt.

Nieuwsgierig als ik ben, loop ik langs het schip over de kade. Het is een enorm schip van de Holland-Amerika lijn. Er liggen nog meer schepen en het is prachtig om te zien hoe alle passagiers op dek moeten komen voor de veiligheidsinstructies. Dat betekent dat de Noordam straks zal uitvaren.

Ik besluit te wachten, maar doe dat aan het einde van de pier in een zitje in de schaduw. Pfff, wat is het warm, maar beter dat de kou van weleer!!

Uiteindelijk is het zover. De trossen gaan los en het schip komt langzaam in beweging. De hoorn dreunt over het water na. Een pracht gezicht, zeker met de watervliegtuigen op de achtergrond die landen en opstijgen. Wat een drukte op het water!

Als de Noordam is uitgevaren, ga ik naar het Olympic Plaza zoals ik het maar noem, waar het grote TV scherm is. Canada moet tegen Engeland spelen en dat was in de metro al goed te merken. Die was overvol met Canadese supporters. Die zijn overigens keurig en rustig. Heel wat anders, dan wij wel eens in Nederlands zien.

Als ik aankom, begint de wedstrijd net en ik zit lekker in het zonnetje die nu minder sterk is. Even later vraagt een jongen en een meisje of ze naast mij mogen zitten. Hij checkt toch even of ik uit Engeland kom. "Nee, hoor je hebt niets te vrezen", zeg ik, "ik ben voor Canada."

Helaas is het snel 1-0 voor Engeland en even later 2-0. Alleen een groepje Engelse supporters hoor je juichen. Na 20 minuten scoort Canada en dan galmt het hele plein. De ruststand is 2-1 en ik besluit nu eerst boodschappen te doen en daarna terug te komen voor de wedstrijd.

Al snel vind ik een klein supermarktje wat hier in het centrum niet gemakkelijk is. Als ik naar buiten loop, wil ik eerst wat eten want ik het trek gekregen. Het is nu rond 18:00 uur. Verderop is het druk en ik denk dat het ’t Busket festival is. Het blijkt te kloppen. In een afgezet gebied is er van alles te doen. Er zijn allemaal straat artiesten, maar dan de besten van Noord-Amerika. Groepen uit Montréal met mooie acts en vooral veel musici. Ik neem een heerlijke Poutine met vlees er in en geniet van het straattheater.

Ik realiseer mij dat ik de tweede helft mis, maar ik denk dat dit toch echt leuker is. Na een uurtje ga ik naar de metro richting het hotel, net als de supporters die twee haltes later binnen stappen. Ik weet niet wat de eindstand is, maar dat Canada niet door is, is wel duidelijk te zien. Toch zijn alle supporters rustig. Ik zie teleurstelling, maar geen frustratie!

Bij het hotel aangekomen, ben ik eigenlijk best moe. Ik denk dat het ook met de hitte te maken heeft. Op mijn kamer is het lekker koel, omdat de airco prima zijn werk doet. Hoewel… De hele tijd als de airco aanslaat, komt er een wietlucht naar binnen en het stinkt behoorlijk. Er wordt buiten niet gerookt, want dat kan ik vanaf het balkon checken. Ik vermoed dat er een wietplantage is, maar besluit hier niet de laatste dag mee naar de eigenaar te gaan.

Ik zet de airco uit en de lucht is zo weg. Ik pak alvast wat spullen, zodat ik morgen om 6:00 uur op tijd elkaar ben om naar Port Cocuitlam te gaan. Daarna ga ik naar bed, want ik ben bekaf..."

Han Schomakers, editor