16 april 2014
Een telefoontje van de Dermatoloog vanuit het ziekenhuis; Meneer van Beek ik heb niet zulk goed nieuws…u heeft Sarcoïdose. Een auto-immuun ziekte waar geen medicijnen tegen zijn en die meestal tussen de 1 à 3 jaar weer verdwijnt. Er is onderzoek nodig om vast te stellen waar in uw lichaam er nog meer aantastingen zijn. Als dit op vitale organen is dan is alleen behandeling met zware ontstekingsremmers een optie. U krijgt een folder thuis en de assistent zal strak met u verschillende onderzoeken inplannen.
18 april 2014
Een week vakantie naar Bodrum Turkije. De informatie gelezen en herken veel kenmerken van deze ziekte en dat verklaard voor mij een boel
22 april 2014
Vandaag 20 jaar getrouwd.
23 april 2014
Pijn in mijn enkels die zo heftig is dat lopen bijna geen optie is. Ik laat zo min mogelijk merken en lig heerlijk in de zon naast een prachtig zwembad in een prachtig hotel. Mijn gedachten dwalen af als ik wegdoezel in de warme zon. Ik stel mij de vraag; Wat als ik nou echt Sarcoïdose heb en nog meer beperkt wordt in mijn leven? Wat als ik weer uit het werk raak en mijn leven niet meer de oude wordt? Wat ga ik daar mee doen?
Wat ga IK er mee doen? Dit was de vraag die bij mij een flits van gedachten deed ontstaan en mij terugbracht bij de woorden van een jongeman die veel indruk op mij gemaakt heeft.
I think i can do it….don’t give up hope.
De woorden van Terry Fox. Een jongen die door Botkanker met een kunstbeen geld inzamelde voor Kankeronderzoek, door van de Oost- naar de Westkust in Canada te rennen. Dagelijks legde hij een afstand van een Marathon af.
Een onmogelijke opgave en toch ….hij deed het…tot dat de ziekte terugkwam in zijn longen en hij na ruim 5000 km moest opgeven.
Mijn werk is nog niet af …..de Marathon of Hope zal altijd door gaan. Als ik kan kom ik terug en maak ik het af. Helaas was dit hem niet gegund en overleed op 28 juni 1981. Hij is Canada’s grootste held geworden.
Ik was in Canada in 1980. Ik heb hem dagelijks op TV gezien en ben meer dan onder de indruk geraakt. Canada is mijn land en door vele tegenslagen in mijn leven is het mij niet gelukt om te emigreren. Dat scheelde een paar keer heel weinig. Maar omdat mij vrouw niet wil is het een keuze die wel een heel zwaar offer vraagt. Ik ben meerdere keren in Canada geweest. 1980, 2002, 2005, 2008, 2012 en 2013. Ik heb er familie en gevoelsmatig mijn roots. Hierdoor ben ik bij toeval in contact gekomen met First Nations en ben zo op vele fronten verbonden met “My home en Native land” zoals het volkslied zo mooi aangeeft.
Alles valt op zijn plek… de woorden van een Chief in 2012... mijn diepe respect en connectie me Terry Fox, de plaatsen waar hij en ik onbewust geweest zijn en die innerlijke stem en herkenning… dit ga ik doen.
Niet rennend maar fietsend zal ik van Oost naar West gaan in de voetsporen van Terry.
Ruim 8.500 kilometer door dagelijks ruim 100 km af te leggen.
12 april 2015 is het precies 35 jaar geleden dat Terry Fox zijn kunst been in het water van de Atlantische oceaan hield in St. John Newfoundland als start van zijn befaamde Marathon of Hope.
Reactie plaatsen
Reacties