Het 9e bericht uit Canada

Vrijdag, 17 april 2015

Na een kort telefoongesprek afgelopen vrijdagmorgen had ik niets meer van Michael vernomen. Zondagmiddag kreeg ik een uigebreide e-mail waaruit bleek dat hij zaterdagavond niet meer kon e-mailen, omdat het internet er uit lag... Michael's e-mail begon meteen met een goed bericht:

"Ik ga morgen (maandag) met het vliegtuig naar Montreal en vanaf daar verder. Een heel verhaal en veel te regelen. Vliegen naar Newbrunswick werd erg duur en er zijn her en der overstromingen van de smeltende sneeuw en er komt nog flink wat regen ook."

Hierbij de verdere inbreng van Michael:

Ik ben vroeg wakker en mijn gedachten gaan als een sneltrein door mijn hoofd. Vandaag ga ik mijn opties eens goed naast elkaar leggen. Ineens herinner ik mij het gesprek met de man van gisteravond die hier kwam overnachten, nadat hij aan de westkant van Newfoundland een kraan in de haven gerepareerd had. Hij vertelde dat daar een zalmkwekerij zit en dat de schepen daar vol met zalmen zitten. Hij liet een fimpje op zijn telefoon zien. Niet te geloven. Hij heeft zijn eigen bedrijf verkocht aan een grote Engelse organisatie en hoeft eigenlijk niet meer te werken. "Ik ben langzaam aan het afbouwen en doe nog wat ik echt leuk vind." Hij bevestigt de slechte omstandigheden aan de westkant. Na een leuk gesprek wenst hij me geluk met mijn tocht.

Nu moet ik weer aan hem denken, omdat hij naar vandaag naar St. John’s  zou rijden. Misschien kan ik mee rijden? Ik zit dan ook om 7:00 uur in het restaurant, maar de beste man komt niet opdagen. Pech...

Ik moet echt wat gaan doen, want ik wil fietsen en niet in een hotel zitten, hoe mooi dat ook is. Ik zet mijn opties op een rijtje en bel wat zaken na. Vliegen vanaf Gander wordt niets, want er is geen karton te vinden. En bij Canadian Tire hebben zij net al het karton laten ophalen. Als ik ga vliegen, wat doe ik dan?

De vluchten naar Saint John in New Brunswick zijn erg duur vanuit Gander en niet rechtstreeks. Halifax is geen optie en liften naar het eind van het eiland en vandaar met de boot oversteken helpt mij niet echt, omdat daar het weer ook nog slecht is.

Ik bel mijn nicht in Merrickville, Ontario op en zij en haar man overtuigen mij om naar Ottawa te vliegen om bij hen een paar dagen te blijven en dan terug te gaan naar huis. Toch, als ik weer een tijdje bezig ben, twijfel ik weer. Het is nog niet af! Het kan gewoon niet en ik moet me herpakken.

Ik besluit 's middags om met de bus naar St. John’s terug te gaan. In het eerste hotel staat mijn fietsdoos nog en de tas waar mijn fietstassen in kunnen. Dat scheelt al een stuk. De bus rijdt één keer per dag van de ene kant naar de andere kant van het eiland. Hij vertrekt om 17:09 uur vanaf het vliegveld in Gander en komt om 21:15 uur aan in St. Johns, waar ik eruit moet. Ik moet dan nog 20 minuten in kou en donker fietsen. Nu het besluit gevallen is, moet ik alles inpakken, uitchecken en naar het vliegveld gaan om daar nog voor vertrek nog wat te kunnen eten.

Er is dit weekend een Rotary bijeenkomst en het hotel zit vol. Er staan wachtrijen bij het inchecken en ik moet wachten. Robbert, de man die technisch onderhoud doet bij hotel Gander, en mij gisteren een paar keer geholpen heeft, komt nog even bij mij langs. "Weet je", zegt hij, "ik heb gisteren goed naar je website gekeken, maar mijn zuster heeft dezelfde ziekte die jij hebt. Zij heeft de chronische vorm, maar het gaat nu al jaren goed." Ik geef hem nog een extra bandje voor zijn zus en even later komt hij met een klein Canadees vlaggetje aan. "Dit wilde je toch nog hebben voor bij de andere? Alsjeblieft, dan rij ik zo toch nog met je mee. Heel veel succes man!!"

Wat een bijzondere toffe kerel. Hij vertelt me nu dat hij in het veleden ook marine mannen getraind heeft en hij respect heeft voor wat ik doe. Ik wil nog met hem op de foto en check uit.

De rit naar het vliegveld gaat prima, maar ik heb een raar gevoel in mij, omdat ik nu echt terug ga. In het restaurant van het vliegveld werkt een leuk ogende jonge dame aan wie ik vraag of ik snel wat kan eten, omdat ik met de bus mee moet. Ik heb nog 15 minuten. Ze helpt mij prima en adviseert de soep te nemen met kip en een broodje. Dat doe ik en reken gelijk af. De soep komt snel en is lekker. In het gesprek met haar vraagt zij wat ik met een fiets hier doe. Ik vertel over mijn doel. Haar gezicht verandert en zij zegt dat zij dat erg waardeert. Haar vriend van 33 heeft longkanker gehad en het gaat nu goed, maar het is wel spannend. Ik geeft haar een bandje en zeg dat die voor haar vriend is. Ze raakt geëmotioneerd en ik zelf ook. Dit is al weer een reden om door te gaan, bedenk ik mezelf.

De bus is er inmiddels en met de chauffeur laadt ik mijn fiets onderin de bus. Ik hoeft niet voor mijn fiets te betalen en ik waardeer dat enorm. Ik kom naast ene Ron te zitten. Een oudere man van 72 en wij hebben leuke gesprekken. De busrit duurt best lang voor de 330 km die wij hebben af te leggen. De bus rijdt dezelfde weg terug, als waarlangs ik heen gekomen ben. Eigenlijk ben ik wel onder de indruk van de afstand die ik gefietst heb. Bij een aantal klimmen heeft de bus ook enige moeite. De tijd gaat snel en onderweg stoppen we een paar keer om mensen in en uit te laten stappen of post en pakketjes op te halen.

Bij een tankstation blijven we 10 minuten wachten om de benen te strekken. Ron bleek een paar repen chocola gekocht te hebben en ook één voor mij. "Hier, goed voor jouw energie!" Voordat wij op de plaats van bestemming zijn, wisselen wij e-mailadressen uit. En hij wenst mij oprecht een goed reis, maar doe voorzichtig! Ook andere mensen wensen mij succes. Waarschijnlijk hebben zij ons horen praten of weten zij op een andere manier dat ik door Canada fiets.

Ik moet nu over een slecht verlichte weg het donker in. Gelukkig kom ik snel in een verlicht gedeelte en met 20 minuten ben ik weer in het Greenwood motel.

Ik word enthousiast ontvangen en met van alles geholpen. Er lopen twee man mee om mijn tassen te dragen. Ik wordt uitgenodigd om in de bar ijskockey te kijken. Bar? Ik heb dat nooit geweten, maar in de kelder is een leuke bar. Ik neem een Cola en praat nog wat over hoe het me vergaan is. Ze willen alles weten. Ik ga uiteindelijk om 23:00 uur naar mijn kamer, want ik ben moe...

Han Schomakers, editor