Donderdag, 16 april 2015
De afgelopen week was voor Michael, zoals inmiddels bekend, op zijn zachtst gezegd zwaar. Niet alleen door het weer, maar ook door de hellingen én ook nog door pech met de fiets. Daarom besloot hij woensdag een rustdag te nemen. Die nam in de loop van de dag een bijzondere wending. Lees de bijdrage van Michael:
"Ik heb een goede nachtrust achter de rug, maar ik voel mijn benen nog een beetje. Niet zo raar natuurlijk. Het voelt wel raar om niet te fietsen vandaag en als ik naar buiten kijk, zie ik dat de zon schijnt. Hmm, ik had dus eigenlijk nu op de fiets moeten zitten...
Ik ga ontbijten en hoewel ik niet veel trek heb, bestel ik toch een ontbijt met eieren en spek. Helaas weer met gebakken aardappelen erbij. Ik heb toch wel moeite met die vette happen hier. Het blijkt mee te vallen en het smaakt mij erg goed.
Na het ontbijt verzamel ik het gereedschap en ik vraag om een emmer en een laken of een stuk plastic, zodat ik in de overlegruimte, waar ik mijn fiets mag plaatsen, kan sleutelen. Voor het eerst kijk ik eens goed naar mijn fiets in het daglicht. Hij is toch wel erg vuil. Een ophoping van zout en stof rondom de remmen, wielen, ketting en kabels. Eerst maar eens schoonmaken. Dat blijkt wel resultaat te hebben.
Ik zie nu pas dat er echt een laag rommel op zit. Wat heeft de fiets te lijden onder deze omstandigheden, zeg. Ik ben verbaasd en neem mij direct voor hierop toch meer te controleren. Ik werk van voor naar achter, maar ben benieuwd of ik kan vinden wat er mis is met het schakelen. Ik zie tot mij stomme verbazing dat er hele kleine kiezeltjes zitten tussen de blote kabels en de behuizing. Zou dat het zijn? Met enige moeite weet ik het schoon te maken en… ja hoor, prima! Waarschijnlijk heeft de naaf tussen twee versnellingen in gestaan of zo, omdat de kabels niet vrij konden lopen. Maar het is wel heel bijzonder dat er zulke kleine kiezeltjes tussen komen. Als je dat zou willen lukt het je niet.
Ik ben wel erg blij met het resultaat en ga een proefritje maken. Ik wordt aangesproken door een agent die toevallig langsrijdt. Als ik hoor wat hij zegt, krijg ik een klap in mijn gezicht. "Jij bent toch die man die door Newfoundland fietst?" Ja, zeg ik verbaasd, bang dat ik niet zonder helm een proefritje mag maken. "Wij volgen je al een paar dagen of zo, maar ik wil je sterk aanraden om te stoppen. Ga niet verder met fietsen hier. Het weer wordt er niet beter op er komt meer wind, de afstanden naar de bewoonde wereld zijn te groot en je hebt geen support bij je. Ik wil je naam niet op 911 horen. Ik kan het je niet verbieden, maar pak of het vliegtuig naar New Brunswick of stop, want je riskeert écht je leven hier."
Mijn hart slaat over. Ik vraag nog of het daar beter is en wij praten nog heel even, maar mijn gedachten zijn er eigenlijk niet meer bij. Eindigt het dan echt hier? Ik loopt naar binnen en zet mijn fiets in de vergaderzaal terug. Een van de huismeesters of technici die ik al eerder sprak, komt naar mij toe om te horen of het gelukt is met de fiets. Ik vertel wat ik net hoorde en vraag naar zijn mening. Hij is in de zomer een leider van een scoutinggroep en geeft aan dat het inderdaad erg risicovol is om door te gaan. Het is vederop wel vlakker, maar veel uitgestrekter en met minder bewoners. Zeker tussen Deer Lake en Port aux Bastque is een mooi, maar heel zwaar stuk. Juist nu! "Wij hebben in geen jaren zo slecht voorjaar gehad."
Ik ga naar mijn kamer en voel mij intens verdrietig. Natuurlijk heb ik er rekening mee gehouden dat ik het niet zou kunnen halen. Ik heb de afgelopen dagen ook erg heel erg moeten afzien. Maar stoppen of een stuk overslaan, voelt als vastspelen en haalt mijn doel onderuit. Ik moet echt weer tot mijzelf komen. Ik besluit gelijk te handelen en fiets naar het vliegveld in Gander. Shit, nu merk ik hoe koud het echt is. Het is welliswaar maar min 5, maar het voelt als een snijdende kou met deze forse wind die rond windkracht 7 is. Op het vliegveld hoorde ik later dat de windsnelheid bij St. John’s meer dan 40 knots is (ruim 90 km/u). Ik informeer naar vluchten naar St. John's, New Brunswick en hoe of wat met al mijn bagage en de fiets. Het kan, maar het wordt een dure reis. Ongeveer 800 dollar en niet rechtstreeks...
Ik wil mijn vrouw bellen met het nieuws van deze dag, maar besluit om nog wat na te denken en dan met haar te Skypen. Dus terug naar het hotel, maar nu met tegenwind. Ik skype met mijn gezin en dat doet mij weer goed. Ik ben echt trots op ze. Natuurlijk mis ik hen en zij mij, maar ik zie dat zij het goed doen en zij steunen mij. Dat doet mij erg goed.
Er lijken twee opties: óf met het vliegtuig naar St. John's óf met het vliegtuig terug naar huis. Ik weet het niet meer. Ik ben helemaal niet klaar om het op te geven. Ik besluit het hotel nog aan te houden en ik moet echt opnieuw de zaken op een rijtje zetten. Ik wil door, maar dan moet ik voor mijn gevoel wel zeker weten dat ik het vanuit New Brunswick wel moet kunnen doen. Nog een keer proberen en dan alsnog alles overhoop gooien en naar huis gaan is voor mijn gevoel nog zwaarder. Ik wordt gek van alle gedachten en besluit morgen een nieuwe planning op te zetten. Ik moet achter allerlei spullen aan, zoals karton om mijn fiets in te pakken, want fietsdozen hebben wij hier niet! En ik moet een ijshockey tas kopen om al mijn lossen tassen in te doen, anders wordt de toeslag wel erg hoog (50 dollar per extra tas).
Ik skype nog wat met mijn neef. Hij heeft een onderzoeker die voor hem in Halifax werkt. Hij vertelt dat zij gezegd heeft dat het in 100 jaar niet zo koud en slecht geweest is in Nova Scotia. "Je moet realistisch zijn Michael. Het is een tocht die in goede omstandigheden al heel zwaar is. Nu zijn de vluchtstroken slecht en smal, er is veel wind en de temperatuur komt de komende week niet boven de 5 graden."
Het dringt langzaam tot me door dat hier doorfietsen echt geen optie meer is. Maar opgeven, nee dat nog niet. Toe zeg, dit is een kans die ik niet zomaar nog eens krijg. Mijn neef stelt mij gerust en geeft allerlei alternatieven aan. "Wij kunnen ook samen over een paar jaar op de motor van West naar Oost rijden." Dat lijkt mij ook heel leuk, maar ik ben nog niet aan opgeven toe!
Ik zit nu op mijn kamer en overdenk de week die ik nu hier ben. Wat een belevenissen allemaal en wat waardevol allemaal. Nu al en er is nog meer… Ik weet het zeker! Jongens, ik ga d’r voor. Hoe? Dat weet ik nog niet..."
Han Schomakers, editor
Reactie plaatsen
Reacties
????????????????
Nee, niet opgeven hoor! Er komt een oplossing! Je mag dit niet verliezen. Heb je al via de lokale media geprobeerd om een lift te krijgen met een trucker of zo tot je in veiliger vaarwater komt?
Nou nou Michael, wat een ervaringen weer allemaal.
Zo zie je maar weer, je kunt een hoop plannen, maar er zullen altijd factoren zijn waar je geen invloed op hebt, zoals het weer dus. Jammer dat de weergoden jou nu niet even goed gezind willen zijn.
Maar schitterend dat je na rijp beraad en overleg met dierbaren tot het besluit bent gekomen om er voor te gaan.
Toppie kerel. Heel veel succes en we blijven je volgen en van deze afstand steunen.
Oja, die motorrit van West naar Oost gaat er denk ik ook nog wel een keer komen hoor.
Wat een avontuur Michael. Diep respect zoals je dit allemaal doet, en dat je er nog steeds voor gaat. Het gaat je lukken, op welke manier dan ook!
Wat een tegenvaller Michael. Ik hoorde het vanmorgen al van Han en ook dat hij je gebeld heeft. Ik begrijp dat het betere weer niet naast de deur is en dat je wel bijna een stukje móet vliegen. Zie dat echt niet als valsspelen hoor, je hebt dan gewoon de hele route van Terry gefietst, maar vanwege het extreme weer een kleinstukje per vliegtuig overbrugd. Dat doet aan je prestatie helemaal niets af.
Alleen jammer dat het zo duur is om te vliegen. Anderzijds, op je hele reis maakt het niet zo heel veel uit en dat geld vergeet je later, maar dat je het straks gehaald hebt vergeet jij en niemand nooit meer!!
Dus zet hem op Michael, ik duim voor jou en het vervolg van je tocht!
Verdorie, dat zijn geen fraaie berichten, maar het is wat anderen ook al zeggen: in goede omstandigheden is dit al een hele onderneming. Ik zou inderdaad kijken of er nog redelijke opties zijn om je trip zonder onaanvaardbare risico's voort te zetten. Ondanks alles verdien je mijn respect als fietser. Je maatje achterop de drager!
Als je opgeeft weet je nooit hoe dicht je bij je doel was.....
Ik denk dat Terry Fox het ook niet gemakkelijk heeft gehad. Ga er voor Michael. Desnoods met een goede lift naar de pont. Ik denk dat die agent je wel wilt brengen. Succes!
Wat een pech, maar aan het weer kun je niks doen. Is het een optie om een stukje over te slaan, en verder te gaan waar het weer een beetje beter is? Is echt geen schande als je een stukje overslaat vanwege het weer. Succes met je keuze maken.
hi Michael...wat een verhaal!Begrijp ik nu dat je echt-moederziel alleen- fietst hier?Wow.....zorg in hemelsnaam goed voor jezelf,een ander doet dat niet!Als ik jou was zou ik- of wachten de komende week-of een stukje overslaan.Uit ervaring geleerd dat wanneer een local je waarschuwd voor het weer hier,dat geen grapje is.De komende week hier regen-mn maandag, maar de temp.is prima! Anders kom je maar poosje vakantie houden hier in het land der meren!Ik wens je-ook namens mn ega Klaas-veel wijsheid toe.......en beter weer!Voor nu maar even een goede nachtrust......
Michael, jouw moeder en mijn moeder zijn nichtjes en ik heb je als klein mannetje veel gezien. Ik ging met je overbuurman. Lieve Michael ik vind het zo geweldig wat je doet en heel veel sterkte met het fietsen en genezing!! Ik blijf je volgen nu ik je gevonden heb. Ook via FB. Liefs van je achter-achter-achternichtje. XXXXXX
Het zit je niet mee Michael. Heel veel sterkte met het wikken en wegen van je mogelijkheden. Succes en we blijven je volgen. Groeten uit Hoorn.
Hè Michael is het niet mogelijk dat je met een trucker mee rijd richting novascotia ik weet van mijn neef dat er veel sneeuw is gevallen dit voorjaar ik heb daar ook 3 jaar gewoond dus weet hoe de wegen zijn. Denk goed na wat je doet sla desnoods een stuk over
Liefs Janna en mourits
Michael neem de verstandigste beslissing voor jou en de gezin.!!
Je komt toch niet terug? Je hebt belooft om 3 maanden weg te blijven.
Zoek naar een mogelijkheid om je tocht voort te zetten, het heeft geen zin om met die temperaturen en wind te fietsen.
Laat je naar een plaats brengen waar het veiliger is en waar je wel je kilometers kan maken.
Jeetje Michael wat een pech. Maar kom op, je vindt vast een manier om je tocht voort te zetten. Nu of misschien toch een andere keer. Veel sterkte met het nemen van deze moeilijke beslissing(en) en heel veel succes.
Jee mike wat balen! Neem geen onnodige risicoos! Komt wel goed en dan fiets je maar dat stuk niet! veel wijsheid toegewenst
Tja wat te doen, de locals geven aan, niet doorgaan, te veel risico.? Zij fietsen nooit dus eigen gevoel volgen. Tja en eh een politieagent die ziet altijd beren op de weg. Niks nieuws. Als jij je sterk voelt en de temperatuur is boven nul, dan ga je het halen. Dat je onderweg niks tegen komt wil niet zeggen dat je er niet aan moet beginnen. Je kan jezelf prima redden. Dus kop op, en doorgaan. je hebt het in je om tegenslagen om te zetten in jouw voordeel.
Een doel hebben en een tocht maken is niet stomweg een bepaalde afstand fietsen, maar omgaan met omstandigheden en tegenslagen! Dat is wat Terry Fox ook heeft gedaan.
Hij heeft er naar omstandigheden het beste van gemaakt. Dat moet jij ook doen. En dat kan ook betekenen een stuk niet fietsend afleggen. Dat doet niets af van je punt maken en je inzet daarvoor!
Michael ik lees tot nu toe iedere keer je berichten.
Wat een pech al. Maar wat een doorzetter nu al.
Een stuk verder vliegen wil niet zeggen dat je opgeeft, we willen je natuurlijk heel terug zien.
Wees verstandig. Ik blijf je volgen.
Kanjer, overschat je niet. Het is evengoed al een prestatie zoals jij met de elementen omgaat. Een barre tocht in no mans land. We zien je graag terug volgend seizoen op de ijsbaan De Westfries. Volg je hart. Met Holland in je achterhoofd. Sterkte.
Michael, ik ben het helemaal eens met de wijze woorden van je broer! Ga voor het haalbare, dan is de reis geslaagd en kan je eeuwig trots zijn! Go for it xx