Woensdag, 15 april 2015
Wat enkelen al hadden gezien op de website bleek te kloppen: Michael had de laatste 25 kilometer wel heel snel afgelegd. Zijn e-mail maakte alles duidelijk. Lees het verhaal over 'een heel bijzondere dag...':
"Na een heerlijke nachtrust word ik vanmorgen (weer) rond 6:00 uur wakker. Ik kan mij in alle rust voorbereiden en ben om 7:15 uur klaar voor vertrek. Eerst nog een ontbijtje. De kokkin komt net binnen en er staat heel snel een kop koffie en een heerlijk ontbijt klaar. Voor mijn vertrek moet ik nog mijn kamer en het eten afrekenen. Bij de balie krijg ik een paar enveloppen in mijn handen gedrukt met daarin donaties voor mijzelf om mijn verblijf op Newfoundland goed te laten verlopen. En om mijn tocht goed voort te kunnen zetten. Ik schiet vol van deze mooie gebaren...
Na een paar knuffels en foto’s vertrek ik om 8:00 uur. Het weer is precies tegen de verwachting van gisteren in. Er komt nu sneeuw aan het einde van de dag. Ik ga eigenlijk in een lekker tempo op mijn doel af, 115 km verder. De klimmen die ik hier moet maken zijn soms erg lang, maar lang niet zo zwaar als op de eerste dagen. Onderweg geniet ik van het zonnetje, de muziek op mijn iPod en de prachtige omgeving. Ik probeer echt goed te drinken en dat moet ook, want ik zweet enorm tijdens het fietsen. Niet echt lekker, maar dat komt omdat tijdens het klimmen de wind wegvalt en de inspanning groot is. Drie liter per dag lijkt afdoende te zijn.
Ik eet na 10:00 uur de eerste keer weer wat. Ik stop eigenlijk bijna niet. Ik zou wel willen, maar dan koel ik te veel af en dat is niet prettig. Om het uur eet ik brood. Bruinbrood, met Nutella of pindakaas (met honing). Ik drink veel energiedrank, want dat doet het beter dan alleen water.
Vandaag maak ik mijn snelste afdaling met een snelheid van 67 km/u en dat is best spannend. Gelukkig is het rustig op de weg en de vluchtstroken zijn hier redelijk schoon. Ik merk dat ik na 13:00 uur moe wordt. Echt van binnen uit. Ik realiseer mij ineens dat ik eigenlijk steeds te vroeg naar bed ga. De tijd dat ik naar bed ga komt ongeveer overeen met de Nederlandse tijd waarop ik naar bed ga. Dat maakt dat ik rond 13:00 uur wellicht het gevoel heb dat het 18:30 uur is. Shit, nog jetlag verschijnselen dus.
Het fietsen wordt ook nog eens flink zwaarder, want ik draai nu tegen de wind in. Bij een klein bezinestation word ik door een paar agenten aangesproken. Ik had al een wagen met sirene langs zien komen. Eén van hen zei dat hij mij gezien had en daarom het geluid even uit gedaan had toen zij langs reden. Er volgt een leuke conversatie, waarbij de één ineens iets zegt over een collega die triatlons doet en dat híj er zelfs niet aan denkt om nú hier te fietsen. Ik schrik daar wel van… Is het echt zo zwaar?
Na een uur fietsen zie ik dat mijn achterband zachter is dan normaal. Gelukkig niet lek, maar wat leeggelopen (Ja Emile, je hebt gelijk...). Ik wil mijn pomp pakken, maar precies het deel dat op mijn ventiel past, is onderweg uit mijn pomp getrild. Ik heb nog een tweede pomp bij mij, maar die blijkt niet op mijn ventiel te passen. Grrr... Niet gecheckt, omdat ik deze volgens de verkoper moest hebben... Stom... Dan maar doorfietsen...
Ineens stopt mijn iPod er mee. Dat klopt ook wel na ruim 6 uur spelen. De kabels om deze op te laden, zitten in mijn achtertassen en ik besluit maar door te fietsen. Mijn gemiddelde snelheid ligt rond de 10 km/u en ik moet nog 40 km. Na 10 km krijg ik problemen met schakelen. Ik schakel heel veel en gebruik buiten verwachting écht álle 14 versnellingen. Ik ben aan het klimmen en ik voel en hoor het kraken. Ik stop direct! Wat nu? Ik durf niet verder te fietsen. Als dit stuk gaat, zit mijn tocht er op. Er schiet van alles door mijn gedachten en ik voel ineens hoe moe ik ben. Ook mijn knieën doen zeer. Weer een bewijs van wat dit mentaal met je doet. Gelukkig realiseer ik mij dat en ik weiger negatief te denken.
Ik besluit een auto aan te houden. Maar... dan moet die er wel zijn. Het duurt voor mijn gevoel ruim 10 minuten voordat ik uit de bocht beneden lichten zie aankomen. Jezus zeg, net nu... Op het hele eiland zie je vrachtwagens en pickup trucks en nu komt er een klein autootje naar boven. Dat gaat hem niet worden.
Gelukkig komt er even later een andere auto aan. Ik steek mijn hand op en men stopt direct. Ik vertel wat er aan de hand is en vraag of ik mee kan rijden naar Gander. Dat is nog ongeveer 25 km. "Dat kan wel, maar niet met een fiets er bij. Mijn maatje komt zo met zijn pickup achter mij aan. Ik bel hem wel even. Geen probleem." Even later stopt er een enorme pickup truck met een aanhanger, met daarop een… pickup truck. Met 3 man tillen wij mijn fiets in de bak. De mannen staan te kijken van het gewicht. Dat klopt wel, want ik denk dat ik 30 kg bagage en 18 kilo fiets heb! Ik reis mee in de eerste auto, omdat er bij de pickup geen ruimte is om in mee te reizen. Zo word ik door twee auto’s naar Gander gebracht. Onderweg barst er een enorme sneeuwbui los. "You're lucky" krijg ik te horen en misschien hebben zij wel gelijk.
Ik word voor een hotel afgezet waar de pickup truck ook kan komen en dat blijkt een goede keuze te zijn. Ik bedank hen, maar zij willen geen geld voor een biertje, alleen maar op de foto met mij...
Ik check in en ga naar mijn kamer. Ik besluit morgen een rustdag te nemen, ondanks dat ik al achter loop op de planning. Ik moet mijn fiets maken, moet nog spullen halen en morgen wordt het koud met een maximale temperatuur van -5 graden, mét stevige wind. Na douchen en daarna skypen met mijn gezin en mijn moeder, ga ik in het hotel eten. Heerlijk, goed eten.
Ik raak na het afrekenen in gesprek met een man die gehoord had dat ik de man was die door Newfoundland aan het fietsen is. Hij waarschuwt me voor het gevaar op een paar wegen in Ontario: "Sla die over! Doe dat niet! Ik heb vorig jaar zelf gezien hoe twee fietsers daar dood gereden werden. De vluchtstroken zijn smal en lopen langs rotswanden. De wegen kronkelen en er is veel verkeer. Er is de laatste jaren veel veranderd qua drukte. Niet doen daar!"
Het gesprek gaat veder en wij blijken zomaar veel overeenkomsten te hebben. Zijn tante is overleden aan Sarcoïdose Hij is onder de indruk van dat ik dit doe. "Maar dat kan toch helemaal niet?" Ik vertel hem mijn verhaal en dat ik de acute vorm heb. Nog is hij verbaast. "Deze ziekte is killing. Niemand ziet hoe ziek je echt bent." Ik word wel geraakt door zijn reactie, want ik herken wat hij zegt. Op mijn werk heb ik ook wel gehoord: "Maar je bent toch niet ziek meer?" Gelukkig kan ik dat nu ook wel zeggen.
De man krijgt zijn eten en nodigt mij uit om nog even bij hem aan tafel plaats te nemen. Ik stel mij voor en hij ook. Hij heet Michael... Wat..?!
Hij werkte bij een grote vliegmaatschappij, maar heeft het roer omgegooid en reist nu door heel Noord-Amerika met een grote vrachtwagen om TV programma’s rondom grote sport evenementen te maken. Hij gaat naar Clarenville om de finals te verslaan.
De overeenkomsten in ons beider leven zijn gewoon eng. Hij is 9 jaar ouder dan ik en van het zelfde jaar als Terry Fox. Hij vertelt over zijn privé leven, waar de rode draad bijna gelijk is aan de mijne. We zijn beiden zo onder de indruk dat we niet door hebben dat het al bijna 21:30 uur is en het restaurant eigenlijk al een ½ uur gesloten is.
Wij praten nog even verder over zijn en mijn reis in het leven. Je hart durven volgen en daar vanuit weer voor je omgeving en dierbaren te zorgen. Een heel bijzondere ontmoeting die bijna als een gesprek met mijn evenbeeld aanvoelde. Hij wil graag een kaartje van mijn website hebben en ik krijg een mooie donatie van hem. Ik ben er nog zo van onder de indruk dat ik niet direct kan slapen. Zijn woorden waren bijzonder... Het was een heel bijzondere dag..."
Han Schomakers, editor
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi Micheal, luister naar je lichaam, maar laat je niet afschrikken door angstverhalen van anderen. Go on! Morgen weer op de fiets. Succes
Man, man, wat een belevenissen. Je zou bijna zeggen "Hier zijn geen woorden voor", maar je hebt het tegendeel bewezen. Wat een verhaal....
En wat een medeleven en bereidwilligheid ondervind jij daar. geweldig. Jij schiet vol van die mooie gebaren, maar ik schiet vol van jouw verhaal. Ik hoop dat het je gelukt is om alle ongemakken aan je fiets te herstellen en die zaken nog aan te schaffen die je voor je verdere tocht nog nodig had. Het zal mij niets verbazen als jij binnenkort op de Canadese televisie verschijnt in een of ander programma. Je hebt in die paar dagen nu al zoveel mensen ontmoet die iets met dat medium van doen hebben, dat kan gewoon niet anders. En dan al die mensen die onderweg al met jou hebben kennis gemaakt en van jouw doelstelling op de hoogte zijn, enorm. Die zorgen wel voor mond-tot-mond reclame, dat kan niet anders.
Zorg goed voor jezelf en je materiaal en houd niet vast aan je planning, maar pas je reis aan aan de omstandigheden, zowel qua persoon als het weer.
Hoi Michael, dat was inderdaad een heel bijzondere dag. Maar ik vond al jouw voorgaande dagen bijzonder. En ik niet alleen..........'s morgens op het werk hoor je overal: "Heb je de blog van Michael al gelezen?", of "Is er al een nieuwe blog?" of "Heb je al wat gehoord van Michael?" en vanmorgen ongeruste collega's: "Hij is nog steeds niet gestart!!"
Nu had ik gisteravond ook al gezien aan je GPS-tracker dat de laatste twee "stops" wel heel erg snel gingen. En ik bleek op het werk niet de enige die dat opgevallen was. Dus snel Han aangeschoten die vertelde dat je pech met je fiets had en een rustdag zou houden. We hoefden derhalve niet te gaan zitten wachten tot je zou gaan vetrekken deze dag.
Mijn grote vraag is nu of het je lukt je fiets te repareren. En als het je zelf niet lukt.......of je iemand kunt vinden die het kan. De fietsenmakers zullen daar niet zo dik bezaaid zijn als hier.....
Ik schrok ook van het verhaal over die gevaarlijke wegen in Ontario. Ga daar inderdaad alsjeblieft niet fietsen Michael! Ik hoop maar dat er eenvoudig een alternatieve route beschikbaar is.
Ik ga de Canadezen steeds meer in mijn hart sluiten en ik ben erg blij dat je zoveel hartelijkheid en warmte van hen ontvangt. Inderdaad heel bijzonder dat je met die TV-maker zoveel overeenkomsten hebt!
Wat een vreselijk weer is het nu bij jou :-( Gelukkig weet je dat dat alleen maar beter wordt. Het geeft niet dat je nu wat dagen verliest. Die haal je later wel weer in en je hebt ook wel wat uitloop aan het eind van je reis toch?
Ik zal voor je duimen dat je fiets snel gerepareerd kan worden Michael.
Morgen gelijk Han maar weer even opzoeken voor het laatste nieuws, want wachten tot de avond hou ik niet vol ;-)
Toi toi toi!!!
Hopelijk is je fiets gerepareerd en kan je snel je tocht vervolgen. Morgen weer vroeg op de fiets de achterstand inhalen. Come on Michael - je kan het!
Hoi Michael,
Wat een mooie ontmoetingen heb je daar. En wat zijn die mensen aardig en behulpzaam! En wat een keuzes moet je elke dag maken. Maar 'So far So good'. Geweldig hoe je het allemaal doet. Ik heb grote bewondering voor je. En ontzettend leuk dat je ook nog de tijd en energie weet te vinden om elke dag te schrijven. Ik check elke dag je blog en leef met je mee. Keep on going Michael maar houd het wel veilig hè. Het advies van die Canadese Michael om niet in Ontario te fietsen lijkt mij een zinvolle tip. Succes morgen met weer een nieuw avontuur!
Michael,
het zit je ook niet mee, wat een pech. Hopelijk valt het mee met het materiaal. Gelukkig leeft men daar met je mee en krijg je goede adviezen. Je wordt al een landelijke bekende persoonlijkheid. Ik ga wel van je bagagedrager af!
Hallo Michael,
Heeft je reservepompje misschien een verwisselbaar inzetstuk? Zo ja, door dit om te draaien past het waarschijnlijk wel op het ventiel. Met zo'n licht pompje blijft het overigens wel moeilijk om de band op voldoende spanning te krijgen (en te meten) Een pompje met spanningsmeter en flexibele aansluitslang voldeed mij goed. Met je 14 versnellingen heb je denk ik een Rohlofnaaf. Zouden heel betrouwbaar moeten zijn. Ik ben benieuwd wat er aan de hand is. Misschien nieuwe olie erin? Wat de wegen in Ontario betreft weet ik uit eigen ervaring dat die niet anders zijn dan in de rest van Canada. Altijd verbazingwekkend zoveel mensen alsmaar beren op jouw weg zien. Hoor het aan maar trek je eigen plan. Je hebt het de eerste week aardig voor je kiezen gekregen en je er goed doorheen geslagen. Trek er de lessen uit, pas je plannen aan naar wat mogelijk is, je gaat de lente tegemoet en ongetwijfeld veel fietsplezier met al die meelevende Canadezen om je heen. Veel succes.
Zet hem op Michael, neem de tijd om te rusten. Fijn dat je zo goed met je tegenslagen om weet te gaan.