Het 12e bericht uit Canada

Zondag, 19 April 2015

De afgelopen dagen was Michael druk bezig om zijn vlucht van St. John's naar Montréal te organiseren. Vanmorgen vroeg kreeg ik weer een bericht met zijn belevenissen:

"Vandaag zit ik zonder fiets! Dat is even wennen, want ondanks dat ik in een stad zit, zijn de afstanden redelijk groot. Daarbij nodigt het weer niet uit om eens lekker te gaan wandelen. Je ziet hier dan ook bijna niemand op straat, anders dan van de auto naar een gebouw lopen of terug. Ik besteed de dag aan wat e-mail een 'bedankt pagina' voor Newfoundland op mijn website en om wat andere zaken te doen.

Ik ga na wat skypen met thuis nog een boodschap doen bij de Wallmart wat zo'n 45 minuten lopen schijnt te zijn. Don (de eigenaar of beheerder van Motel Greenwood) moet nog naar de bank en zegt: "Je bent gek! Wacht even", dan breng ik je even ik moet toch naar de bank."

Don is een oudere man van ongeveer 63 jaar en heeft een hart van goud. Hij doet mij denken aan mijn oom Anton uit Canada die in 2008 overleden is. Don zet me voor de Wallmart af, want dan hoef ik niet zo ver te lopen. Ik sprint de wallmart in voor Duct-tape voor mijn fietsdoos, brood, wat beleg en nog wat magnesium pillen. Ja, dat laatste heb ik als tip van de sportbegeleider en ik merk dat het mij goed doet. Eindelijk heb ik de Duct-tape. Mooi rood is niet lelijk, toch? Wat een drukte hier! Er zijn zes kassa’s open en toch moet ik bijna zeven minuten wachten. Don blijkt buiten geduldig in de auto te wachten. "Geen probleem", zegt hij als ik mijn verontschuldigingen aanbied. "Het is op zondag gewoon behoorlijk fucked-up" zegt hij. Ik moet eigelijk lachen om zijn grappige reacties. Toch, als er mij één ding duidelijk is geworden, dan is dat Newfoundland echt een warmbad is qua gastvrijheid, behulpzaamheid en oprecht medeleven. Dat moet vast komen door de afhankelijkheid die zij van elkaar hebben in de ruige winter periode.

Als Don en ik weer bij het hotel aankomen, zit David achter de balie. David is een medewerker die vaak de avonddiensten draait en niet bij mij weg te slaan is. Hij is nogal druk in zijn praten en handelen, maar ook hij heeft een hart van goud. "Hé Michael, hoe gaat het? Kan ik nog wat voor je doen? Heb je genoeg handdoeken? Wil je koffie?" Eigenlijk is het geweldig dat het zo gaat hier.

De middag gebruik ik om nog wat te luieren nu het nog kan. Ik ga daarna lopend naar restaurant 'The Red Rock'. Een grill bar waar je heel goed kunt eten. Ik neem afscheid van Newfoundland met een goede maaltijd..."

Han Schomakers, editor