Het 13e bericht uit Canada

Maandag, 20 April 2015

"Ik ben natuurlijk voor mijn wekker wakker en besluit nog even te blijven liggen. Na een lekkere douche en met het prettige gevoel de spullen definitief ingepakt te hebben, bel ik nog even met VOCM, de lokale radiozender. Tot mijn verbazing zit ik binnen de kortste keren midden in de live uitzending. Lekker voor jouw Engels, zal ik maar zeggen. Het gaat heel raar, maar zit toch echt in de uitzending. Snel vertel ik in het kort wat ik gedaan heb, waarom ik moest stoppen en dan ik vandaag naar Montréal vlieg om van daaruit door te gaan. De presentator stelt leuke vragen en ik krijg nog de gelegenheid om iedereen die mij geholpen heeft te bedanken. Dit lijkt het goed te doen bij de presentator en hij wenst mij succes en roept de luisteraars op om mij te volgen. Het interview is voorbij en de verbinding wordt direct verbroken. Dat was wel gaaf, want inmiddels is mij wel duidelijk dat het merendeel van Newfoundland naar deze ochtendshow luistert.

Ik loop naar de balie. Don heet me een goedemorgen en moppert wat op David. "Hij heeft je eerste nacht toch in het systeem gezet. Hij is niet bepaald het scherpste mes in de besteklade" zegt hij. Ik schiet in de lach. Dat had ik ook wel gezien, maar het is een goede jongen. Ik reken met Don mijn verblijf af en de eerste nacht geeft hij me cadeau. Ik ben hem heel dankbaar, mede omdat ik denk dat het geen vetpot is op dit moment. Een slecht voorjaar trekt geen toeristen aan. Don bestelt voor mij een taxi om 11:00 uur en die komt keurig op tijd. Met enige weemoed neem ik afscheid van Don. Het raakt me, omdat hij mij aan mijn Canadese oom doet denken en dat geeft een aparte lading aan het afscheid.

Op het vliegveld moet ik weer met een veel te grote doos door veel te kleine deuren en paden. Ik meld met bij Porter, de maatschappij waarmee ik vanmiddag om 15:45 uur vlieg. Ik ben veel te vroeg, maar met opzet want ik vertrouw er niet op of mijn fiets hier wel zo gemakkelijk mee gaat. De dames bij de balie vragen van alles kijken dingen na en kijken vooral moeilijk. Conclusie: ik ben te vroeg. "Kom maar om 13:00 uur terug." Niet echt klantvriendelijk, vind ik zelf...

Ik neem een Koffie bij 'Tim Hortens' en neem er een koek bij. Om 13:00 uur ben ik weer bij de balie en... er is niemand meer te bekennen. Daar sta je dan. Navraag bij de bewaking levert niet meer op dan "Dat zij zo wel zullen terugkomen." Om 13:55 uur komt er een dame aan. Het gaat niet zo snel allemaal. Weer loop ik met al mijn spullen door een doolhof om bij de balie te komen om tassen te wegen. Oeps! 27,5 kg en 8,5 kg! Geen wonder dat het fietsen zo zwaar is. Nu nog mijn fiets en die blijkt ook 27 kilo in de doos te wegen. Fijn, dus ik mag even 180 dollar extra aftikken om dit meer te krijgen. Wat moet je? Ik heb geen keuze. Ik reken af en tot mijn verbazing mag ik de grote tas en mijn fiets hier niet inleveren. Dat moet bij 'bijzondere bagage' gebeuren. Je raad het al, ik moet weer terug door het doolhof wat inmiddels vol reizigers staat. Iedereen is vriendelijk en er wordt gelachen. Het ziet er ook best onhandig uit allemaal.

Ik vlieg vandaag met een turboprop vliegtuig. Eerst naar Halifax en dan naar Montréal. De eerste vlucht verloopt prima en ik zie nu hoe wit Newfoundland is. Als ik later denk dat wij Nova Scotia zien, lacht de man naast me. "Nee dat is ijs op zee! Zij breken het met ijsberkers open om de boot er door te laten gaan."

In Halifax eet ik mijn brood op, maar ik heb nog trek en bestel een pizza op het vliegveld. In heel Canada heb ik nog nooit zulke kleine pizza’s gezien. Die moeten wel heel goed zijn, want de prijs is 10 dollar... Je wordt gewoon ge-%$#@*, zonder zoenen zal ik maar zeggen. Toch de pizza was wel erg goed...

De vlucht naar Montréal verloopt iets anders dan de eerste. Ik zit naast een man van, ik schat begin 30, die zich op de één of andere manier vreemd gedraagt. Ik voel direct dat er iets is, maar weet nog niet wat. Vliegangst? Vlak voordat wij vertrekken, zie ik dat hij met alle moeite tics onder controle probeert te houden. Ik heb het idee dat het een tourette patiënt is. Ik probeer een praatje te maken, maar daar zit hij niet op te wachten. Hij reageert niet. Misschien spreekt hij wel Frans. Later spreekt hij gewoon Engels met de stewardess, maar ook hier komen de woorden er niet lekker uit. Tot overmaat van ramp krijgen we ook nog eens turbulentie. Daar wordt ik zelf ook niet rustiger van. Ik probeer mij te concentreren op een boek dat ik aan het lezen ben, alleen beginnen de letters nu wel erg voor mijn neus te dansen. De man naast me lijkt niet stil te kunnen zitten en ik ben blij dat deze vlucht maar een kleine 2 uur duurt.

Wij landen veilig op Montréal Airport en als ik naar 'bijzondere bagage' ga, heb ik als eerste mijn bagage, inclusief mijn fiets! Hoera, het kan dus ook gewoon goed gaan. Hoewel, mijn overtas voor mijn fietstassen is nu echt kapot. Nu naar buiten om een grote taxi te regelen. Ik loop met veel moeite langs de drukke trottoirs om bij de taxiplaatsen te kunnen komen. Ik kom na veel worstelen bij de plaats aan, maar word vriendelijk doch dwingend terug gestuurd. "U moet binnendoor, u mag hier niet langs." Nee hè, weer terug langs alle mensen, te kleine deuren en onhandig geplaatste afzettingen. Met veel moeite ben ik er dan. Er wordt een grote taxi besteld en zij houden hier van opschieten, lijkt het. Een grote man pakt mijn fietsdoos van mijn kar en mompelt iets van "Hier, ik breng dit wel even weg." Ik ga direct achter hem aan. "Hé man, dat is wel breekbaar." Hij kijkt om en ziet dat ik het meen. Zijn toon en handelen veranderen direct. Voorzichtig helpt hij mij verder.

Na een korte taxi rit kom ik bij het hotel dat ik via internet voor 60 dollar gereserveerd heb. Bij het openen van mijn kamer blijkt het een compleet appartement te zijn. Moe pak ik mijn spullen uit en ga eerst mijn verslagen voor Han schrijven, zodat jullie mee kunnen lezen over mijn enerverende dagen.

Ik heb echt zin om weer te fietsen!"

Han Schomakers, editor