Het 14e bericht uit Canada: Verslag van etappe #5

Dinsdag, 21 april 2015

Vanaf vandaag gaat de 4e fase van de uitdaging van Michael van start. Iedereen die Michael volgt was reuze benieuwd of er vandaag weer gefietst gaat worden. Ik ook, lees maar wat Michael daarover te vertellen heeft:

"Vanmorgen werd ik wakker van mijn telefoon om 5:30. Een Whatsapp-bericht van mijn vrouw en op een of andere manier gaat sinds kort dan mijn ringtoon af. Na wat berichten heen en weer besluit ik met haar te Skype-en en wij bespreken het één en ander rond het gezin en dergelijke.

Ik besluit er uit te blijven en mijn fiets te monteren. Het ziet er goed uit, maar heb toch meer tijd nodig dan ik dacht. Douchen, eten en uitchecken. Al met al zit ik pas om 10:15 uur op de fiets. Het regent. Niet hard, maar gestaag. Ik fiets de straat uit. Al snel blijk ik in een chique buurt te rijden. Prachtige huizen aan het water en ik geniet enorm. Wat een verschil met Newfoundland. Ik rij hier veel soepeler. Er is minder wind, de temperatuur is hoger en ik rij in de bewoonde wereld. Ik realiseer mij dat dit mentaal ook een rol gespeeld heeft. Ik vind het niet erg om alleen te zijn, want dat is soms best even aangenaam. Maar het gaat meer om de momenten dat je ook alleen bent als je plotseling voor onverwachte zaken staat waarin je beslissingen moet nemen die toch wel grote gevolgen kunnen hebben. In Newfoundland waren de omstandigheden zo slecht dat een verkeerde beslissing echt problemen zou gaan geven. Eigenlijk realiseer ik mij dat ik deze spanning meerdere keren ben tegen gekomen op mijn reis. Wel een dingetje. Zo leer je inderdaad jezelf tegen komen. Ik ben misschien helemaal niet zo’n held...

Ineens komt er een fietser voorbij. Jawel, de eerste die ik zie! Hij vraagt wat in het Frans, maar spreekt gelukkig ook goed Engels. "Ga jij dwars door Canada fietsen?" "Ja", zeg ik, "Ik ga na Vancouver."

Ik loop er al tijden over te denken, maar ik heb het nog niet gedaan... Tijdens het fietsen pak ik een armbandje uit mijn stuurtas en geef het hem. "Hier voor jou en zie het als inspiratie om ook je droom te volgen." "Verkoop je die? Moet ik er voor betalen?" "Nee" zeg ik "Zie wat het je brengt."

Hij is duidelijk verrast, maar erg blij, zeker als ik hem vertel dat als je er www voorzet en dot com erachter je op mijn website komt. Vanavond vind ik een bericht op mijn Facebook-pagina en hij heeft mijn site met al zijn vrienden gedeeld. Hij stuurt een prachtig berichtje:

"It was nice to meet you this morning sir, and thanks again for the wrist band! Too bad I was hurried to get to work and we couldn't chat a little more. Didn't even have the time to introduce each other..!

Anyway, I don't believe in coincidences, and not later than yesterday I was thinking about planning another trip... The fact that I met you this morning is very symbolic for me!

Have a great trip sir!"

Ondertussen fiets ik rondjes, merk ik. En als ik de weg vraag, zit ik volgens de dame helemaal verkeerd en moet ik terug naar Montréal. Ik geloof haar niet echt. Dit kan toch niet? Maar vandaag is mijn Tomtom hier niet te vertrouwen. Die wil mij alleen maar op de snelweg hebben. Ik mag er fietsen, maar voor geen goud! Het is een grijze natte massa met vrachtwagens, die hier gewoon auto's inhalen...

Ik kom bij een winkelcentrum en koop daar wat te drinken en wat brood. Een uiterst lieve dame legt me uitdat ik eigelijk goed zit.  Volg de kustlijn en je komt bij de brug die je moet hebben. De eerste dame had een ander brug in gedachten en kon waarschijnlijk niet voorstellen dat iemand met dit weer naar de andere brug zou willen fietsen!

Ik fiets nu al een tijdje langs de waterlijn en ook hier staan kastelen van woningen. Niet te geloven. Ik kom uiteindelijk bij dé brug en ben direct onder de indruk van het watergeweld. Het is niet normaal hoeveel water hier doorheen dendert nu. Ik zag al een artikel in de krant waarin over overstromingen en overlast door ijsschotsen gesproken werd.

En ik zag gisteren uit het vliegtuig bij Nova Scotia allerlei wegen onder water staan en nu hier zoveel geweld. Wat een land! Wat wonen wij toch eigelijk veilig, want dergelijk natuurgeweld heb ik in Nederland nog nooit gezien. Tegelijker tijd wordt ik gesterkt in  mijn beslissing om naar Montréal te vliegen. "Goed gedaan Mike!" denk ik...

Even over de brug houdt het fietspad of eigenlijk de weg op. Dat kan hier ook! En de Tomtom raakt volledig van slag. Het gaat ook nog eens harder regenen. Bah, wat een ellende. Even verderop zie ik een postbode die zijn best doen om Engels te praten. Het gaat maar zo zo. Ik moet naar Rigaud maar ik spreek het natuurlijk verkeerd uit. Uiteindelijk begrijpt hij mij en zegt "Ja, maar dat is te ver weg meneer." Ik kom niet verder met deze man. Ik ben ondertussen chagrijnig van al die nattigheid en krijg het koud. Ik moet een kaart kopen, want ik ben het nu zat. Bij een bezinestation blijken ze geen kaarten te verkopen. Ik word verderop het dorp in geloodst. Na drie andere winkels heb ik wat. Ik besluit om bij Wendy’s (een fastfood keten) naar binnen te gaan.

Het is 12:00 uur en ik blijf een uur binnen om een beetje op te warmen. In een gesprek met de eigenaar blijkt dat hij Nederlandse ouders heeft. Hij heet 'van Loo' van zijn achternaam Hij zet zichzelf veel in voor het inzamelen van geld voor kankerbestrijding na het verlies van een goede vriend van hem. Hij vraagt of ik een beetje media aandacht heb hier. "Nee, dat is door mijn tussentijdse onderbreking in het water gevallen." Hij zegt persoonlijk nog wel wat mensen bij de media in Montréal te kennen. "Maar ja, je bent er nu al weg..." In Canada wordt er veel lokaal gewerkt als het gaat om nieuws en media. Hij belooft te doen wat hij kan om toch aandacht voor mijn tocht te krijgen, maar het is nu minder intressant als je al weg bent. Even denk ik moet ik dan teruggaan? Nee, dat is geen goed idee!

Als ik droog en warm ben, ga ik na gratis koffie en een donatie van de eigenaar verder. Hij heeft mij precies uitgelegd hoe ik verder moet. De tocht lijkt vanaf nu als een speer te gaan. Ik rij hele stukken met een gemiddelde van 23,5 km/u. Snelheden waar ik op Newfoundland alleen maar van kon dromen. Ik kom geen vreemde automobilisten tegen. Er wordt goed rekening met mij gehouden. Ook zie ik weer verschillende keren de politie langsrijden. Mijn vrienden zullen mij hier niet van de weg halen. Daar is totaal geen reden voor. Ik zie dat de lucht waar ik naar toe rij inktzwart wordt. Nee, dat is geen goed nieuws. Toch blijft het waar ik rij droog. Op een gegeven moment is alleen aan de weg nog te zien dat het hard geregend heeft. Mazzel!

Ik kom rond 16:00 uur aan in Rigaud en vindt al snel een hotel. Simpel, maar goedkoop. Wat minder is, is dat het gerund wordt door een Chinees echtpaar dat alleen Chinees enFrans spreekt en drie woorden Engels. Zij zijn wel erg vriendelijk. Zij zijn duidelijk onder de indruk van mijn fiets en komen hem helemaal bekijken.

Ik ga eerst douchen en daarna vier huizen verderop eten. Het is heerlijk weer geworden en ik zit aan tafel in het zonnetje achter glas. Heerlijk! Na het eten ga ik naar het motel en ga allerlei media mailen, zodat zij weten dat ik eraan kom. Wat gaat hier toch veel tijd in zitten. Na dit alles tik ik mijn verslag, lees de reacties op mijn site (die doen mij altijd goed) en loop mijn Facebook na.

Ik merk dat het ondertussen alweer 22:30 uur is geworden. Ik ga slapen. Morgen weer een nieuwe dag met een forse afstand... Welterusten..."

Han Schomakers, editor