Het 17e bericht uit Canada: Verslag van etappe #8

Vrijdag, 24 april 2015

De berichten van Michael beginnen routine te worden, maar ook steeds langer. Lees wat Michael deze dag weer allemaal heeft meegemaakt:

"Ik heb niet lang geslapen en ben vroeg wakker. Ik ga douchen en meteen daarna beneden voor het ontbijt. De eigenaresse maakt speciaal voor mij scrambled eggs en ik ga ondertussen nog puzzelen op mijn internetverbinding. Automatisch contact maken met de DNS server staat aan, maar ik kom er niet uit.

De eieren zijn klaar en ik ga aan tafel. Het is een prachtige B&B en het ontbijt is uitstekend. Heerlijk geroosterd brood, bagels, croissants, allerlei beleg en verse koffie. 

Na het ontbijt kom ik er nog niet achter wat er nou mis is met het verkrijgen van een internetverbinding. Ik krijg een tweede optie op een privé verbinding en... direct contact. Het zal wel iets in de beveiliging van het internet van de B&B liggen, want mijn laptop werkt nu prima.

Ik heb nog een leuk gesprek met de eigenaresse en zij blijkt in het verleden en nu nog les te geven op een universiteit in Ottawa. Management opleidingen, waarbij zij onderzoek doet naar samenwerking van verschillende universiteiten. Zij doet het nu low profile en wil een boek gaan schrijven.Grappig is dat zij aangeeft dat ik haar inspireer om ook weer aan haar droom te gaan werken, het boek. Het komt er niet van, omdat het ook in de winter te druk is in de B&B.

Na het gesprek check ik mijn e-mail nog even, want ik heb verschillende verzoeken bij radio en TV stations uitgezet. En een verzoek bij het 'Canadian Museum of History' voor een foto met mijn fiets bij de volgauto van Terry. Tot nu toe krijg ik weinig reactie. Ik stuur nog wat e-mails uit, maar er gaat best veel tijd in zitten. Ik besluit dat het maar bijzaak is en dat ik vooral ga genieten van de tocht in plaats van steeds maar e-mailen. Wel heeft de 'Ottawa Citizen' nog gereageerd en ik heb een afspraak om 1:30 pm bij het standbeeld van 'The man with two hats'.

Omdat ik met volle bepakking op de foto en film ga, moet ik alles weer naar beneden brengen en op de fiets monteren. Voordat ik wegga, skype ik nog even met mijn jongste zoon. We missen elkaar. En ik uiteraard de andere zoon en mijn vrouw ook.

Ik heb de route goed bekeken, want ik vertrouwde mijn Tomtom niet meer met zijn snelweg aanwijzigen. Eenmaal op de fiets word ik verrast door de accuratesse van mijn Tomtom. Ik heb niet op 'fietsroute' maar 'snelweg vermijden' gedrukt en dat lijkt hier in de stad prima te gaan. Het is prachtig fietsen langs het kanaal, waarvan nu duidelijk te zien is dat het water niveau super laag is, zodat ze het kanaal kunnen schoonmaken. Er ligt hier zelfs nog her en der sneeuw en ijs. Brrr. Ook om te fietsen is het niet echt aangenaam: 5 graden met tegenwind, bah...

Ik kom op tijd aan en er staat al een auto met fotograaf. Direct actie! Of ik nog even terug wil fietsen en dan heen en weer. Na deze promotierondes maak ik kennis met deze jonge man. Hij vraagt naar mijn verhaal en ik vertel hem in het kort wat ik nu al zo vaak verteld heb. "Mooi", zegt hij, "We gaan straks filmen en als je dit nog een keer wilt vertellen..." Al met al zijn we toch al gauw een kleine 45 minuten bezig voordat hij tevreden is. Vlak voor zijn vertrek komt er een fietser langs die ineens Nederlands begint te praten. Leuk en spontaan. Hij is een fervent fietser en zijn ouders zijn in 1960 naar Canada gekomen. Hij heet De Vries. De fotograaf neemt snel afscheid en gaat verder, waardoor ik vergeet te vragen om een digitale kopie, wanneer het gepubliceerd wordt en waar het gefilmde interview getoond wordt.

Het gesprek met de man is wel heel bijzonder en gaat in het Engels verder, waarbij hij veel tips voor mij heeft. "Heb je een plaats om te slapen? Je kunt bij ons komen als je wilt." Ik vertel dat ik een B&B heb geboekt en morgen naar familie in Merrickville ga. "Kom anders bij ons eten, als je dat leuk vindt." Ik ga op het aanbod in en hij maakt voor mij met mijn camera nog foto’s voor het standbeeld, want dat was er ook nog niet van gekomen.Hij noteert mijn e-mailadres in zijn iPhone en stuurt mij een e-mail met zijn adres. "Mijn vriendin heeft ook Nederlandse ouders en zij vindt het ook goed als je komt."

Mijn tweede plan voor vandaag is een bezoek aan het 'General Hospital of Ottawa' en 'Cancer Research'. Na 5 kilometer fietsen ben ik er. Eerst bij het kinderziekenhuis. Hoe ik ook praat en hoe goed zij mijn initiatief ook vinden, ik kan niet zonder officiële aanvragen en toestemmingen naar binnen om bandjes af te geven. Ik krijg nog wel wat contactgegevens van het fonds dat aan het ziekenhuis verbonden is. Eigelijk is het ook logisch, maar niet geprobeerd is altijd mis. Ik ga naar het naast gelegen 'Cancer Research' voor volwassenen. Ook daar is men onder de indruk van wat ik doe. "En je bent alleen? Hoe hou je dat vol?" Hier heb ik meer succes, maar kan geen persoonlijke overhandigingen doen. Wel aan mij hoor zegt een vrouw in een rolstoel. Ik vecht al 6 jaar tegen kanker en ik zou graag een bandje willen hebben om aan mijn rolstoel te hangen. Natuurlijk geeft ik haar deze en zeg dat ik ook voor haar fiets. Een kleine twinkel in haar ogen verraad haar emotie. "You're a good man! There need to be more of your kind." Ik word door een gastvrouw naar een collega van support gebracht. Als deze net aankomt lopen van even te zijn weggeweest, word ik met open armen ontvangen. Maar ook hier geen persoonlijk afgifte. Dat doen zij eigenlijk wel goed om de patiënten af te schermen. Ik kan natuurlijk wel naar de afdeling communicatie gaan en dat doe ik dan ook. Die zijn stomverbaasd en verwachten op vrijdagmiddag geen gekke Hollander met bandjes. Ik laat er een paar achter en zij beloven deze te geven aan mensen die door een moeilijke behandelperiode heen gaan. Daarnaast krijg ik nog wat contactgegevens en zij willen mij helpen met het uitdragen van mijn initiatief. Ook zijn zij wel nieuwsgierig wat Sarcoïdose nu precies is. Mijn uitleg in het Engels hapert altijd een beetje als het om medische zaken gaat.

Even later sta ik weer buiten en komt er een Eskimo gelijkende man naar buiten met de vraag of hij een foto mag maken van mij voor zijn zieke vrouw. Ook hem geef ik een bandje voor zijn vrouw die nog binnen blijkt te zitten. Helemaal begrijpen doe ik het niet echt, maar durf ook niet door te vragen Ik heb de indruk dat zij uitbehandeld is en dat er niet meer voor haar gedaan kan worden. De vrouw zegt niet veel en mompelt zachtjes bedankt. Ze blijken in het noorden van Newfoundland te wonen (op het eiland dus) en dat verklaart hun Eskimo uiterlijk.

Ik fiets na een bijzonder afscheid weg met de gedachte "Is dit nou wel zo goed, Michael? Je staat oog in oog met mensen die de dood voor ogen hebben en wie ben ik om me daarin te tonen?" Ik vertrouw erop dat ik mijn hart moet volgen, wat ik gedaan heb, maar ik ben wel erg onder de indruk van het leed dat ik in een klein uurtje zie. "Wat heb ik dan een geluk!"

Na 4,5 kilometer fietsen ben ik weer in de B&B en pak mijn tassen weer van mijn fiets. Alles weer omhoog, want ik zit op de tweede verdieping.

Ik heb de e-mail van Alex de Vries met zijn adres en wij gaan waarschijnlijk naar een goede Chinees. Prima!! Ik moet ongeveer 4 km fietsen om bij 'Ralph Street' te komen waar Alex woont. Hij komt al naar de voordeur en nodigt mij uit om mijn fiets achter neer te zetten. Hij woont in een 2 onder 1 kap woning in een deel van Ottawa waar je heel goed kunt wonen. Hij zegt dat zijn vriend Hans er ook is en die spreekt ook Nederlands. Het is direct gezellig en praten al direct over de route die ik wil fietsen. Zij kennen de route grotendeels, maar wijzen mij op de afstand en dat ik eigenlijk de verkeerde kant op ga. Er is een stuk waar je niet moet fietsen en dat is boven Thunderbay tot Winipeg. Er is maar één weg in dat deel van Canada en daar gaat alles overheen. Er zijn grotendeels geen vluchtstroken en er worden jaarlijks fietsers doodgereden. Die kans is vele malen groter dan dat je een beer tegenkomt. Waar heb ik dit eerder gehoord (Michael, Ganger, Newfoundland).

Wij drinken wat en gaan lopend naar de Chinees. Ik heb het gevoel alsof ik hen al heel lang ken en geniet ervan af en toe Nederlands te kunnen praten. We komen bij een Chinees restaurant, waar ik een soort Noodle Soup bestel die erg lekker is. De tijd vliegt en met z’n vieren zitten wij lekker te eten. Na afloop mocht ik niet betalen en rekent Alex af voor Hans, mij, zijn vrouw en zichzelf. Wij krijgen Fortune Cookies en in de mijne staat: het is tijd om nieuwe vrienden te ontmoeten. Nou, dat lijkt zeker zo.

Op de terugweg blijven wij aan één stuk door praten en het is wel erg gezellig. Wij zijn dan ook zo weer thuis en daar neem ik nog een foto van ons vieren voor een mooie herinnering. Wat bijzonder dat je zo iemand ontmoet en dat je met z’n vieren gezellig zit te eten. Hans geeft aan naar huis te gaan en neemt afscheid en ik ga ook. Buiten loopt een Racoon maar als hem op de foto wil zetten kruipt hij weg. Ik bedank nog een keer voor hun gastvrijheid en fiets weg. Aan de voorkant van de woning lopen er nog een heel stel. Ook deze Racoons zijn weg voordat ik een foto kan nemen. Komt wel goed, ik krijg vast nog wel meer kansen.

Bij de B&B aangekomen, ga ik meteen naar boven en snel naar bed. Morgen naar mijn familie!"

Han Schomakers, editor