Het 18e bericht uit Canada: Verslag van etappe #9

Zaterdag, 25 april 2015

Dit is de dag waar Michael wel een beetje naar uitgekeken heeft: een ontmoeting met zijn familie die al jaren in Canada woont. Lees maar hoe die dag verliep:

 "Vanmorgen werd ik vroeg wakker en hoewel het weer er redelijk uitzag, blijkt het nog te vriezen. Ik pak mijn spullen en kleed mij aan. Met alle bepakking weer de trappen af. Er zitten nu twee mensen te ontbijten. Ik zet mijn spullen weg en ga ook ontbijten. Al snel raken wij in gesprek, want het is hen opgevallen dat ik met veel fietstassen naar beneden ben gekomen. Het blijkt een jong stel, eind 20 schat ik in, uit Australia te zijn. Zij zijn zelf ook sportief en houden van hardlopen. Hij is een professor die zich bezighoudt met bewegingswetenschappen met als specialisatie in herstel van ziekten in combinatie met metalen invloeden. Bijzonder toepasselijk in mijn geval! Dit verzin je niet ,dat je een zo jonge hoogleraar met baard, en een heel normaal uiterlijk, met een dergelijke interesse tegenkomt.

Ik heb al meer bijzonderheden mee gemaakt en besluit er van te genieten dat ik dit nu allemaal zo meemaak. Na het ontbijt pak ik mijn fiets en laadt die weer met al mijn tassen. Ik word uitgezwaaid door een jonge dame die vanmorgen voor het ontbijt en de B&B zorgdraagt. Zij gaat mij zeker volgen, zegt zij, en wenst mij veel geluk en mooie kilometers.

Ik fiets om 9:30 am in Ottawa in de wetenschap dat ik hier voorlopig niet meer zal zijn. Ik volg het kanaal wat nu helemaal droog gepompt is voor de schoonmaak. Uiteindelijk steek ik het kanaal over en rijdt over 'Prince Albert St.'. Hier zijn nog steeds stroken voor fietsers. Het gaat heerlijk en ik heb geluk met de wind. Deze is noordwest en ik heb die dus half in de rug.

Na twee uur fietsen ben ik al over de helft en, hoewel het bewolkt en droog is, is het echt fris. Mijn thermometer geeft 5 graden aan, maar het voelt veel kouder. Ik zie een bord met 'North Grower' en het komt mij bekend voor. Als ik even later het eigenlijke dorpje inrijd, zie ik het restaurant waar ik in 2013 met mijn ouders en broers ook gegeten heb. Dat was een prima tent en heel gezellig. Hier stop ik om op te warmen.

Een zeer knappe dame vraagt wat ik wil hebben en ik bestel een kop koffie. Ik neem plaats aan de bar waar ook een oudere man zit. "Het is koud om te fietsen", zegt hij. Ik beaam het en er ontstaat een leuk gesprek. Deze man blijkt 78 te zijn en heeft beginnende Parkinson. Hij vertelt over zijn kleinzoon die een Nederlandse vriendin heeft. Hij is onder de indruk van mijn initiatief en dat ik over de bevrijding van de Canadezen 70 jaar geleden begin. Uit het gesprek merk ik op dat het leven op het platteland hier hard kan zijn. Zeker als je ouder bent. Na een uurtje praten, lekker opgewarmd te zijn met koffie en een kleine maaltijd reken ik af. Ik betaal een kop koffie voor de oudere man, waarvoor hij erg dankbaar is. Ik neem afscheid en ga weer op de fiets.

De wind is nu minder koud, maar ik heb hem na een afslag volledig van de zijkant. De omgeving is prachtig en ik voel me hier gewoon thuis in deze. Vreemd als weer merk ik dat er rust en vertrouwen over me heen komt. Ik geniet nu echt volop van elk moment. Dit is wat ik geweldig vind. Het is voor mij bijna iets spiritueels, deze omgeving het heeft iets magisch. Hoe leg je dat nu uit?

Terwijl ik nu via mijn helmcamera af en toe wat film, zie ik ineens naast de weg op een stronk in het water een bever zitten. Ik stop en de bever gaan langzaam het water in en zwemt weg. Ineens een grote plons en weg is hij. Prachtig! Ik kon hem helaas niet op de foto zetten.

Ik moet nog 10 km fietsen en na een afslag kom ik op een gravel road. De natuur wordt hier nog intenser. Prachtige bomen. Er cirkelen drie grote roofvogels boven mijn hoofd die langzaam lijken te dalen. Het zijn prachtige beesten. Geruisloos scheren zij door de lucht. Even later zie ik een vos en hij mij ook. Hij draait zich om en steekt toch maar niet de weg over. Prachtig. Even later een kalkoen die als een idioot over de weg door het gras rent en tussen de bomen verdwijnt. Uiteindelijk kom ik, verrassend, via een voor mij onbekende weg Merrickville binnen. Wat en prachtige tocht. Ik heb wel ongeveer 10 km omgereden en rond de 80 km gefietst, maar de tijd vloog om.

Ik kom aan bij de familie en het is echt geweldig om hen weer te zien. Ik heb gelijk een prima gesprek met mijn oudere nicht die toch wel tijdens mijn verblijf, net als de anderen, erg bezorgd is geweest. Het is niet de tijd van het jaar om daar zo iets te doen. Dat kan pas eind juni of  juli, maar niet nu!

Na een tijdje komt mijn neef ook met zijn gezin. Ze hadden mij via de website gevolgd en het is goed om hen weer te zien. Er wordt van alles op de BBQ gelegd en geloof mij, dat kunnen ze hier als geen ander. Bob, de man van mijn nicht, is hier echt goed in en heeft ook top kwaliteit vlees. Er komt van alles op tafel met heerlijke salades. Echt een koningsmaal. Mijn neef heeft een taart laten maken waarop 'Good Luck Michael' staat met een fiets erop. Ik ben echt even verrast en het voelt zo goed om hier weer te zijn.

We praten aan één stuk door en ik moet steeds even aan mijn gezin denken. Jammer, dat zij er niet bij zijn. Ik realiseer mij dat ik vanmorgen niet met hen heb kunnen skypen. Morgen beter. Ik wil hen écht even spreken! Wat een prachtige dag!"

Han Schomakers, editor