Het 21e bericht uit Canada: Verslag van etappe #10

Dinsdag, 28 april 2015

"Ik ben vroeg wakker en om 7:00 uur beneden, net als Ann. Weer een heerlijk ontbijtje en daarna... spullen pakken! Ik check eerst nog even mijn e-mail en mijn bankrekening. Oei, een forse afschrijving van mijn creditcard. Ik schrik er wel even van. Het zijn alle kosten tot nu toe in één keer. Toch blijkt er iets niet goed gegaan te zijn. Een dubbele afboeking. Ik zit daarom helaas een uur aan de telefoon met de bank. Ik moet hen kopieën sturen van mijn afschrift om het duidelijk te maken. Uiteindelijk lijkt het hen ook niet okay en wordt het verder uitgezocht.

Alsnog pak ik mijn spullen om te kunnen vertrekken. Ik heb vandaag een afspraak in Smith Falls met een journaliste van een plaatselijke krant. Nu alles is net ingepakt, bedenk ik mij dat ik haar telefoonnummer niet heb opgeslagen. Dus weer de tas leegmaken, computer pakken, opstarten etc. Niet echt handig...

Bob is inmiddels weer thuis gekomen om mij uit te zwaaien en mijn nicht Ann is al naar Smit Falls naar een afspraak. Als ik wederom weer klaar ben, realiseer ik mij dat ik het adres in Perth niet heb opgeschreven. NEE, hè! Met Bob zoek ik het nu op in het telefoonboek. Hebbes! Ik controleer het door haar te bellen, maar zij neemt niet op. Straks nog maar een keer proberen, denk ik. Het word nu laat, dus ik wil nu echt gaan. Het is prachtig weer als Bob mij nog uitzwaait. Ja, daar ga ik dan, met enige tegenzin op de fiets richting Smith Falls. Het rijdt heerlijk in de zon en het is echt prachtig. Ik geniet er volop van.

Onderweg hoor ik getoeter. Mijn nicht Ann komt uit de richting van Smith Falls en daarom kan ik ook nog naar haar zwaaien. Het doet mij goed om haar nog even te zien en zij mij op de fiets. Een half uurtje later ben ik in Smith Falls. Ik bel de journaliste met de melding dat ik bij de sluizen ben en dat wij daar, naar mijn idee, mooie foto’s kunnen maken. Voordat ik het gesprek heb beëindigd, stopt er een grote pick-uptruck naast me. Het is mijn neef Mike die hier spullen moet halen. Hij zegt dat hij zo nog even langsrijdt. Het duurt nog geen twee minuten of de journaliste is er al. Het is een leuke jonge dame. Zij neemt al mijn antwoorden met een digitale recorder op. Mike komt even weer later terug en komt nu naar mij toe. Het interview gaat nog door en Mike geeft tussentijds aan weer verder te moeten. Even onderbreken we het interview en zeg ik Mike gedag. Wij gaan door met het interview en aansluitend worden er foto’s gemaakt. Al met al zijn we een klein uurtje bezig. Inmiddels is het 12:00 uur geworden. We ronden af en ik ga in Smith Falls zelf wat eten.

Ik ben nu op de helft voor vandaag, bedenk ik mij nu, terwijl ik naar de TV kijk waarop de weersverwachting voor de komende dagen verschijnt. Prachtige week voor de boeg.

Na het eten ga ik nog wat sportdrank halen bij een benzine station. Er wordt wel naar me gekeken, maar ja, ik zie er ook wel bijzonder uit met mijn fietskleding en helmcamera. Er komt een dame de winkel binnen. "Hé, ben jij die man die de route van Terry Fox rijdt?" "Ja", zeg ik. "Nou, wat een toeval, ik las het net vanmorgen in de krant. Goed zeg..." Er ontstaat een kort gesprek en ik reken mijn drinken af. Ik wordt uitgezwaaid en fiets verder. Na een uurtje fietsen zit ik in Perth.

Mike kom mij rond de middag nog net vertellen dat zijn vrouw vandaag in Perth werkt en ik haar kan bellen voor lunch of zo. Hoewel het daar nu te laat voor is, bel ik haar toch. Mijn gevoel zegt dat ik dat moet doen en besluit er naar te luisteren. Wat blijkt, MJ was mij al aan het volgen op mijn website om te zien of ik al Perth binnen kwam. Ze vraagt of ik nog een kop koffie met haar wil drinken bij Tim Hortens. "Natuurlijk", zeg ik. Binnen 10 minuten zitten wij gezellig bij Tim Hortens in gesprek. Ja, op deze wijze is het afscheid van de familie wel bijzonder. In etappes zal ik maar zeggen. MJ moet na een klein half uurtje weer aan het werk en wij nemen nu echt afscheid. Wat is MJ ook een leuke vrouw. Al mijn familieleden in Canada liggen mij na aan het hart. Het is echt jammer dat ik maar zo kort bij hen kan zijn.

Ik fiets nu door naar Jackie en haar man die buiten Perth wonen. Het is best nog een stukje fietsen. Ruim 10 km. Vlak bij de bestemming stopt er een auto waarin de vrouw van een jong stel vraagt of ik Nederlands ben. "Ja", zeg ik. "Woon je hier in Ontario?" "Nee, ik ben..." en het hele verhaal start opnieuw. Het is een leuk en bijzonder gesprek. Een Nederlandse jonge vrouw die met een Canadees getrouwd is die eigenlijk uit Merrickville komt, waar mijn familie weer woont. Het is een echt leuk gesprek en ik vind het jammer dat het wordt onderbroken door mijn telefoon. De verbinding is slecht en ik hoor niet veel. Even later gaat-ie weer. Het is Jackie. "Zeg Michael, wij kijken op je website, maar je rijdt steeds verder van ons weg. Kom je niet meer langs?"

Wat? Denk ik. Ik blijk het verkeerde adres te hebben ingetikt in mijn Tomtom. Ik voer het goede in en spreek af naar hen toe te komen. Jackie dacht even dat ik vandaag nog zou doorrijden naar Kingston. Dat is bijna 100 km verder en dus niet de bedoeling. Ze bied me direct in overleg met haar man Klaas een overnachting aan. Ik hang op en fiets terug (13 km) en na drie kwartier sta ik voor en kast van een woning. Ik wordt heel hartelijk ontvangen en wij drinken een lekker bakje koffie in de achtertuin.

Het is werkelijk prachtig hier! De achtertuin kijkt uit over water en is bijna onbeschrijfelijk. Ik ben echt onder de indruk. Ik mag gewoon gratis blijven slapen en ben de eerste, want zij willen de onderverdieping als B&B gaan gebruiken. Het is werkelijk een volledige woonkamer, keuken badkamer en twee slaapkamers. De woonkamer kijkt over de prachtige achtertuin uit. Ik kan dit toch niet zomaar zo accepteren? "Ja, zie het maar als onze sponsoring voor jou." Wat een geweldige omgeving, prachtige ruime beneden verdieping en lieve mensen. Ik ben echt onder de indruk en even van mijn stuk.

Jackie geeft aan nasi te gaan maken en of ik dat goed vind? "Wat?", denk ik natuurlijk, "Maar kan ik jullie niet uitnodigen om uit eten te gaan of zo?" "Nee, hoor!"

Het is overweldigend. Heerlijk in het zonnetje drinken onze koffie op. Even later gaat Jackie naar boven om te koken en ik praat nog wat met Klaas. Hij is een sympathieke, rustige en aardige man en het voelt voor mij op een of ander manier eigenlijk direct vertrouwd.

Ik besluit mij te gaan omkleden en voordat ik naar boven ga zie ik dat er een geprinte versie van het artikel op mijn bed ligt uit de Ottawa Citizen. Leuk! En er ligt een enveloppe. Ik besluit deze mee naar boven te nemen waar inmiddels het eten klaar staat.

Maak die enveloppe maar morgen onderweg open. Het is een kleinigheidje voor je. Ik ben echt onder de indruk en moet eerlijk zeggen niet zo goed te weten wat ik met al deze mooie aandacht en vriendelijkheid aan moet. Het voelt prima, dat is het niet, maar ik ben gewoon even verrast en van mijn stuk. Aan tafel praten wij verder met een uitzicht over de tuin en het water. Prachtig, ik heb er geen woorden voor. Het is hier erg mooi.

Tijdens het koffie drinken ben ik er al achter gekomen, dat de moeder van Jackie en haar jongere broer beide Sarcoïdose hebben. Ik wist dat niet, hoewel Jackie aangaf dat in het begin een keer geschreven te hebben. Het is mij tot mijn eigen verbazing niet bijgebleven. Wij hebben echt leuke gesprekken en kunnen volgens mij avonden vullen. Voordat ik terug naar beneden ga, luister ik op de veranda nog naar de kikkers. Er lopen eekhoorns door de tuin en er zit een groundhog achter in de tuin. Er zwemmen bevers, ganzen en het een levend schilderij. Even weet ik waarom ik zo graag naar Canada had willen emigreren. Het is nu goed zo, maar wat is dit gaaf.

Ik start mijn computer uiteindelijk op en heb hier een supergoed WiFi ontvangst die lekker snel is. Ik tik mijn blog en laadt mijn spullen op. Het is na 12:00 uur als ik naar bed ga.

Dit had ik vanmorgen niet durven dromen!"

Han Schomakers, editor