Het 22e bericht uit Canada: Verslag van etappe #11

Woensdag, 29 april 2015

Gisteren, dinsdag, was had ik 's morgens geen e-mail van Michael in mijn e-mailbox. Pas in de loop van vandaag zie ik de e-mail op mijn mobiele telefoon verschijnen. Wat ik al vermoedde, Michael had problemen met het internet. Tja, techniek, hè? Michael schreef toch weer een lang verhaal:

"Het is 7:00 uur als ik wakker word en ik heb heerlijk geslapen. Het bed was hard en ik was even bang dat dit niet lekker zou zijn, maar het is echt een heerlijk bed. Uitgerust was en scheer ik mij en kleed mij aan. Even later zit ik met Jackie en Klaas aan een heerlijk ontbijt. Het is alsof ik hen eigenlijk al jaren ken. Wij praten gezellig en het zijn interessante gesprekken. Ik zit echt heerlijk om mijn gemak en hoewel ik niet te laat had willen starten, merk ik dat ik eigenlijk helemaal niet weg wil. Het zijn zulke leuke mensen. Ik besluit rustig aan te doen. Na het eten, maak ik nog wat foto’s en ga mijn spullen verder pakken. Het is bijna 11:00 uur als ik daar weg ga. Ik moet nog naar het centrum terug om wat boodschappen te doen. Ik rij met al mijn mooie herinneringen weg van Jackie en Klaas. Zij hebben me nog een enveloppe gegeven. Die lag gisteren op mijn bed, samen met een uitgeprint verslag van het interview in de Ottawa Citizen. Ik moet het maar onderweg open maken is de boodschap. Een kleinigheidje...

Doordat ik zo aan de mooie omgeving, het huis, dat ik eigenlijk de eerste gast voor hun B&B ben en aan de leuke gesprekken denk, fiets ik opeens al bij de winkel waar ik mijn boodschappen kan doen. Behalve de lotion tegen zonnebrand hebben zij alles wat ik nodig heb.

Voordat ik weg fiets, word ik door verschillende mensen aangesproken en een ieder is erg enthousiast. Het voelt allemaal wel erg welkom en het geeft je ook echt een oppepper om door te fietsen, alleen kost het mij wel tijd. Als ik weer langs de afslag fiets van de B&B van Jackie en Klaas, is het al half twaalf. Het is prachtig weer en ik geniet van de omgeving. Het fietst lekker. Klaas heeft de route naar Kingston voor mij uitgeprint en dat is erg gemakkelijk.

Onderweg moet ik toch nog even de weg vragen en ik kom bij een eetgelegenheid terecht. Als ik daar de weg vraag, heb ik ook hier veel aandacht. Het ruikt lekker en een paar mannen, die gezellig met elkaar hier in de zon zitten te lunchen, geven aan dat ik de Poutin moet proberen, die is hier erg goed. Poutin is typisch Canadees. Patat met een soort jachtsaus en kaas, maar kent ook andere varianten. Ik besluit hier toch maar wat te eten, want ik moet nog een heel eind. Het zal vandaag wel laat worden, omdat ik bijna 100 km moet fietsen.

De Poutin is inderdaad heerlijk en ik heb leuke gesprekken met de mensen om mij heen. Om de aandacht van mij af te halen, vraag ik hen naar hun leven hier en hoe zij hier de kost verdienen. Het gesprek gaat al snel over de regels die hier in Canada meer en meer worden ingevoerd. "Het gaat hier straks nog op Nederland lijken!", zegt een van de mannen lachend.

Na deze heerlijke lunch met iets te drinken erbij en de uitleg dat ik echt over de 'Old Kingston Rd.' moet om een geweldige omgeving te zien, ga ik verder. Het wordt erg warm en op de 'Old Kingston Rd.' staat er geen wind meer door de bomen. Op gegeven moment geeft mijn thermometer bijna 30 graden aan. Pfff, dat gaat echt zwaar worden, denk ik bij mijzelf. En het is nog maar voorjaar, waarbij de bugs en de muggen er nog niet eens zijn. Ik moet er nog maar even niet aan denken. De weg is erg rustig en erg mooi. Uiteindelijk kom ik weer op de HW 15 en na even fietsen zie ik een tankstation. Tijd voor een dorstlesser. Ik heb genoeg mee, maar besluit deze als reserve te houden.

Heerlijk is de verkoeling. Ik vraag de jongen van het tankstation of hij misschien nog de Ottawa Citizen van gisteren heeft, omdat ik daar in sta. Hij haalt een doos met niet-verkochte kranten te voorschijn, maar nee. Ze zijn alle verkocht!

Er komt een andere fietser binnen in het tankstation en ik raak aan de praat. Hij gaat mijn richting uit en wij besluiten een stuk samen op te fietsen. Paul, zoals deze man heet, is ruim 20 ouder dan ik en heeft net een trail gereden op zijn mountainbike. Paul loopt mee naar buiten om naar mijn fiets te kijken en is onder de indruk. "Ik zag hem wel staan maar dacht in een oogwenk dat het een motor met bepakking was. Wat veel." Hij gaat nog even naar binnen om wat te eten. Even later rijden wij samen op HW 15 en ik rij voorop. Wij pakken de afslag HW 42, omdat hij die kant uit moet en deze op de mooie HW 10 uitkomt, waarop ik mijn weg kan vervolgen. Na een uurtje of zo samen oprijden, scheiden onze wegen. Jammer, hoewel wij niet veel hebben kunnen praten, omdat je hier echt niet naast elkaar kan fietsen en het lawaai van de voorbij razende auto’s het bijna onmogelijk maakt.

Wij stoppen even, nemen afscheid en ik ga de HW 10 op. Direct klimmen, maar wel mooi. Ik moet nu nog ruim 55 km, termijl het al 15:20 uur is. Hmm, dat wordt laat vandaag... De route is prachtig, maar zeker niet vlak en slingert ook nog.

Ik rij binnen een 15 minuten in een adembenemende omgeving die bestaat uit meertjes, plassen met bomen, rotsen en soms prachtige huizen. Er zitten een paar verraderlijke klimmetjes in en door mijn gewicht val ik dan ook snel terug in snelheid. Ineens rijdt er een auto langzaam naast mij en een oudere dame en heer vragen of ik de man ben die de route van Terry Fox fietst. "Ja", zeg ik en zij zetten de auto aan de kant. Zij stellen zich voor en vertellen dat zij mij herkennen van de krant. Zij zijn zelf beiden Canadees kampioen badminton 55+ en komen net van een meeting in Kingston. Ik krijg van hen van alles toegestopt voor onderweg. Twee bananen, twee zelfgemaakte muffins, een sinasappel en een boekje, waarin de vereniging staat van 55+, waar zij actieve vertegenwoordigers van zijn. Zij vragen netjes of het goed is dat zij dat zo doen. Ik ben blij met de bananen, want daar fiets ik goed op. Na het nemen van wat foto’s, nemen wij afscheid en zij rijden weg en keren weer om. Het wordt mij nu pas duidelijk dat zij al eerder omgekeerd waren toen dat zij mij zagen fietsen. Geweldig zeg!

Ik fiets verder en verder, maar begin echt moe te worden. Shit, het is al 17:00 uur en ik moet nog 25 km. Ik besluit even te stoppen om te plassen bij een bord. Daar staat een afsluiting van de weg op vermeld. Deze zou nu over moeten zijn, maar als het niet zo is, moet ik weer omfietsen en dat zie ik nu niet zitten. De bananen, sinasappel en muffins komen nu goed van pas. Na deze break fiets ik weer verder, maar ik merk dat de snelheid terugloopt. Ik zie nu ook dat ik vandaag echt boven de 100 km ga uitkomen.

Het is 18:00 uur en ik moet nog steeds nog een heel stuk. Het wordt steeds zwaarder en het begint nu af te koelen tot onder de 20 graden, zodat ik weer beenwarmers aantrek. Dit zou ik in Nederland niet doen, maar ik merk dat mijn benen koud zijn en het voelt goed aan om ze te beschermen. Ze zijn trouwens vandaag erg verkleurd in de zon.

Uiteindelijk rij ik om 19:15 uur Kingston echt binnen en ga direct wat eten en daarna op zoek naar een hotel. De Comfort Inn kan mij als goedkoopste kamer een kamer van $120 excl. belasting aanbieden. Dat vind ik veel te duur. Ik moet dus toch nog even verder fietsen. De man achter de balie geeft mij als tip een Canada Inn hotel, even verderop.

Daar blijk ik een kamer voor $99 excl. belasting te kunnen boeken. Als ik zeg dat ik voor de kankerbestrijding fiets, kan er ineens nog eens ruim $10 af. Ik ben blij, het is alleen een kamer boven en dus moet ik de fiets de trap op sjouwen. Ik breng eerst mij bagage weg. Ik zie naast het hotel allemaal ruige gasten die van alles op de BBQ gooien en gezellig met elkaar eten. Naast een hotel? Ik loop even bij hen langs en ik heb direct aandacht. Kan ook niet anders als je er nog als een malloot uitziet met een helmcamera. Als ik vertel dat ik voor mijn fietstocht in St. John's gestart ben, zijn er ineens veel reacties. Het is de geboorteplaats van een aantal mannen. Ik kan geen kwaad meer doen. Zij willen alles weten over het fietsen daar. "Heb je dat echt gedaan, man. En hoever fiets je dan per dag? En tot waar?" Ik vertel het verhaal en zij zijn er niet verbaasd over dat ik het advies kreeg om te stoppen. En dat ik de moed heb gehad om daar in mijn eentje te fietsen, zeker nu in april, terwijl het ook nog eens de koudste en slechte periode in jaren is daar. "Er valt nu nog sneeuw, man!"

Mijn lef en kracht wordt gewaardeerd. "Wat moet jij sterk zijn!", zegt iemand. Sterk, denk ik, hoezo? Ik vertel dat het heel heftig was, maar dat dit niets zegt over mij. Zij begrijpen het niet. "Maar je rijdt nu toch ook weer alleen? Top man." Ik laat de mannen nu verder alleen, want ik ben echt moe. Ik heb vandaag ruim 110 km gefietst volgens mijn kilometerteller. Die waren niet vlak en de laatste met tegenwind...

Met pijn en moeite schrijf ik mijn blog. Ik ben geïrriteerd, omdat het stomme internet hier niet goed werkt. Ik kom er op, maar het is zo traag dat mijn computer bij het laden van de startpagina in slaap valt. Ik kan mijn e-mail niet benaderen en mijn website ook niet. Drama. Ik ga eerst slapen en hoop dat het morgenochtend wel werkt..."

Han Schomakers, editor