Het 23e bericht uit Canada: Verslag van etappe #12

 Donderdag, 30 April 2015

Vanmorgen weer een uitgebreide e-mail van Michael ontvangen. Naar aanleiding van een vraag van mij over miles of kilometers schrijft Michael dat Canada sinds 1978 over is op het metrische stelsel en worden officieel kilometers gebruikt, maar er wordt nog veel over miles gesproken. Inches en acers zijn hier ook nog de standaard. Verwarrend soms. Daarna volgt (weer) een uitgebreid verslag met de groeten van Michael:

"Vanmorgen werd ik om 7:30 uur wakker, maar ik ben nog steeds niet echt uitgerust. Toch ga ik mijn bed uit en kleed mij aan. Nog een keer het internet proberen en... ja hoor, het werkt! Ik denk dat het komt doordat het hotel vol met mannen zit die hier in de buurt werken en ver weg wonen. Die gebruiken blijkbaar internet volop. Ik stuur mijn e-mail naar Han en probeer op de site nog een extra pagina voor Oving Estate te maken, maar daar is de verbinding te kwestbaar voor.

Ik ga al met al pas om 9:15 uur ontbijten en het is een prima ontbijt. Ik eet 2 kommen met conflakes en 4 geroosterde boterhammen met jam en pindakaas en sluit af met een donut. Ik eet nogal wat als ik gefietst heb. Ik heb dat, denk ik, echt nodig.

Ik pak mijn tassen en mijn fiets en check rond 10:00 uur uit. Weer te laat, maar ik heb een rustige dag en ik besluit me er niet druk om te maken. Vanuit het hotel moet ik direct klimmen over een brug. Ik voel dat mijn spieren nog niet helemaal hersteld zijn van gisteren. Onder de brug komt weer een goederentrein aan. Die zijn hier heel lang. Ik hoorde gisteren nog van Jackie en Klaas dat zij in Perth een keer ruim een kwartier hebben moeten wachten totdat de trein langsgereden was. Die rijden daar op volle snelheid. Als zo'n trein langskomt, staan alle vier spoorovergangen voor en rondom het dorp dicht. Heel lang betekent dat dit dus écht enorm lang is met 4 diesellocs ervoor!

Ik fiets nu Kingston in en het oude gedeelte is prachtig. Ik koop nog wat drinken voor vandaag en heb al weer aanspraak. Ik hou het kort en fiets nu dwars door het stadje naar de Saint Laurens rivier. Het is werkelijk prachtig hier. Ik moet nu de waterlijn volgen en daarna HW 33 aanhouden. Nou, dat moet lukken. Na een klein uurtje ben ik toch verkeerd gereden. Het bordje 'Water Trail' stond er wel, maar de pijl eronder die moet aangeven rechts af te gaan, is weg. Dat is ongeveer 3 km omfietsen. Ach, ik heb het de laatste dagen wel bonter gemaakt. Ik ben af en toe toch niet scherp genoeg. Misschien wel omdat ik het verkeer wel erg goed in de gaten houd.

Even verderop zie ik ineens weer hele grote vogels door de lucht zweven. Ze zitten hoog en cirkelen allebei boven een meer. Het is te ver om foto’s van te maken of te filmen. Ik kijk nog eens goed en volgens mij zijn dit mijn eerste 'Boldhead Eagels' die ik in levende lijve zie zweven. Heel indrukwekkend.

Voordat ik op HW 33 kom, vraag ik de weg aan een motorrijder die ik zie staan. Hij rijdt op een mooie Triumph, 3 cilinder, 900 cc. Wij hebben een kort en leuk gesprek en ik kan de HW33 zien liggen.

Eenmaal op de HW 33 gaat het heerlijk. Wind in de rug, een heerlijk zonnetje en ik geniet ervan. Ik stop nog even om mijn jas uit te doen en mijzelf met anti-zonnebrand in te smeren die ik net in Kingston gekocht heb.

Het fietsen gaat echt lekker en na heel wat kilometers besluit ik om bij een benzinestation te stoppen. Je wordt hier soms verrast door wat je dan tegenkomt. Het is een klein, oud tankstationnetje waar zij drinken en wat andere zaken verkopen, maar je kunt er ook eten. Het is een soort restaurantje. Ik bestel een broodje ei. Er staan twee mannen in de zaak en ik ben op dat moment alleen met hen. Er ontstaat een gesprek waar al snel uit blijkt dat één van de mannen in zijn omgeving veel met kanker te maken gehad heeft en dat hij al jaren mee doet aan de Terry Fox run die door heel Canada plaatsvindt. Het is 10 km rennen. Ik begrijp dat hij zelfs een uitnodiging namens de moeder van Terry heeft van jaren geleden om naar Toronto te komen, omdat hij zo betrokken was bij deze runs.

Het wordt een boeiend gesprek en er worden foto’s van mij gemaakt. Ik geef hem een polsbandje als hij buiten bij mijn fiets komt kijken. Hij is ook een fietser, maar hij heeft heel veel respect voor mij als hij hoort dat ik alleen met al deze spullen hier reis. Het is hier soms best gevaarlijk om langs de weg te fietsen. Ik weet het helaas, maar als je erg goed oplet (dank zij mijn spiegels) is het goed te doen. En je moet de goede wegen nemen zonder groot vrachtverkeer. De oudere man binnen heeft de locale media gebeld, maar komt er niet door heen. Ik ga d’r achteraan hoor, "Ik probeer wel wat voor je te regelen." Ik krijg nog een gratis lot waarop zaterdag 23 miljoen dollar kan vallen. Ik neem afscheid en word vanuit binnen uitgezwaaid.

Terwijl ik 20 minuten aan het fietsen ben met de gedachten nog half bij deze twee mannen, word ik bij een park door een dame vanuit een auto geroepen. Ik keer om en stop. Zij heeft net bij het benzinestation gehoord wat ik aan het doen ben en vraagt of ze foto’s mag maken. Ze heeft verschillende professioneel ogende spullen mee. Het is een bijzondere en leuke vrouw die mij vertelt dat zij zelf niet meer goed kan lopen en daarom vanuit de auto fotografeert. Ik vind het prima en na het maken van de foto’s, maken wij nog een praatje. Zij heeft heel wat meegemaakt en weet mij nog wel details over Terry te vertellen. Ik zeg dat ik, vergeleken met Terry, niet veel voorstel. "Hij was in het begin ook niets", zegt zij. "Het gaat om wat je doet en als het opgepakt wordt kan het groot worden, maar volg je hart." Het is een bijzondere, oprechte vrouw. Zij geeft mij $10 en verontschuldigt zich dat zij niet meer kan missen. Ik wordt wel geraakt door haar. Zij zegt ineens dat dit geen toeval is, maar dat dit moet zo zijn. Zij geeft aan dat ze vanmorgen al het gevoel had en dat ze besloot haar gevoel te volgen om te gaan tanken. Daar hoorden zij van de mannen daar dat ik daar net geweest was. Wij praten nog even en nemen afscheid. Maar, voordat zij wegrijdt, zegt zij nog "Let op de bomen!"

"Let op de bomen?", vraag ik nog. "Ja, er gaat hier veel energie uit van deze bomen en soms is het niet of die gezichten hebben. O ja, je gaat zeker bomen tegenkomen met gezichten. Ze zorgen voor goede lucht en dat is ook wat je nodig hebt op je tocht." Met deze bijzondere woorden nemen we afscheid.

Tjee, denk ik nog, wat een ontmoetingen weer en ik krijg overal wat informatie en ondersteuning. Ik heb ook echt het idee dat ik meer mag vertrouwen op mijn tocht en dat ik niet zozeer Terry’s route moet doen, maar mijn eigen route moet vinden...

Ik fiets nu alweer enige tijd verder en krijg met muggen te maken. Ineens zijn het er heel veel. Erg onplezierig, hoewel ze niet lijken te bijten. Na een paar minuten is alles weer weg. Ik denk er nog even aan hoe het straks moet als de muggen echt actief worden. Maar zoals met vele dingen in Canada, het kan het altijd nog erger. Na een 30 minuten zie ik ineens een wolk van muggen en binnen een paar tellen zit ik onder. Ze zitten overal, maar ik fiets door en hoop dat zij zo weg gaan. Ik besluit toch maar een foto van mijn arm te maken voor de kijkers thuis. Ik hoop dat het hier niet mee door gaat, maar ik vrees het ergste voor de komende periode.

Na een kleine 2 uur rijden, sta ik voor de pont naar het eiland. Pas nu realiseer ik mij dat ik hier in 2012 met mijn broer Melvin ook geweest ben. Waarom wist ik niet meer dat het dit eiland was? Ik vind dit vreemd. En het laat me niet echt los. Een ding is zeker, als ik het geweten had, dan was ik niet via dit eiland gegaan.

Ik moet zo'n 30 minuten wachten voordat de pont komt. Niet erg, want het weer is heerlijk. De overtocht gaat prima en ik geniet. Op het eiland moet ik nog 9 km fietsen om in het dorp zelf te komen.

Na een paar kilometer fietsen, zie ik ineens een boom met een gezicht. Wat ís dit, denk ik, ga ik nou zelf in dit soort zaken geloven? Toch stop ik voor een foto. Dit is door mensen gedaan, maar ik vind het wel grappig. Na 7 km of zo zie ik het Sportsman Motel. Nou, dat lijkt mij wel toepasselijk.

Ik check in en kijk eerst of het internet het wel goed doet. Dat blijkt het geval. Niet snel, maar het werkt. Nu even lekker douchen, andere kleren aan en naar het dorp om iets te eten: ravioli en dat smaakt goed. Na het eten ga ik snel naar het motel terug, want ik begin echt moe te worden. Om 20:10 uur ben ik terug en ik ga na mijn bijdrage aan mijn website lekker slapen..."

Han Schomakers, editor