Het 24e bericht uit Canada: Verslag van etappe #13

Vrijdag, 1 mei 2015

Michael heeft inmiddels een belangrijke mijlpaal bereikt, want hij heeft 1.000 km gefietst! Kijk maar naar zijn kilometerteller in dit blogbericht. Dit waren gisteren de belevenissen van Michael:

"Het is half 7 als mijn wekker gaat. Ik sta op en merk dat mijn benen niet echt lekker hersteld zijn. Ik besluit toch nog even te douchen en daar wordt ik eigenlijk pas echt wakker. Ik smeer mijn brood, eet wat en pak mijn spullen. Ik check nog even de route op de computer en als alles klaar is, vertrek ik ongeveer 7:30 uur. Het is lekker rustig op straat, maar nog wel fris. Het is een heuvelachtig gedeelte waar ik langs moet om via het dorp Picton mijn route te vervolgen. Achter in het dorp, waar het duidelijk drukker is, zie ik ineens een politieauto met zwaailichten. Niets bijzonders, maar hij rijdt langzaam. Er is hier iets gaande, denk ik nog, en ik zie ineens allemaal wielrenners. Het zijn er wel vijftien die door volgauto’s  worden begeleid, met als laatste wagen weer een grote politiewagen met zwaailichten. Als zij dichter bij komen, al fluitend op plastic fluitjes in een tempo, waar je hond nog van denkt, kan het niet sneller, zie ik dat het Cycle of Hope is. Een organisatie die geld inzameld voor kankeronderzoek. Zij zien mij ook en het fluiten stopt meteen. "Fiets met ons mee voor het goede doel" schreeuwt nog een vrouw naar mij als zij passeren. Ik ben stom verbaasd... en jaloers tegelijk...

Zij moesten eens weten dat ik geen rondje om de kerk rij, maar een poging doe om solo dwars door Canada te fietsen voor hetzelfde doel. Ik was zo verbaasd dat ik geen eens een foto gemaakt heb. 

Ik fiets verder met het gevoel dat het niet eerlijk is. Als ik er nog even over nadenk, kijk ik er anders tegenaan. Het is goed dat zij het doen en dat is hun doel. Zou ik nou echt met politie en een fluitje in mijn mond door het land willen fietsen? Nou, nee!

Net hiervoor heb ik bij Tim Hortens geprobeerd koffie te halen. Te vergeefs, omdat het domweg zo druk was dat er rijen staan. Het is schijnbaar het eerste wat Canadezen 's morgens doen. Nee, niet zelf koffie zetten, maar halen. In een grote (supergrote!) beker, zodat zij deze later nog even in de magnetron op het werk kunnen opwarmen. Zo gaat het dus serieus hier.

Nu zie ik een tankstation en daar verkopen ze ook koffie. $1,29 met een refill. Ik haal hier een koffie, een banaan die zo groen is dat hij ook voor komkommer kan doorgaan en een reep met proteïnen erin. Op dit moment begrijp ik dat de fietsers van daarnet deze week langs scholen gaan om voorlichting te geven en dat het een aparte actie is.

Ik reken af en ga verder. Zo langzamer hand wordt het weer beter. Het zonnetje breekt door en het wordt aangenamer. Het is bijzonder om te zien hoe snel het hier voorjaar wordt. Het wordt met de dag groener. Ook de vogels komen steeds meer tot leven. Na 2,5 uur fietsen merk ik dat mijn benen niet meer willen en ik spreek met mezelf af dat ik na de volgende afslag over 7 km een stop maak.

Daar blijkt niets te zijn en het is niet aantrekkelijk om hier even te gaan zitten. Ik fiets nog even door en zie al snel in de verte een watertoren. Dat duidt bijna altijd op een grotere plaats. Langs de weg staat een gezellig, maar sober ogend restaurantje. Ik besluit hier te stoppen, want mijn benen willen echt niet meer. Ik moet nu nog denk ik een kleine 60 km fietsen.

Als ik binnen kom, stap ik eigenlijk zo in de plaatselijke cultuur. Een sfeervolle ruimte bezaaid met foto’s, plaatselijke oude kranten artikelen, spreuken, werktuigen, noem maar op. Ik moet zeggen dat het er gewoon erg gezellig uitziet. Er zitten trouwens heel wat mensen. Een goed teken, denk ik.

Direct word ik gevraagd of ik koffie wil en misschien ook wat wil eten. Hmm, ja, dat is een goed idee. Dit is voorlopig wel het laatste restaurant dat ik zal zien. Even later heb ik mijn bestelling, een BBQ burger. Het ziet er goed uit. Als ik er een hap van neem, weet ik niet wat mij overkomt. Zooo, dat is lekker! Ik heb tot nu toe nog niet zo’n lekkere burger gegeten.

Omdat ik een opvallende verschijning ben, en zeker hier tussen de plaatselijke bevolking, wordt er al snel van alles gevraagd. Ik geef de serveerster een kaartje en vertel het één en ander. Als zij het even later aan de eigenaar laat zien, komt hij naar mijn toe. Hij is verbaasd dat ik het lef heb gehad om in Newfoundland te starten in april van dit jaar. Hier is het ijs pas een paar weken weg. Al snel krijg ik te horen dat ik niets mag betalen en dat ik ook hun donuts nog moet proeven. Ik krijg een donut die vergoten is met chocolade die net hard geworden is. Ook deze zijn heerlijk.

Hup, nog een kop koffie. Ik weet niet wat ik er mee aan moet. Ik geloof niet dat dit went. Ik voel me altijd een beetje ongemakkelijk als ik zo verwend word.

Na een klein uurtje rust, ga ik weer verder, maar niet voordat er foto’s zijn gemaakt. Ook ik neem een foto van hen. Omdat ik weet dat Canadezen erg op hun privacy gesteld zijn, check ik of deze op de site mogen. "Doe dat maar niet!" Prima, maar ik maak natuurlijk wel reclame voor een restaurant dat zulke goede spullen maakt. Ik ben benieuwd welk restaurant mij een betere hamburger kan geven!

Ik fiets voldaan verder en het gaat een stuk beter. Het weer is nu lekker en ik kan in mijn T-shirt fietsen. De uurtjes tikken weg en als ik weer moe word, stop ik net over de dorpsgrens van Colborne. Ik drink wat en ga in het gras liggen in de zon. Heerlijk! Voor het eerst lig ik tussen mijn fietsritten door en dat doe ik wel 20 minuten. Als ik weer opsta, gaat de leeftijd spelen, denk ik op dat moment. Mijn knieën doen zeer en ik ben stijf... Met rustig fietsen zonder de veel kracht te zetten, ontzie ik mijn knieën. Het gaat uiteindelijk prima.

Als ik in Cobourg aankom en naar het hotel fiets, waarvan ik op internet zag dat zij voor $70 een kamer hebben, blijkt er een heel ander hotel te staan. Een Comfort Inn. Ik check bij een tankstation in de buurt de naam van het hotel dat ik op internet zag. Niemand kent het. Het is óf Comfort Inn óf Best Western. Ik besluit toch die Comfort Inn te nemen. Als ik terug fiets, zie ik ineens dat dit het hotel is waar ik met mijn broer Melvin in 2012 heb geslapen. Ik herkende het niet direct, omdat ik van de ander kant aankwam en omdat de omgeving wat veranderd is. Daarbij was toen alles volop groen. Dat is grappig, denk ik nog. Wat minder grappig is, is de prijs van een kamer. $140!!! Ik probeer er nog wat vanaf te krijgen, maar dat lukt niet. Dan toch maar doen, want ik wil met mijn gezin skypen en de Best Western is zelfs nog duurder. Kamperen zou nu wel kunnen, maar ik heb gehoord dat je hier niet (in het) wild mag kamperen. De minimale boete is $500.

Na het inchecken heb ik een uur geskyped en daarna lekker lang gedoucht. Hup, d’r op uit om nog wat te eten en direct weer terug naar het hotel. Mijn blog bijwerken en lekker uitrusten. Morgen ga ik naar Whitby en daarna naar vrienden in Mount Albert.

Trouwens, vandaag zit mijn eerste, écht gefietste 1.000 km in Canada erop. Wat ben ik blij met mijn Poppink! Als je nagaat wat die te lijden heeft. De fiets met bepakking en mijn gewicht van 100 kg wegen samen tussen de 170 en 175 kg, afhangelijk van voeding en water dat ik mee heb. Veel te zwaar natuurlijk, maar de fiets moet dit ook nog over alle wegen verplaatsen. Ik heb hele slechte omstandigheden gehad, waarin ik met hoge snelheid door gaten en scheuren in de weg gestuiterd ben, maar ik heb ook door sneeuw, ijs, zout, prut, stof en over gravelwegen gereden. Diepe plassen en stalen brugovergangen, noem maar op. En geen problemen gehad. O ja, de problemen met schakelen voor Gander in Newfoundland natuurlijk. Het bleek achteraf dat het de meest voor de handliggende oorzaak was: bevroren kabels. Dit, omdat het daarvoor geregend had en ook mijn ketting af en toe moeite had om goed rond te gaan. Over kou gesproken!! En dan nog de topsnelheid tijdens een afdeling van 67 km/u. Kortom, ik mis mijn vrouw af en toe enorm, maar ik slaap nu in Canada met mijn Poppink vlak bij... best wel eng! Nee, het is echt een perfecte fiets."

Han Schomakers, editor