Het 25e bericht uit Canada: Verslag van etappe #14

Zaterdag, 2 mei 2015

Michael had de nodige problemen met zijn internet verbindingen de laatste paar dagen. Vandaar dat ik pas met enige vertraging zijn verslagen van 2 en 3 mei kan publiceren. Leuk detail is dat ik momenteel in Århus in Denemarken ben voor een korte vakantie, maar in het digitale tijdperk is dat allemaal geen probleem. Tenminste, als het internet beschikbaar is. In Denemarken is dat gelukkig geen enkel probleem. Lees de bijdrage van Michael:

"Na een rommelige nacht waarin ik vaak wakker was, ga ik om 7:30 uur uit bed. Ik ben nog moe, maar ik besluit om mij toch aan te gaan kleden. Ik pak mijn fiets zo veel mogelijk in en ga naar de ontbijtruimte. Ik krijg een omelet met kaas en ik maak een paar wafels. Heerlijk allemaal. Na het ontbijt ga ik zo snel mogelijk op pad. De tocht begint met een klimmetje en nog een heuveltje. Het blijkt ineens bij de omgeving te horen: klimmen en dalen. Het klimmen is niet eenvoudig met een fiets met zoveel gewicht en met mijn ongeduld. Toch gaat het fietsen lekker. In de verte zie ik een fietser staan die staat te wachten. Hij zal toch niet op mij wachten? Als ik bij hem ben, begint hij een praatje en blijkt hij inderdaad geboeid te zijn door het beeld van een zwaar bepakte fietser die een heuvel opklimt.

Wij staan een tijdje te praten, waarin hij mij uiteindelijk adviseert om echt serieus na te denken om Lake Superior onderlangs door Amerika te fietsen. Het is veel minder heuvelachtig en volgens hem veiliger, omdat de vluchtstroken beter zijn. Na verloop van tijd wil ik wel weer verder, maar de man wil meer weten over mijn fiets en blijft maar praten. Ik maak zo beleefd mogelijk een einde aan het gesprek.

Na een uurtje fietsen begint het behoorlijk warm te worden. Ik laat mijn gedachten gaan over de laatste dagen en waarom ik meer en meer relaxt op de fiets zit. Het heeft volgens mij met het vertrouwen in mijzelf te maken, maar ook met het vermogen om dingen los te laten en te laten gebeuren. Ik hoef toch minder in control zijn dan ik zelf dacht.

Ik denk na over alle toevalligheden die ik op mijn reis tegenkom. Je kunt er in geloven dat toeval niet bestaat... of niet. Het is volgens mij een manier van hoe je tegen dingen aankijkt. Ik moet daarbij denken aan een tekening van een fles met allemaal dolfijnen erop, maar als je er anders naar kijkt, dan zie je een erotische afbeelding van een man en vrouw. Als je het wilt zien, kun je het zien. Dat is hetzelfde met toeval. Vanuit dit inzicht besluit ik vandaag mijn gevoel te volgen, zonder mijn gedachten er tussen te laten gaan zitten.

Na een half uurtje komt ik in een dorpje waar ik een restaurantje zie. Ik besluit naar mijn gevoel te luisteren en hier even te stoppen. Ik bestel een kop koffie en wat sportdrank. Ik raak in gesprek met de dame achter de toonbank en zij vraagt waarvoor ik fiets. Ik vertel mijn verhaal dat ik inmiddels al zo vaak verteld heb. Zij lijkt te weten wat sarcoïdose is. Zij vertelt dat zij er veel op internet over gelezen heeft. Uiteindelijk, na wat aandringen, vertelt zij dat zij haar man aan kanker verloren is. En vervolgens dat zij een aaneenschakeling van verliezen in haar omgeving kent. Het is schokkend om zoveel ellende te horen. Zij heeft met haar dochter net deze zaak geopend, iets wat zij graag met haar man gedaan had.

Ik ben onder de indruk en geef haar een polsbandje. Ik zeg dat ik mijn oprechte medeleven hiermee overdraag en daarmee hoop dat er nu een einde komt aan deze periode van verliezen. Het is een behoorlijk emotioneel moment. Ook de andere dame in de winkel moet een traantje laten. De dankbaarheid is groot. Je komt op het goede moment. De eigenaresse zegt ineens: "O, je moet ook langs mijn vriendin gaan. Zij is ook haar man aan kanker verloren. Zij heeft een dierentuin een Bowmanville, een dorp verderop." Ik twijfel, omdat ik op tijd bij het hotel wil zijn dat ik al geboekt heb. Toch besluit ik (weer) om mijn gevoel te volgen vandaag en bij de dierentuin langs te gaan. Het is nog ruim 7 km fietsen.

Als ik bij de dierentuin aankom, zegt de dame, direct nadat ik mij voorgesteld heb: "Ik zat al op je te wachten!" Ik krijg een zak met dierensnoepjes, een kaart van de dierentuin en gratis toegang.

Nu ben ik hier ineens in een dierentuin, terwijl ik eigenlijk door Canada moet fietsen. Het duurt even voordat ik aan dit idee gewend ben en besloten heb om er even van te genieten. Het is een simpele, maar leuke dierentuin die echt op een Canadese wijze wordt beheerd. In Nederland zou dit er anders uitzien. Er is hier zelfs een grote ruimte, waarin allerlei afval gedumpt is. Niet echt een attractie.

Na een uurtje keer ik terug naar de kassa en geeft de eigenaresse na een leuk gesprek ook een polsbandje. Ik word uitgezwaaid en rij verder. Nog geen 2 km daarna is de weg afgezet, want er is een Maple Leaf festival gaande en het hele dorp staat op zijn kop. Allemaal kraampjes en er zijn heel veel mensen. Ik zie een kraampje waar ze maple sirup verkopen. Dat is een leuk cadeautje om aan Tom en Coby, vrienden in Mount Albert, te geven. Als ik bij mijn fiets terugkom, word ik in het Nederlands aangesproken. Het is een man die net vanmorgen in Toronto geland is en bij familie op bezoek is. Na een leuk gesprek zijn er ineens meer Nederlanders en velen willen foto’s nemen.

Binnen de kortste keren sta ik tussen mensen die allemaal naar mijn fiets kijken en mensen die foto’s aan het maken zijn. Ik zie dat ik mijn fiets ook nog eens min of meer tussen de kraampjes heb staan. Ik besluit rustig aan op te stappen en verder te fietsen. Het lukt mij om op deze wijze mijn weg door de menigte te vervolgen. Verderop is het erg druk rondom een geweldig klinkende bluesband en ook ik luister even. Ik wordt al snel aangesproken door een spontane dame die vraagt of ook uit Nederland kom. Ik krijg een banaan en wat drinken van haar. Ze vraagt of ik al een plaats heb om te slapen. "Ja, ik heb een hotel geboekt", zeg ik. "O, jammer, want ik had je een gratis nacht en lekker ontbijt willen aanbieden." Even kijk ik haar aan en vraag mij af wat ik hiermee aan moet.

"Je kunt jouw hotel toch annuleren?" "Ja, alleen ik weet niet precies welk hotel het is, omdat ik het adres in mijn Tomtom gezet heb en de boeking in mijn laptop staat." Ik besluit om ook nu weer mijn gevoel te volgen en op haar aanbod in te gaan. Deze dame, Corine genaamd, begeleidt mij naar een makelaars kantoor even verderop waar zij mij uiteraard willen helpen om de annulering te regelen. Allemaal vreemde mensen die mij volop helpen. In het kantoor wordt voor mij het nummer van het hotel gekozen en ik kan hier het e.e.a. regelen. Na 14 minuten bellen en doorverbonden te worden, krijg ik de dame van de organisatie die mijn boeking geregeld heeft. Ze neemt de boodschap aan en hangt gewoon op. Ik wordt hier behoorlijk pissig van. Ik besluit mijn spullen uit te pakken en mijn laptop te gebruiken. Met toegang tot hun internet heb ik binnen 2 minuten alles geregeld.

Buiten bij de dame maak ik nog een praatje. Zij zegt: "Je kunt alvast naar mijn man fietsen en zeg maar dat ik je heb uitgenodigd." Hmmm, daar voel ik me niet echt confortabel bij. Uiteindelijk besluiten wij dat ik met haar mee rij met de pickup truck als zij straks alles opgeruimd heeft. Ik nodig haar uit om wat te eten met haar man. Haar man eet thuis, dus kunnen wij samen eten. Ik vind het wel bijzonder en spannend om met een wild vreemde dame uit eten te gaan en mee te gaan om daar te slapen.

Ze haalt de truck op, wij laden de spullen in en leggen mijn fiets er voorzichtig bovenop. Die ligt daar prima!

Corine rijdt voorzichtig naar de pub waar wij wat kunnen eten en zet de auto voor de deur. Het is op een heuvel en zij parkeert in, maar lijkt daar moeit mee te hebben. De handrem blijkt niet te werken, dus moet ze tegen de stoeprand parkeren. Na het uitstappen een steen onder de achterband en klaar is Kees. Ik zie in gedachten mijn fiets met auto en al naar beneden storten. Wat zijn zij hier ook gemakkelijk...

Wij gaan naar binnen, zitten direct in de pub met de lokale bevolking en bestellen Fish & Chips. Prima eten en wij praten over verschillende dingen en leren elkaar beter kennen. Zij is ruim 10 ouder dan ik, maar lijkt veel jonger. Het is een spontane en vriendelijke, levenslustige dame.

Na het eten rijden wij naar haar huis. Ik wordt voorgesteld aan haar man Simon en een kennis Kees. Hij heeft ook Nederlandse voorouders en is net zelf van kanker genezen. Hij is onder de indruk van mijn actie, net als Simon. Kees doneert mij $20 en ik bedank hem.

Ik maak verder kennis met Simon. Het is een hele aardige man die het prima vindt dat zijn vrouw mij een overnachting heeft aangeboden. Wij praten over verschillende dingen en al snel krijg ik een rondleiding door de tuin en die is geweldig. Een prachtige tuin met een eigen riviertje er dwars doorheen en een overdekte brug erover, waar je heerlijk kunt zitten. Het is allemaal prachtig. Mijn slaapplaats is in het atelier boven de garage. Ik ben erg gelukkig om hier te mogen zijn.

Corine vraagt mij of ik vanavond mee ga naar een dansavond in het dorp. Ik twijfel, maar ik hou vol om mijn gevoel te volgen en het te laten gebeuren. Ik douche snel in een geweldige badkamer en kleed mij om. Even later gaan we met een buurman naar de dansavond verderop in het dorp, met de auto uiteraard. Wij komen in een grote ruimte waar het redelijk druk is. Tot mijn verbazing wordt hier goede muziek gedraaid. Er wordt lekker los gedanst en dus geen stijldansen waarvoor ik vreesde.

Het is erg gezellig en Corine stelt mij aan veel van haar vrienden voor. Ik ben de vreemde eend in de bijt en het duurt niet lang of velen weten van mijn actie en waar ik vandaan kom. Het is een geweldig leuke en gezellige avond, waarbij om half twaalf de deuren achterin de zaal opengaan voor een lunch...

Lunch? Denk ik nog… Tafels met eten, zoals brood met salade, kaas, groeten en andere lekkere dingen. "Als je danst moet je ook goed eten!", hoor ik om mijn heen. De avond vliegt voorbij en na mijn hulp met het opruimen van de tafels en stoelen om 1:30 guur aan wij weer naar huis.

Corine die gehoord heeft dat ik ook gitaar speel stelt voor een kampvuur in de tuin te maken en samen met de buurman speel ik gitaar. Hij heeft zijn gitaar zelf gemaakt en die klinkt erg goed. Het is een geweldige avond en tussen de liedjes door horen we de uilen.

Ik ga om 2:30 uur naar mijn bed, moe maar voldaan. Wat een bijzondere dag en wat mooi om dit te laten gebeuren door mijn gevoel te volgen. Heel bijzonder..."

Han Schomakers, editor