Het 43e bericht uit Canada: Verslag van etappe #22

Dinsdag, 19 mei 2015

Na enkele dagen van (mentale) voorbereidingen, gaat Michael vandaag weer op weg naar zijn einddoel aan de westkust van Canada:

"Als mijn alarm gaat, wil ik niet uit bed. Ik heb er geen zin in vandaag. Waarom niet? Het heeft weer met vertrouwen en angst te maken. Kan ik het wel? Wordt het niet te zwaar? Moet ik te veel lijden?

Als ik dat merk dat dit de reden is, stap ik uit bed. Ik douche, pak mij spullen en ga eerst met mijn vrouw skypen. Ik wil haar nog wat laten weten, voordat ik deze dagen zonder of met beperkt internet in ga. Na het skypen, ga ik weg. Het is druk op de weg in Sault Ste Marie en koud. Het is 2 graden met tegenwind... Ik ontbijt bij A&W die ik na 5 km bereik. Als ik klaar ben, ga ik nog even wat brood halen bij de Walmart en hup, daar gaan wij!

Het is veel klimwerk maar het gaat redelijk goed. Lekker muziekje op met Dance Classics uit de jaren 70. Daar kan ik goed het ritme mee vasthouden. Om 12:30 uur kom ik een tankstation met restaurant tegen. Ik besluit daar wat te gaan eten. Ik eet heerlijk en heb wat contact, maar de mensen hier zijn terughoudender dan in Sault Ste Marie en daarvoor. Als ik weer op de weg zit, ga ik weer in mijn ritme verder.

Als ik bij het water kom van Lake Superior, dan doe ik wat Chief Dean Sayers mij gevraagd heeft. Ik stop hiervoor op twee plekken. Het is prachtig hier. De heuvels worden groter, maar ik weet dat de echte grote killer morgen bij Montreal River is. Terry Fox heeft daar destijds ook behoorlijk moeten vechten om boven te komen. Deze klim is berucht in de omgeving, zelfs bij automobilisten...

Na een tijdje begint het licht te sneeuwen. Ja, ik had niet gedacht dat nu nog tegen te komen. Vanavond is hier 2 graden vorst en lichte sneeuw voorspeld. Ik heb besloten om niet te kamperen, tenzij het écht niet anders kan. Zo'n 20 km voor Batchewana Bay kom ik bij Chippewa River en de Chippewa Falls, waar ik met mijn broer in 2012 ook was. Grappig! Het blijft daar heel mooi. Dat is eigenlijk niet goed op een foto vast te leggen. Ik fiets nog een tijdje verder en de zon breekt door, vlak voordat ik in Batchewana Bay ben. Als ik de afslag neem om naar het dorp te rijden, begint het weer te sneeuwen. Bijzonder...

Ik moet nog 10 km fietsen, voordat ik bij het motel kom, waarvan de laatste kilometer over een gravelweg is. Je zou haast denken dat er daar niets meer is. Ik kom bij een Oostenrijks uitziend motel uit en dat blijkt te kloppen, want de eigenaresse is van Oostenrijkse afkomst. Ik wordt zeer vriendelijk geholpen en krijg korting op mijn kamer. De kamer blijkt een geheel appartement te zijn. Erg gedateerd, maar schoon en ik moet zeggen dat het wel wat heeft. Een prachtig uitzicht! Als ik gedoucht heb, omgekleed ben en naar het restaurant loop, zie ik weer een grote visarend in de lucht. OK, ik mis mijn gezin en het is zwaar om hier te fietsen, mede omdat het weer tegen zit, maar wat is het hier mooi. Echt prachtig!

In het restaurant bestel ik een echte Oostenrijkse maaltijd (Kartoffeln, Sauerkraut und Kassler Ribchen) en die ís toch lekker. Even later vang ik een gesprek op van een stel dat met de serveerster praat over iemand die nu echt moet vechten en bijna uitzichtloos lijdt aan kanker. Ik besluit na enige twijfel een polsbandje op te halen en dat aan de vrouw te geven voor deze persoon. Het wordt heel erg gewaardeerd. Als ik klaar ben met eten hebben wij een leuk gesprek.

Daarna schrijf ik snel mijn blog, want ik kan nog net van het internet gebruik maken in een ander gebouw dat zo dicht gaat. Morgen zal ik geen internet hebben en overmorgen ook niet. Wij gaan nu echt een heel zwaar en onbewoond gebied in. Toch ik zie er na vandaag om de één of andere reden minder tegen op. Wat werkt je brein soms ook bijzonder. Ik heb er nu meer vertrouwen in. Eigenlijk fiets ik op mentale kracht, denk ik wel eens. Als je niet lekker in je vel zit, kan je fysiek een stuk minder aan.

Beste mensen, tot over een paar dagen!! Groeten van Michael"

Han Schomakers, editor