Het 44e bericht uit Canada: Verslag van etappe #23

Woensdag, 20 mei 2015

Michael heeft voor de tweede dag weer een stuk gefietst op weg naar Thunder Bay. In Canada is de lente nog niet overal zichtbaar. En Michael zal vannacht voor het eerst in zijn tentje moeten gaan slapen. Lees maar wat hij daarvan merkt:

"Na een heerlijke nacht in een bed waarin ik gewoon pas, ga ik, na mij aangekleed te hebben, om 8:00 uur naar het restaurant. Buiten is het koud. Er is van alles bevroren. Ik ben dan ook blij dat ik niet buiten geslapen heb.

De mensen van het restaurant zijn erg vriendelijk. Ik voel mij erg op mijn gemak. Het ontbijt is goed en ik raak in gesprek met een ander stel mensen die net binnen gekomen zijn, omdat de eigenaresse trots vertelt van mijn tocht. Als ik wegga, gaan wij nog even op de foto. Het is echt een op en top gezellig motel.Het is wat gedateerd, maar daardoor heeft het ook wel iets. Een echte aanrader voor wie hier langs komt.

Ook de natuur is prachtig en daarom fiets ik eerst nog een stukje verder, voordat ik mijn tocht hervat.  Ik rij hier het Batchewana reservaat in. Het is prachtig en je kunt zien dat hier normaal niet veel andere mensen komen. Er zijn wat heilige plaatsen gemaakt, maar die moet je wel kunnen herkennen, want erg opvallend zijn die niet. Toch keer ik hier nu om, omdat de honden behoorlijk aan het blaffen zijn en ik niet weer een hondenavontuur in wil. Ik fiets daarom terug en stop nog even bij het water, voordat ik de snelweg bereik. Ik geniet hier zeker 15 minuten van de rust...

Eenmaal op de snelweg is het weer klimmen en dalen. Omdat het zulk mooi weer is, ziet alles er werkelijk geweldig mooi uit en ik geniet volop. De temperatuur is nu weer rond de 13 graden, maar het voelt een heel stuk beter dan gisteren. Bij een Agaiwa Trading Post stop ik, omdat ik met broer Melvin hier ook geweest ben. Ik weet hoe mooi het hier binnen is.

Als ik een man vraag om een foto van mij voor de tipi (= Indianentent) te maken, zegt hij dat hij gisteren een Duitser is tegen gekomen die ook onderweg naar Vancouver is. Hij is bij Tessalon, maar heeft gisteren door de kou maar 30 km kunnen fietsen. Hij klaagde erg over het weer. Hmm, dan doe ik het niet verkeerd, denk ik nog even. Voordat ik naar binnen ga, zie ik een grote kraai die hard krast. Is dat niet die kraai die daarnet met mij een tijdje meevloog?

Na een half uurtje ga ik verder. Ik begrijp dat het nog 40 km is voordat ik bij Montreal River ben, de beruchte klim van HW17 in Ontario.  Als ik verder fiets, kom ik door geweldig mooie gebieden. Ineens zie ik dat er nog grote hoeveelheden ijs in het water liggen. Heel indrukwekkend en mooi, maar het geeft ook aan dat het hier gewoon nog koud is (geweest).

Het wordt mooier en mooier maar ik vraag mij af wanneer nu die beruchte klim begint. Ik raak er op gegeven moment van overtuigd dat ik bezig ben aan deze klim. Het is redelijk stijl, maar vooral lang. Vrachtwagens kruipen hier omhoog en ik dus ook. Ik ga niet veel harder dan 6 km/u, wat nog best goed is...

Eenmaal boven voel ik de overwinning en ik ben trots op mijzelf. Als ik even verderop een friettent zie, trakteer ik mijzelf na deze prestatie op een heerlijke poutine. Als even later met een vrachtwagenchauffeur in gesprek raak, begrijp ik dat dit niet de beruchte klim is. Het is de volgende klim, want die is nog langer. Hij fietst zelf ook en heeft deze weg tussen Sault Ste. Marie en Wawa wel eens gefietst "maar zeker niet zoals jij bepakt bent. Echt, ik heb respect voor je, ongelooflijk!" Ik word nu wel wat onrustig, want klaarblijkelijk heb ik toch nog iets heel zwaars voor de boeg.

Helaas had deze man gelijk, maar ook deze klim weet ik met de nodige inspanning te slechten. Deze hakt er wel in. Het is vooral de duur, waardoor je toch uitgeput raakt. De trots is er niet minder om. Ik probeer vandaag toch 80 km af te leggen, omdat ik dan in een National Park kan kamperen en ik mogelijk morgen naar Wawa kan rijden. Dan ben ik in drie dagen door dit zware gedeelte heen.

De kilometers naar het National Park zijn toch nog zwaarder dan ik hoopte. Misschien, omdat mijn benen toch een beetje volgelopen zijn. Hoewel ik eigenlijk kracht genoeg heb, maar voorzichtig aan moet doen voor mijn knieën. Deze blijken het zwakste punt te zijn.

Ik kom net voor 17:00 uur aan op de camping Agaiwa Bay en kan nog net geholpen worden met inchecken: $40. Zo, voor de prijs hoef je dit niet te doen hier. Dit komt doordat dit nog de enige camping is die open is...

Als ik een plekje gevonden heb, zet ik mijn tent op en ga wat koken. Ik wordt hier niet vrolijk van. Ik sta werkelijk op de mooiste camping plek ter wereld, maar wat een ellende. Kamperen is toch niet echt mijn ding. Het is heel erg stil en ik mis mijn vrouw en kinderen. Dat doe ik wel vaker, maar vooral op dit soort momenten. Het koken vind ik wel leuk. Na het eten heb ik er weer meer plezier in. Toch, de douches zijn niet echt schoon en er is er maar één open. De toiletten zijn poepdozen, er is niet veel gelegenheid om vuil weg te brengen, om af te wassen e.d. Nee, als ik voor $20 meer een schone kamer kan huren, dan vind ik dit echt belachelijk duur!

De zon schijnt nog lekker en ik rommel een beetje tot 20:00 uur Ik merk dat het dan kouder wordt. Ik hang mijn voedsel in een boom, omdat de voedselkisten hier nog niet in gebruik zijn. Het is, denk ik, niet nodig maar met een eerste nacht kamperen, vind ik het toch wel een fijn idee.

Ik hoop dat het morgen droog blijft, want er is nu ineens weer 30% kans op regen. We zullen het zien, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik uitkijk naar een kamer met een schone douche in Wawa. Ik hoop wel dat ik het kamperen toch wat leuker ga vinden. Misschien ook, omdat er nu op deze redelijk grote camping van ruim 200 plaatsen er maar circa twaalf mensen kamperen. En dan ook allemaal nog in caravans of trailers. Niet echt gezellig!"

Han Schomakers, editor