Donderdag, 21 mei 2015
Michael heeft na een zware fietsdag zijn tentje moeten opzetten. Dat viel niet helemaal mee. Lees zijn verslag maar:
"In de nacht word ik een paar keer wakker van de kou die de tent binnen komt, maar dat los ik op door diep in mijn slaapzak te kruipen. Door de pijn in mijn rug en heupen, als ik te lang in één houding heb gelegen. Ik werd ook wakker van een vrachtwagen, die heel veel lawaai maakte. Toch hoor ik tussendoor ook wat vogels op het meer en de echo over het water, dat is dan wel weer erg mooi...
Ik wordt om 6:30 uur wakker als ik een paar regendruppels hoor vallen. Ik besluit mij direct aan te kleden. Ik heb gelukkig de kleren in mijn slaapzak bewaard. Toch blijkt de rest allemaal klam te zijn, omdat het vannacht volgens mij echt rond het vriespunt geweest is. Ik ga als een gek aan de gang om alles in te pakken. Het is nu nog droog, maar het dreigt te gaan regenen. Vlak voordat ik alles ingepakt heb, gaat het regenen, zodat mijn slaapzak, matras en grondzeil nat worden. Ik baal als een stekker... en wat denk je... als ik wegfiets, is het weer droog! Gelukkig trouwens. De dag begint met koude handen en voeten die na de eerste klim weer warm worden.
Ik sta even op een uitkijkpost en zie al het ijs in Lake Superior. Hopelijk komt het op de foto goed over, want het is prachtig. Ik eet hier nog een boterham en ga weer verder. Het weer wordt steeds beter en ik geniet van het zonnetje. De temperatuur is niet hoog en ik heb een forse tegenwind. Even later, als ik weer een afdaling doe, is de tegenwind zo sterk, dat ik nauwelijks voordeel heb van het afdalen. Hier baal ik van, want ik moet vandaag bijna 90 km rijden om in Wawa te komen en dat wil ik graag!
Er zijn onderweg mooie plekken, maar ik merk dat het vandaag zwaar voor mij is. Ik heb last van pijn in mijn knieën en spieren. Daarnaast lijkt het wel of ik energie mis. Ik voel mij niet erg lekker en hoop dat dit snel wegtrekt. Als ik zo moet afzien, ontgaat je toch veel van de omgeving. Ik kom in een soort cadans en merk dat ik meer op de weg kijk dan naar de omgeving. Dat moet deels ook, omdat het gevaarlijk is op sommige stukken weg waar bijna geen vluchtstrook is en wel redelijk wat zwaar vrachtverkeer.
Om 12:00 uur gun ik mijzelf een half uur échte rust. Ik heb een plekje uit de wind gevonden. Ik ga daar in de zon wat eten en drinken en lig even lekker in het zonnetje met de bearspray onbeveiligd in mijn hand. Ik heb nog geen berensporen gezien, maar wel volop verse moose sporen. Ik wil niet verrast worden, dus hou het safe. Er ligt een deel van een schedel van een moose en er liggen ribben. Als ik in het zonnetje lig, merk ik dat ik bijna in slaap val. Het is lekker warm en de vogels zingen hier volop. Tjee, dat ik zo moe ben... Ik merk het nu pas...
Als ik verder rij, kom ik een bord tegen, nog 40 km tot Wawa. Nou, dat moet ik halen en dan neem ik een hotel om lekker te rusten en mijn spullen te drogen. Heb ik wel verdiend, vind ik zelf. Vandaag heb ik weer last van wat heimwee, denk ik. Ik mis mijn vrouw, kinderen, familie e.d. Grappig, ik merk dat het erger wordt als ik zo moe ben.
Na een tijdje fietsen is bijna mijn voorraad van 2,5 liter drinken op en ik merk dat ik nog veel meer nodig zal hebben. Als ik bij de Park Office kom, probeer ik daar wat water of drinken te halen. Er ligt hier gewoon nog sneeuw in de schaduw. Ik word heel aardig geholpen, en omdat de automaat niet goed werkt, wordt die voor mij opengemaakt. Ik mag pakken wat ik wil en… ik mag er niet voor betalen! Ik praat nog even met de man en de dames daar en geef hen een kaartje van mijn website. De mensen zijn erg vriendelijk en er wordt met mij meegedacht hoe ik meer media aandacht kan krijgen. Ik krijg een tip voor in Wawa.
Ik fiets verder en rij na een tijdje het park uit. De heuvels hier zijn trouwens ook behoorlijk zwaar en lang en bijna net zo erg als gisteren. Nu begint het eindelijk wat af te nemen. Weer een bord met 20 km tot Wawa. Maar deze 20 km blijken zwaarder dan ik dacht. Mijn kracht neemt af en hoewel ik mij niet meer zo beroerd voel, merk ik dat de kracht er een beetje uit is. Als ik vlak bij Wawa ben, ligt mijn snelheid op 6 km/u. Ik heb het vermoeden dat het vals plat is waar ik mee te maken heb, maar het is killing...
Eindelijk ben ik dan in Wawa! Gelukkig en wat ben ik moe. Mijn knieën willen niet meer, zodat het afstappen er nu wel grappig moet uitzien, denk ik. Ik besluit om twee nachten te boeken in een motel, waar ik ook met mijn broer Melvin verbleef in 2012. Ik heb dan de tijd om uit te rusten, spullen te wassen, mijn ketting te spannen, mijn fiets na te lopen en al mijn spullen te laten drogen.
Van de plaatselijke mensen hoor ik dat de heuvels naar Thunder Bay nog erger zijn. Ik word er wel eens moe van. Als je denkt iets gehaald te hebben, blijkt er weer nog iets broerder of zwaarder te zijn. Toch, in de praktijk moet je zelf ondervinden wat het is. De kou en de wind zijn hier factoren die het zwaarder maken. Ik hoop op goed weer voor de komende dagen.
Na een lekkere douche, scheren en kleren wassen, ga ik in het restaurant wat eten. Ik merk dat ik bijna in slaap val in deze warme ruimte als ik aan het eten ben. Ik reken daarom maar snel af en ga naar mijn kamer..."
Han Schomakers, editor
Reactie plaatsen
Reacties
luister goed naar je lijf , goed dat je extra dag pakt vooral voor wat komen gaat! gr. von
Goed dat je een extra dag rust hebt ingelast Michael. Zo te zien heb je niets ondernomen in Wawa tot nu toe, want je fiets staat nog steeds bij je kamer op hetzelfde plekje als gisteravond. Groot gelijk, spaar je lijf maar een beetje voor wat nog komen gaat. Even proberen te "pamperen". Hopelijk wordt het snel wat prettiger weer.
Hopelijk kun je morgen wel weer op pad. Hou je taai hè!
Telkens als ik schoonrijders ontmoet van onze trainingsgroep en die van Alkmaar ben jij het onderwerp van gesprek. Je wordt gevolgd, mensen genieten van je blog en leven met je mee.
Lieve Michael bedankt voor al het mooie dat je met ons wilt delen.
Het is best een aanslag op je lijf om te camperen met zo'n lage buitentemperatuur. Heb het een keer meegemaakt in het naseizoen in de Alpen. Wij dachten dat we in het dal zaten, maar het bleek toch nog hoog te zijn. 's Nachts heeft het toen gevroren. En wij lagen in zomer slaapzakken! Wij voelde ons 's ochtends ook niet zo prettig. En wij hadden niet eens zoveel kilometers in de benen. Je lijf moet toch herstellen. Goed dat je dus weer even rust neemt voor het volgende stuk. En op die zware stukken: iedere kilometer is er weer één. Succes.
Nou je schrijft niet alleen mooie verhalen, maar je maakt ook hele mooie foto's!!!
Grappig de Wawa motorway (of iets) en bij die goose hebben we nog berennagels (waren namaak) gekocht... Weet je nog. Grappig...
Zet hem op hè.... Het zwaar zo alleen zonder familie, maar later kun je zooooo trots zijn. Dat zal je een goed gevoel geven voor de rest van je leven!
Succes!
Hoi Michael, je hebt dan toch maar mooi gekampeerd. De prijs is belachelijk hoog dat schrikt zelfs de beren af ;-). Succes met de volgende etappes.
Hoi Michael, Wat ben je geweldig schrijver ,we lezen iedere dag je belevenissen En wij dachten nog wel dat het mooi en lekker warm weer zou zijn . maar dat je nachtvorst en sneeuwbuien moet trotseren hadden we niet gedacht . Ook wij hebben hebben wel eens met nachtvorst en sneeuwbuien in een tentje geslapen en dat nogwel met Pinksteren in Drenthe . Net als Mieke schrijft ben je het gesprek van de dag als we schoonrijders tegen komen .
Michael ga zo door en je bent in Vancouver voor je het weet .
Hartelijke groeten van Elly en Henk .
Dit was echt een dag die de boeken in mag.Pffff..Die baard staat je goed! Je hebt je rust verdiend!