Het 46e bericht uit Canada

Vrijdag, 22 mei 2015

Michael is in Wawa aangekomen waar hij twee dagen zal verblijven om zijn krachten weer een beetje op peil te brengen:

"Na een heerlijke nachtrust, word ik om 5:30 uur wakker een ik draai mij nog eens lekker om met de gedachte nog even te kunnen blijven liggen. Ik sta om 8:00 uur op en ga naar de eetzaal voor mijn ontbijt. Het zit hier vol met contractors zoals men de mannen hier noemt die aan de wegen, bossen en bruggen werken. De dame die hier alle spullen voor het ontbijt aanvult, is druk bezig maar komt even later toch een praatje met mij maken.

Een andere dame pikt hier iets van op en wil weten waarvoor ik door Canada heen fiets. Na een kort gesprekje zegt zij dat zij vaak bij mensen engelen of begeleiders kan zien. Omdat ik dit niet verwacht, denk ik "Wat krijgen wij nu weer?" De dame ziet mijn reactie en vraagt voorzichtig "of ik een tante heb gehad die ongeveer twee jaar geleden is overleden." "Ja", dat klopt. Mijn tante is aan kanker overleden en was zelf een echt spirituele vrouw. "En er is nog een tante maar die is al langer geleden overleden." Ook dat klopt. Dat is mijn tante die hier in Canada woonde. Ik bevestig alleen dat dit klopt en zij geeft aan dat beiden over mij waken en ik wel een veilige tocht zal hebben. Mooi, denk ik, dat is dan mooi meegenomen! Toch ben ik eerlijk gezegd wel een beetje onder de indruk van haar. Hoe weet zij dit? Dit kan geen cold reading zijn, want ik heb naar mijn idee niets los gelaten en gezegd. Wij praten nog wat verder en deze dame heeft ook veel met First Nations. "Ik vind altijd oude voorwerpen van First Nations", zegt ze. Ik nodig haar uit om aan tafel te komen zitten en na een paar verhalen vraagt zij of mijn opa ook een grote man was. "Ja inderdaad." "Ik heb de indruk dat die achter je staat als steun." Grappig, want ik doe de tocht deels ook ter nagedachtenis aan hem. Toch moet ik ineens denken aan al die bijzonderheden van de laatste weken. Hoe moet ik dit nu plaatsen? Hoewel de gedachte dat dierbaren bij je zijn prachtig is, blijft het voor mij ook wel iets hebben waar ik niet echt in kan geloven. Toch, soms voel ik ook de aanwezigheid van mijn tantes en opa, maar dat is meer omdat ik aan hen denk.

Eigenlijk weet ik het ook niet en ik vind dat je maar normaal moet leven en hier niet te veel bij stil moet staan. Accepteer het als iets leuks en als ik er inspiratie of energie uit kan halen prima, maar geen hocus pocus, hoewel ik daar zo langzamer hand wel steeds meer in terecht lijk te komen. Grappig, ineens moet ik er aan denken dat ik aan mijn tante ooit gevraagd heb om een duidelijk signaal te geven als zij overleden zou zijn, omdat ik nog steeds mijn twijfels heb...

Na het ontbijt ga ik naar mijn kamer om mij gedroogde was en kampeer spullen op te ruimen. Daarna ga ik mijn fiets schoonmaken en mijn ketting spannen. Rond de middag ga ik even naar de General Store, omdat ik weet dat deze erg leuk is en dat zij daar veel mooie dingen hebben. Ik vind daar een steen aan een koortje waar Darrell, de First Nation die ik in Sault Ste Marie op het eiland ontmoette, het over had. Hij zei: "Dat is een goede steen voor jou om te hebben. Zoek hem maar eens op." De steen hangt hier als souvenir en ik ben verbaasd dat het niet alleen de tegenhanger is van een steen die altijd al draag, maar ook helpt om jouw auto-immuun systeem op orde te krijgen. Of dit nou werkt of niet, het is wel apart dat Darrell het over deze steen had, die voor de Objiwe de steen van moeder aarde is, ook voor het auto-immuun systeem goed zou zijn. Ik besluit hem toch maar te kopen, want hij is slechts $4.

Even later zit ik aan de overkant bij Tim Hortens te lunchen. Het is druk hier en er staat buiten bij de Drive Thru een lange rij met trucks en auto’s. De rij blijft maar lang. Wat een gouden business. Ik zie ineens een auto van CTV komen en de man die uitstapt, komt naar binnen. Ik vraag hem of hij mij kan helpen met een hernieuwd contact. Helaas, het blijkt hier anders in elkaar te zitten en ik moet dus weer terug naar mijn eerste contacten bij CTV. Hij is wel erg geïnteresseerd en vindt het jammer dat hij niets voor mij kan doen.

Als ik terugkom in het motel ga ik weer diverse e-mails naar kranten, radiostations én naar CTV sturen. CTV reageert binnen een uur met de melding dat zij nu nog niets kunnen doen. Winnipeg zou de eerste gelegenheid zijn.

Ik skype daarna met mijn vrouw en die heeft het huis vol met visite na het trainen met de schaatsclub in de duinen. Het is gezellig en erg fijn om haar weer even te zien. Mijn jongste zoon is niet thuis, maar die spreek ik morgen hopelijk weer.

Morgen blijf ik (helaas) toch nog een dag hier. Het weer van morgen wordt dramatisch. Vannacht -3 tot -11 vorst en overdag eerst sneeuw en daarna regen. Geen goede dag om 90 km te gaan fietsen. Ik lijk nog steeds iets van een opkomende griep te hebben, maar ik voel mij beter dan gisteren. Dan maar een dag extra wachten...

Ineens hoor ik een tik op het raam. Ik kijk naar buiten, maar ik zie niets. Even later weer een tik. Het is een grote zwarte kraai die daar zit. Ik kan mijn ogen niet geloven! Ik pak direct mijn camera, maar de kraai vliegt weg...

Als ik rond 18:00 uur door het dorp fiets om boodschappen te doen en wat te gaan eten, zie ik ineens een ligfietser gaan. Ik haal hem in en groet hem. Hij blijkt van Vancouver naar Montreal te fietsen. Ook hij heeft slecht weer gehad en wij herkennen veel in elkaars verhalen. Hij is van plan om buiten te slapen, omdat hij niet veel geld heeft om motels te betalen. Hij was echter niet op de hoogte van de nachtvorst die voorspeld is. Mijn gevoel zegt dat deze Fransman een goed hart heeft en ik stel voor dat hij bij mij op de kamer komt overnachten, omdat er toch nog een extra bed staat. Hij vindt het aanbod te veel, maar twijfelt wel. De wind is nu al erg koud en hij besluit mee te gaan.

Ik haal snel wat boodschappen en wij gaan naar het motel. Ik realiseer mij nu eigenlijk pas dat er wel risico´s aan mijn uitnodiging zitten. Als er vanuit het motel hier gezien wordt dat ik iemand in de kamer heb, zal ik problemen krijgen, maar dat los ik dan wel weer op. Toch, als ze echt moeilijk doen, heb ik wel een probleem. Ik heb welswaar niet super veel media aandacht maar dat kan wel eens vervelend zijn. Daarnaast heb ik ook sponsors die niet met vervelende items geassocieerd willen worden, lijkt mij.

Voordat wij naar binnen gaan in mijn motelkamer, zit er buiten weer een grote kraai, maar nu vlak voor mijn deur. Ik wist niet dat die beesten zo groot kunnen worden. Prachtig, maar ook nu vlieg hij weer weg.

Olivier, zoals deze Fransman heet, heeft zelf eten voor de avond en bied mij ook zijn eten aan, maar ik wil graag verse groenten eten, aangezien ik mij niet helemaal lekker voel. Ik besluit in het restaurant bij het motel wat te eten. Als ik na een klein half uurtje terug kom, heb ik het bij het motel zo weten te regelen dat ik met een kleine bij betaling Olivier een nacht en een ontbijt kan aanbieden.

In Ottawa heb ik een maaltijd en $20 cadeau gekregen met het verzoek dat als ik iemand anders onderweg kan helpen, ik dat voor die $20 moet doen. OK, dit is iets meer, maar als ik Olivier vertel dat het geregeld is dat hij hier kan slapen, inclusief een ontbijt, dan is hij duidelijk diep geraakt. Hij is mij enorm dankbaar en vindt het moeilijk om dit te accepteren. Dat begrijp ik en ik leg hem uit dat ook hij iemand onderweg mag helpen voor $20. Ik vraag hem alleen om mijn tocht, waar hij kan, te promoten.

Wij hebben een prachtige avond met over en weer bijzondere reisverhalen, hoewel ik eerlijk moet zeggen dat die van mij wel erg bijzonder worden..."

Han Schomakers, editor