Vrijdag, 29 mei 2015
Het verslag van vandaag heeft wat langer op zich laten wachten, omdat Michael geen internet verbinding had. Met zijn fietsmaatje Dave was het niet gelukt om Thunder Bay in één dag te bereiken. Lees zijn verslag maar:
"Vanmorgen waren wij om 7:30 uur wakker. Ik heb goed geslapen. Nadat alles weer ingepakt was, zijn wij naar Tim Hortens gegaan om een klein ontbijtje te nemen. Ik word door een stel Amisch aangesproken dat erg geïnteresseerd is in mijn tocht. Als wij weggaan, worden wij door hen uitgezwaaid.
Dave zegt later: "Jij wordt ook gewoon door iedereen aangesproken, hè!..." Wij fietsen een tijdje en komen borden tegen die aangeven dat dit deel van de highway Courage Highway genoemd wordt naar de tocht van Terry Fox!
Het gaat lekker en de regen blijft uit. De zon breekt zelfs op een gegeven moment door! De weg is licht heuvelachtig en het gaat goed. Rond 11:00 uur besluiten wij een pauze in te lassen. Dave is sneller met fietsen dan ik. Hij is natuurlijk jonger én hij heeft een betere conditie door al die marathons die hij tot voor kort gelopen heeft in het nationale team van Canada. Daarnaast blijkt zijn fiets ongeveer de helft lichter dan de mijne. En Dave is een stuk kleiner dan ik, zodat hij minder wind vangt...
Dave kan de hele dag op een proteïne shake en een sinaasappel fietsen, daar waar ik echt veel meer eten nodig heb. Bij de overdekte tafels, waar wij nu gestopt zijn, stel ik voor om wat noedels te maken. Dave vindt dat ook een goed idee. Ik pak mijn kookset -Dave heeft dat met zijn twee weken voorbereiding niet mee- en ik maak de noedels klaar. Wij eten er heerlijk van en Dave maakt wat sinaasappel klaar.
Als ik even verderop wil plassen, zie ik sporen van berenklauwen in de bomen. Beren zoeken nu naar insecten onder de bast. Dave is onder de indruk. Hij baalt ervan dat hij nog geen wild gezien heeft op zijn tocht. Het begint wat te spetteren. Dit zal de beloofde regen zijn. Als wij alles weer opgeruimd hebben en verder fietsen, is het weer droog...
Na een uurtje merk ik dat Dave mij steeds sneller af is bij het beklimmen van de heuvels. Ik heb gewoon meer eten nodig om door te kunnen gaan. Bij een restaurant c.q. tankstation gaan wij naar binnen om wat drinken te kopen, want mijn drinken is op. Omdat het inmiddels regent én ik ook wat moet eten, gaan wij het restaurant in. De plaatselijke pompbediende en een stel jonge meiden die autowas promoten, houden mede onze fietsen in de gaten.
Wij eten heerlijk, maar als wij klaar zijn, giet het van de lucht. Wij zien ook dat het mistig wordt. Ik zeg tegen Dave dat ik het echt te gevaarlijk vind om te fietsen. Bijna geen vluchtstrook en als een vrachtwagen ons inhaalt, kunnen de auto’s achter ons, ons door de waas van regen nooit meer zien.
De cassière hoort ons gesprek en geeft aan dat iets verder terug bij de camping een prachtig chalet te huur is dat groot en prefect is. Zij informeert voor ons en wij kunnen hier voor $60 verblijven. De keuze is gauw gemaakt Dit is veiliger dan ruim 40 km door de regen ploeteren. Wij fietsen weer 2 km terug. Ik heb mijn mistlicht aan en al mijn andere verlichting. Het is echt nodig!
Op de camping gaan wij terug in de tijd naar de jaren 50 en 60. Toch is het chalet keurig schoon, erg groot en voor een nacht prima voor ons.
Wij zitten daarna beneden in het gebouw, waar een oude houtkachel brandt en het heel gezellig is. Er komen steeds meer mensen van de camping binnen en het wordt hoe langer hoe gezelliger. Wij krijgen wat te drinken en er komen chips, kaas, worst etc. Ik ga mij op een gegeven moment douchen en omkleden. Als ik terugkom, zijn er nog meer mensen. Iedereen vindt het geweldig dat wij door Canada fietsen, maar mijn doel blijkt nog extra aan te slaan. De tijd vliegt en wij worden voor vanavond uitgenodigd voor het kampvuur op de camping.
Wij gaan rond 21:00 uur naar de camping. Wij mogen eerst één van de campers bekijken, die achterlijk groot en luxe is. Daarna gaan wij naar het kampvuur dat bij een andere camper brandt. Het is geweldig daar. Alles is overdekt met een zeil en het ziet er geweldig uit. Het is heerlijk warm en wij zitten daar uiteindelijk met ongeveer 12 personen. De tijd vliegt ... Als ik op een gegeven moment aangeef dat ik wel naar bed wil, blijkt het al tegen 3:00 uur 's nachts te zijn. Dave heeft ondertussen allerlei drank op en ik sta er verbaasd van dat hij zich nog zo goed houdt. Dave slaapt in de kamer en gaat nog een flim kijken. Ik haak af en ga écht slapen. Het is geweldig hier. De mensen willen ons niet meer laten gaan, lijkt het wel. Ik wil morgen écht naar Thunder Bay... Ik val snel in slaap in een heerlijk bed."
Han Schomakers, editor
Reactie plaatsen
Reacties
Ha die Michael,
Ik had al gezien dat jullie op een camping gingen overnachten en ik dacht: "ojee, als het maar niet regent of wild gespuis rond de tenten komen". Maar nee hoor, luxe alom. Heerlijk toch. Wat een enorm leuke ervaring was dit weer. Enne...........laat je niet kennen door die jonge gast hè, jij bent alles met elkaar net zo goed. Tikkie ouder, zwaarder fietsie, groter lijf............je presteert geweldig. Maar niet te vaak zo laat gaan pitten, want dat gaat ten koste van conditie en je moet nog een paar kilometertjes!
Het heeft weer zo moeten zijn. Het slechte weer heeft er voor gezorgd dat jullie terug moesten. Maar wat een avond/nacht weer. Ik vermoedde al zoiets nadat je de volgende dag zo laat vertrokken was. Daar kun je weer even op teren. En vast heel indrukwekkend om dat laatste stuk van Terry Fox te fietsen.
Hallo Michael wat leuk even een maatje om mee te Fietsen.Maar wel
met ieder een ander doel.Gaat geweldig en....een juiste beslising ge-
nomen om een nachtje op de Camping door te brengen.en het ziet er
erg leuk uit en je hadeen heerljik bed.Goed gedaan lieverd .nu maar
hopen op beter weer Dan weer presteren maar...niet met Dave verge-
ljiken hoor doe wat je kan.je bent mjin topper.veel liefs .Bonne en mama.×××.
Hi Michael, al een poosje geleden dat ik gereageerd heb. We zijn een kleine week op de motor in de Vogezen wezen toeren (slecht internet dus ik heb je toen niet gevolgd), en daarna kostte het me heel veel tijd om weer bij te lezen. Enerzijds omdat er zoveel lange updates van je kwamen (geweldig!) en anderzijds omdat we thuis aan het verbouwen zijn en daar veel vrije tijd in gaat zitten.
Maar man wat geweldig dat het zo goed gaat. Ik vind ook dat je steeds beter gaat schrijven, en je verhalen pakken me ook steeds meer. Ik zit vaak ademloos aan het scherm gekluisterd en je weet de spanning goed op te voeren. Zoals iedereen al schrijft zijn je bijzondere ontmoetingen (met mensen maar ook met dieren) de rode draad van je verhaal. Ik vind het zo knap dat je je belevenissen zo gedetailleerd en met gevoel herinnert. Het lijkt wel alsof je elk half uur notities maakt, maar ik geloof niet dat je dat doet, ik denk dat je inderdaad slechts één keer per dag je blog bijwerkt en je dan al die details nog goed herinnert. Dat kenmerkt de ware schrijver: nauwkeurigheid, scherpte, humor, incasseringsvermogen, lef, je kwetsbaar durven opstellen en uitdrukkingsvaardigheid. Ik vind die bij jou allemaal terug. Zoals toen je schreef dat je overwoog de reis per auto te vervolgen. Natuurlijk gaf dat her en der negatieve reacties. Maar je schrijft het maar wel mooi op. Dat vind ik prachtig, je zo open en kwetsbaar op durven stellen en daarom lezen je verhalen ook zo fijn.
Wat een pech dat je zoveel regen hebt. Als iets waardeloos is op de fiets dan is het regen, vooral als je dan ook nog tegenwind hebt. Maar we naderen de zomer, dus misschien krijg je ook beter en droger weer.
We volgen je nog steeds op de voet hier op het werk. Ook al mis jij ons totaal niet (je schrijft regelmatig dat je je vrouw en je familie zo mist) wij missen jou wel hoor ;-)
Hier wil het weer ook nog niet echt zomeren. Ik geloof dat het in Noord-Holland tot nu toe één keer boven de 20 graden is geweest. En het waait en het regent meer dan me lief is. Ook vandaag lijkt het wel herfst. Maar vanaf komende donderdag zou het beter moeten worden.
Verder gaat het op het werk z'n gangetje. Burap (voor ons cluppie) zo goed als achter de rug (al zullen er nog wel een hoop losse eindjes volgen), deadline begroting is 1 juni en dat is morgen dus de werkdruk daarvan neemt binnenkort ook af, we zijn in spanning wat de reorganisatie binnen Control gaat betekenen voor een ieder.... en ja, dat was het wel zo'n beetje.
Ik ben in ieder geval weer helemaal bij met lezen en ik kijk al uit naar je volgende blogs. De ervaringen, belevenissen en indrukken die je tijdens deze reis opdoet verrijken je leven en niemand neemt ze je ooit weer af. Ik hoop dat je weer zult kunnen aarden in ons kikkerlandje als je weer terug bent, maar sorry, daar wil je vast nog niet aan denken ;-) Geniet in de tussentijd maar ten volle, en laat ons (letterlijk en figuurlijk) met je meeleven.
Groetjes, Joke
Fietsen met zijn 2-en is echt een andere dimensie van fietsen! Heb ik ook ooit ervaren met een maatje in 1981 ( Haarlem - Hamelen (BRD)) (1050 km).