Het 54e bericht uit Canada: Verslag van etappe #30

Zaterdag, 30 mei 2015

Michael ging gisteren (veel te) laat naar bed. Zijn e-mail kwam dus ook later. Er zijn weer onverwachte ontwikkelingen. Lees maar:

"Als ik na een korte nacht wakker word en de kamer inloop ligt Dave daar doodleuk TV te kijken. "Heb je niet geslapen?", vraag ik. "Jawel, maar ik ben d’r weer hoor!" Ongelooflijk, dat hij er gewoon weer is na al die mixjes die hij hier aangeboden kreeg én een korte nacht...

Het is enorm koud buiten. Rond het vriespunt, maar de harde, noordelijke wind maakt het alsof het flink vriest. Als wij om 8:30 uur beneden door Doris (de eigenaresse van 78 en haar man Henry van 86) met koffie en vers gebakken muffins worden opgewacht, begint het buiten te sneeuwen.

Ja, sneeuwen u leest het goed. De oude houtkachel brand volop en het is hier redelijk warm. Ik geniet van de koffie, maar vooral van de muffins die Doris vanmorgen om 6:00 uur is gaan maken. Zij heeft ook nog een soort appel-kaneel taartje gemaakt. Wat zijn dit een lieve mensen!

Na een paar uur is het weer veranderd. De zon schijnt en het is warmer (8 graden). Dave is enorm blij, want zijn vrienden hebben zijn bericht op facebook gezien en komen nu ruim 13 uur rijden naar hem toe om zijn ID en wat andere zaken te brengen, waarmee Dave weer nieuwe bankpassen e.d. kan aanvragen. Dave geeft aan dat hij er over nagedacht heeft en hier een tijdje wil blijven werken en wonen...

Dave zet voor zijn vertrek zijn tent op bij mensen die wij gisteren op de camping hebben gezien. Hij blijft daar een paar dagen of langer…

Als wij vertrekken en later weer langs het tankstation komen, solliciteert hij op de vacature die daar op de deur hangt. Zij zoeken al een tijdje iemand, maar kunnen niemand vinden. Zij zijn blij met hem. Er wordt hem zelfs een woongelegenheid aangeboden!

Wij fietsen verder en ik zie het zoveelste bord dat aangeeft dat wij op een speciale Terry Fox route zitten. Dave zegt ineens dat hij nu eigenlijk opgeeft en zijn tocht niet afmaakt. Ik vraag hem alleen maar met welk doel hij zijn tocht begonnen is, in de wetenschap dat zo juist zijn nieuwe toekomst begonnen is. "Shit, jij bent goed zeg… dank je!" Dave heeft een groot deel van zijn bagage op de camping gelaten en is nu zeker sneller dan ik. Hij is met fietsen toch wel competitief, maar ik merk dat ik dat zeker ook ben. Lekker stel zo!

Als de weg verandert in een vierbaans snelweg, komen wij borden tegen die aangeven dat wij hier niet mogen fietsen. "Wat nu?", vraagt Dave. Ik wil naar het monument en ik weet dat het alleen via de snelweg te bereiken is. Dave durft het niet aan. "Nou, dan bel ik voor een politie-escorte!", zeg ik. Dave kijkt mij ongelovig aan, maar hij zoekt voor mij een nummer op. Ik bel met zijn telefoon en binnen twee minuten lijkt alles geregeld. Dave helpt mij nog even met wat verdere vragen en is stom verbaasd dat de OPP ons gaat begeleiden. Wij worden zo teruggebeld en dan horen wij meer.

Wij worden inderdaad teruggebeld en moeten eerst de Lake Shore route volgen. Dave zegt nog dat ik naar de OPP niet te enthousiast moet reageren, maar rustig moet blijven. Even later ziet Dave alle auto´s die wit of zwart zijn voor politie aan en is erg enthousiast. Ik moet hem steeds vragen wat rustiger te fietsen, want hij gaat elke keer tegen de 30 km/u. "Wie moet hier nou rustig zijn?", vraag ik hem...

Bij een splitsing belt Dave nogmaals met de OPP om te horen waar zij ons opwachten. Hij hoort de protofoon op de achtergrond waar verschillende eenheden zich melden om deze klus te doen. Dave stuitert alle kanten op en als wij even later een politieauto in het zicht krijgen, moet ik hem bijna kalmeren. Wij fietsen verder. De politieman wordt blijkbaar even weggeroepen om, voordat wij op de snelweg zijn, nog wat te doen. Wij moeten een steile klim maken om weer op de snelweg te komen.

Hij wacht ons daar op, maar helaas rijdt hij op de snelweg niet met zwaailichten en al aan achter ons aan. Het is betrekkelijk rustig en ik ben erg goed zichtbaar. Als wij even later bij de afslag naar het monument zijn, praten wij nog even met de politieman. Hij zegt dat hij nog geen fietser heeft ontmoet die zo goed zichtbaar is als ik! Hij waardeert het ook dat wij gebeld hebben. Hij is oprecht geïnteresseerd in mijn tocht en het doel. Hij wil graag een kaartje van mijn website en wij gaan op de foto met hem. Op zich bijzonder, want de OPP wil hier meestal niet op de foto...

Wij fietsen naar het monument en het is indrukwekkend om te zien hoe er hiervoor een weg door de rosten is gemaakt. Dave kan zich niet inhouden en is al voor mij uit. Hij wist wel wie Terry Fox was, maar nu hij hier is, doet het hem duidelijk wel wat.

Het monument is prachtig en ik wil in rust dit moment beleven. Dat duurt niet lang. Dave spreekt met mensen en ik hoor hem zeggen: "Daar is hij!" De één na de ander komt langs met vragen en uit bewondering voor wat wij doen. Het is enorm hoeveel mensen hier nu langskomen om dit monument te bezoeken. Het hele monument ziet er werkelijk prachtig uit. Het staat op een sokkel van amethist. Het weer is prachtig en ik denk nog even aan gisteren, het weer en vandaag. Het heeft zo moeten zijn.

Dave is met CTV aan het bellen en hoopt dat zij nu hier naar toe komen. Zo werkt het niet, denk ik nog, maar je weet maar nooit. Wij zitten hier uren door alle aandacht. Wij krijgen van een jong stel een paar hotdogs aangeboden, die zij net aan het maken zijn. Heerlijk! Zij komen uit Quebec en zijn erg aardig. Ik word alweer door iemand uit Toronto aangesproken die van mij gehoord heeft en even later door Nederlanders die hier al 18 jaar wonen.

Wij moeten gaan, want het is al bijna 17:00 uur. Onder aan het monument neem ik afscheid van mijn fietsmaatje. Hij heeft mij geld gegeven voor datgene wat ik voor hem betaald heb. Wij vinden het beiden jammer. "Je bent bijna als een broer voor mij", zegt Dave. Hij is duidelijk geraakt. "Je hebt mijn leven veranderd! Echt, je bent een bijzondere man en dat vinden zij op de camping ook!"

Ik weet het niet wat ik hiermee aan moet. Het komt op mij wat overdreven over, maar het is nu de zoveelste keer. En ja, ik beleef hier wel allerlei bijzondere dingen, maar dat maakt mij toch niet speciaal?

Met die gedachten fiets ik even later naar het Centrum van Thunder Bay. Ik zie een motel en wil daar gaan informeren. Er staan al redelijk wat mensen, dus zal het wel goed zijn. Als ik dichterbij kom, zie ik ineens dat het een soort motorbende is. Het lijkt wel een scene uit GTA...

Er wordt duidelijk om mij gelachen en ik word er pissig om. Waar ik het lef vandaan haalde, weet ik niet, maar ik zet mijn fiets vlak bij deze gasten neer, stap langzaam af en doe mijn helm af. Ik houd mijn bandana en zonnebril op. Ik kijk hun kant op en zeg kort: "Hi there!" Een grote, getatoeerde kerel, die de leider lijkt te zijn, zegt: "Hi..." Ik pak mijn stuurtas met de belangrijkste spullen en laat mijn fiets zo staan en niet op slot. Ik zeg heel stoer: "You guys take care, hè?" De grote kerel geeft een knikje en er wordt echt niet meer gelachen...

De eigenaar van het motel heeft eerst nog wel kamers te huur, maar nadat hij van mij hoort dat ik een deal wil maken omdat ik door Canada fiets, zijn er ineens geen kamers meer vrij. Klootzak, denk ik nog, maar misschien is het maar goed ook, want dit is niet echt een gezellige omgeving. Ik rij weg en de motorbende zwaait mij nu zelfs uit!

Ik ben wel trots op mijzelf en ik vind het stoer dat ik dit zo gedaan heb, maar ik realiseer mij heel goed dat ik dit niet meer zo moet doen...

Ik vind een paar kilometer verder een prima motelletje en boek een kamer voor twee nachten. Ik ben moe en ga eerst wat eten. Als ik om 20:30 uur terug ben, ga ik redelijk snel naar bed...

Han Schomakers, editor