Het 72e bericht uit Canada: Verslag van etappe #41

Maandag, 15 juni 2015

Michael voorspelde, en hoopte, dat het vandaag minder hard zou gaan waaien. Zou hij gelijk hebben gekregen?:

"Ik heb vannacht over mijn vrouw gedroomd en word een beetje raar wakker. Sann en ik besluiten eerst te gaan eten en dan te douchen. Als wij de eetzaal inlopen, zit er een oudere man die blijbaar ook op de fiets is. Hij blijkt inderdaad van Vancouver naar Montréal te fietsen. Hij is erg enthousiast over de prairies. Hij heeft de afgelopen dagen veel wind in de rug gehad. Dat maakt hier nogal wat uit...

Even later komt William binnen, een jongeman van 26 uit Britsh Columbia. Hij fietst min of meer met deze oudere man mee. Toch gaat de oudere man als eerste weg en gaat William nog wat eten. Men kan hier voor $6 een ontbijtje halen.

Ik begrijp van William dat deze oudere man al 85 is. Ongelooflijk, denk ik nog. "Hij is niet bij te houden en gaat maar door en hij fietst gewoon op de rijstrook." "WAT? Dat is zelfmoord"!" William haalt zijn schouders op en zegt dat hij eigenwijs is en doet wat hij wil...

Even later gaat ook William weg. Sann en ik gaan ons aankleden. Als we al onze spullen gepakt hebben en klaar zijn voor vertrek, blijkt de rem van Sann aan te lopen. Wij controleren dat nog even en gaan dan de weg op.

Wat een verschil met gisteren en dat is echt moeilijk uit te leggen. Vandaag hebben de dezelfde afstand als gisteren gefietst in nog geen uur, waar wij gisteren 2,5 uur voor nodig hadden en helemaal kapot waren!

Wij vliegen bijna over de weg. Het is inderdaad mooi hier. De prairie is alleen totaal niet vlak, maar heuvelachtig en natuurlijk klimmen wij gemiddeld. De wind is er bijna niet. Wij schieten zo lekker op! Op 20 km voor Chaplin wil Sann even stoppen om te plassen. Wij eten daarna een broodje.

We rijden rond 13:30 uur Chaplin binnen en gaan naar een restaurantje. Dat blijkt gesloten te zijn. Het is een kleine gemeenschap met een paar honderd inwoners in de regio, zodat het dorpje zelf misschien net 100 mensen telt. Het lijkt hier echt wel of je in het oude Wilde Westen komt. Je kunt met een beetje fantasie de cowboys en hun kuddes zien lopen...

In het centrum halen wij bij het postkantoortje postzegels voor twee kaarten van Sann. Het is geweldig. Er staat ook een soort oude gevangenis, maar dit blijkt de lokale bank te zijn. Het postkantoor is misschien nog wel het modernste gebouw in dit plaatsje!

Chaplin staat bekend om zijn zoutwinning. Dat doet men door water in een meer te pompen dat in de warme zomerperiode het zout uit de bodem omhoog trekt. Dit zout wordt daarna gescheiden van het water. Het wordt als zout in schoonmaakartikelen e.d. gebruikt. Dus niet als strooimiddel op de weg of om te eten. Er is ook nog een vogelcentrum, waar het hele zoutwinningsproces wordt uitgelegd. Het water trekt veel kleine zoutwater kreeftjes aan. Hierdoor komen er vele soorten trekvogels voor. Wij besluiten hier even te gaan kijken om daarna door te fietsen naar Mors. Swift Current is niet haalbaar, omdat dit nog zo'n 60 km verder is.

Bij het vogelcentrum komen wij weer een fietser tegen die ook van West naar Oost fietst. Hij beweert dagelijks rond de 200 km te fietsen. Hij heeft weinig bepakking en fietst zijn hele leven al. Hij vraagt wat een fiets kost zoals ik heb. Hij wil hem heel graag van mij kopen, als ik klaar ben met fietsen. Hij is helemaal weg van mijn fiets! Ik zeg dat ik hem mee terugneem naar Nederland, maar als ik mij bedenk, contact met hem zal opnemen.

Wij gaan het centrum in en lopen daar een half uurtje rond. Een jonge vrouw geeft ons wat uitleg. Wij gaan daarna toch maar weer op de fiets voor de laatste 30 km. Er staat wat meer wind, maar het is eigenlijk niets vergeleken gisteren.

We rijden om 17:15 uur Mors binnen en moeten wachten op een lange trein. Als die voorbij is zie ik een hotel, maar dat lijkt nergens meer naar. Het blijkt nog gewoon in gebruik te zijn ook!

Wij zoeken hier naar het café, omdat wij gehoord hebben dat hier het eten zo goed is. Wij rijden door de hoofdstraat, maar kunnen het niet vinden. Op de terugweg zie ik het! Wij gaan naar binnen en bestellen de maaltijd van de dag. De man die ons helpt, is moeilijk te verstaan, want hij praat erg binnensmonds. Toch is hij erg vriendelijk en zijn vrouw ook. Als ik uit het toilet kom, vraag ik of zij nog een stuk extra kip willen serveren, omdat ik nogal trek heb. "Dat komt goed!" Na de salade vang ik op dat zij graag weer terug gaan naar Ontario, vlak bij Ottawa. Ik vraag: "Waar?"

Wat volgt, is weer iets heel bijzonders. De man, David Fairfield, blijkt in Kempville gewoond te hebben en in Merrickville waar mijn familie woont. Na wat praten blijkt David bij mijn neef Mike in de klas gezeten te hebben en mijn oom Anton geholpen te hebben als ijshockey trainer. Hij heeft ook met Mike ijshockey gespeeld. Hij kent mijn tante Paula en mijn nicht Ann. Er komen allerlei verhalen los en als ik zeg dat ik het restaurant in Kempville nog herinner uit 1980, is het helemaal feest!

Hoe is het mogelijk dat je midden in Canada in een plaatsje van nog geen 100 mensen gaat eten en oude bekenden van je familie tegenkomt die later ook nog eens op de camping, waar wij staan, langskomen met een foto. Het hele ijshockeyteam staat er op, inclusief mijn oom Anton...

Inmiddels staan wij met onze tenten in een overdekte schuur, zodat als het écht gaat regenen wij droog staan. Wat een bijzondere dag weer vandaag. Morgen hoop ik dat er niet veel wind zal staan als wij naar Swift Current gaan dat is nog 60 km. Niet ver, als er weinig wind is..."

Han Schomakers, editor