Het 73e bericht uit Canada: Verslag van etappe #42

Dinsdag, 16 juni 2015

Michael had ook gisteren weer een enerverende dag. Vandaag hoopt hij wéér op weinig wind:

"Vannacht worden wij een paar keer wakker van de treinen, die kei- en keihard minimaal drie keer een geluidsignaal geven voor de spoorwegovergang. Er zit tussen de treinen en onze tenten misschien 15 meter. Wat een herrie! Daarnaast word ik wakker van de pijn in mijn heupen en rug. Het is een nacht met onderbrekingen...

Toch ben ik redelijk fris wakker om 7:30 uur. Ik ga mij aankleden en de spullen inpakken. David en Linda, de mensen van het café van gisteren, komen nog even langs om te checken of wij wel goed geslapen hebben. Na een kort praatje gaan we verder met inpakken. Wij eten wat brood. De muffins die wij gisteren bij Linda gekocht hebben, blijken verrukkelijk!

Als wij op de fiets zitten, blijkt de wind krachtiger dan gisteren, maar goed te doen. Wij spreken af om 14 km verderop koffie te drinken in een plaatsje, Herbert genaamd. Een gehucht, zoals snel duidelijk wordt. Toch zijn het juist deze plaatsen waar de mensen zo ontzettend behulpzaam en vriendelijk zijn.

Als wij de weg gevraagd hebben bij een motel met de vraag waar wij koffie kunnen drinken, komen wij bij een restaurantje aan, waarvan je aan de buitenkant niet zo snel kan zien dat er hier überhaubt iets is. Als wij binnen komen, schiet Sann al snel in de lach, want alle vrouwen en mannen zitten hier apart. Het zijn gemiddeld genomen gepensioeneerden. Wij bestellen koffie en ik vraag of het de gewoonte is dat vrouwen en mannen apart zitten. "Nee hoor, dat is alleen op dinsdag en donderdag. De vrouwen zijn hier dan voor hun wekelijkse meeting en de mannen zitten elke dag aan de lange stamtafel." We worden al snel door de mannen aangesproken en betrokken in hun gesprek.

De koffie is heerlijk en de sfeer is erg gezellig en ontspannen. Sann en ik hebben eigenlijk geen zin om hier weg te gaan. Als wij na een klein uurtje weg willen gaan, bel ik nog even mijn neef Mike om van gisteren te vertellen. Hij is onder de indruk dat ik hier een foto terugvindt van zijn vader, die in 2008 overleden is en die hij nog steeds mist. Hij moet wel even nadenken wie David ook weer is, want hij heeft hem al ruim 30 jaar niet meer gezien. Ook bel ik met mijn nicht Ann, omdat ze net oma geworden is. Ze neemt niet op, maar belt net voordat wij weggaan nog terug. Ik feliciteer haar en ook zij is onder de indruk. Ik mis mijn familie wel en had graag langer bij hen gebleven. Het doet mij erg goed dat ze mij volgen en steunen.

Als wij willen afrekenen, mogen wij dat niet. Wij krijgen de koffie van de eigenaresse, omdat wij door Canada fietsen voor een goed doel en ook nog eens tegen de wind in. "Dat zijn er niet veel!", zegt ze nog!

Wij fietsen even later het dorpje uit, dat ook zo in een Western film kan mee doen. Alleen wordt hier de vluchtstrook ineens meer dan gehalveerd tot ongeveer 40 cm om over te fietsen. Dat is oppassen geblazen. De weg is nu gelukkig erg rustig en dus geeft het weinig problemen. De wind wordt krachtiger en de heuvels zijn nu pittig. Ik fiets voorop en trap mij behoorlijk warm, terwijl achter mij een Japanner met zijn iPod zit mee te fluiten. Ik moet er erg om lachen en het zal er vast heel belachelijk uitzien...

Sann heeft niet de helft van mijn gewicht en fietst nu uit de wind. Ik vind het prima en heb er geen moeite mee, omdat Sann zich zo goed aanpast aan mij. Het is echt een fietsmaatje geworden.

Na een paar uur fietsen, nemen wij pauze in het volgende dorp. Een bord waarschuwt al: “No Services” en er is ook werkelijk niets! Wij zitten in de zon en eten een broodje. Het is echt best ernstig, hoor zo droog als het hier nu is. Ik zie een verdroogd stuk, waar een meertje zou moeten zijn. De grond is nog vochtig, maar daar houdt het mee op. Er wordt wel regen voorspeld, maar die valt steeds niet.

Als wij verder fietsen gaat Sann op kop en ik merk dat hij het ook moeilijk heeft tegen de wind in. Na een klein uurtje is hij het zat, maar gelukkig wordt de vluchtstrook hier weer breder. Vlak voordat wij Swift Current bereiken, zie ik een supergrote windvaan, waarbij men een helikopter heeft gebuikt. Dit is écht Canadees en dat werkt hier ook wel met deze winden.

Als wij in Swift Current aankomen, gaan wij op zoek naar de Chinees. Die moet heel goed zijn en zij hebben een buffet voor $15. Sann, die zijn rijst vooral mist, heeft vandaag speciaal minder gegeten. Swift Current is een redelijk grote plaats, waar alle winkels aan beide kanten van HW1 liggen. Wij moeten nog een stukje klimmen ook. En dan zie ik het liggen, aan de andere zijde van de snelweg.

Als wij binnenkomen, blijkt het buffet alleen voor de lunch te zijn, die wij nu net gemist hebben. Ik zie dat Sann toch wil eten en wij gaan aan tafel. Ik heb ook zin in Chinees. Wij vragen om een fors menu, omdat we trek hebben. Sann en ik bestellen beide op advies een groot menu om te kunnen delen. Het is goed genoeg voor 3 man. Wat is het heerlijk! Ik heb in Canada nog nimmer zo goed Chinees gegeten. Het is zo op, dus bestellen wij nog een portie. De serveerster is onder de indruk van wat wij eten... Ikzelf ook, maar ik denk dat wij het gewoon nodig hadden. Wij verbranden zoveel...

Na het eten geeft Sann aan te gaan kamperen. Ik zeg dat ik écht een motel neem in verband met mijn rust. Sann gaat mee als ik bij het motel naast de Chinees incheck. Hij gaat daarna verder naar Tim Hortons of McDonald's om een internetverbinding te hebben om daarna naar de camping te gaan. Wij spreken af dat hij morgenochtend bij mij komt om 8:30 uur. Dan kan hij hier douchen en gaan wij samen ontbijten.

Ik ga naar binnen en ga douchen, mij scheren, wat kleren wassen, mijn veiligheidsvest maken en mijn blog schrijven. Daarna ga ik lekker niets doen en op tijd slapen..."

Han Schomakers, editor