Het 74e bericht uit Canada: Verslag van etappe #43

Woensdag 17 juni 2015

Michael meldde vannacht dat hij waarschijnlijk twee dagen uit de lucht zou zijn, omdat hij een gebied in gaat waarin vrijwel geen GSM en WiFi signalen voorhanden zijn. Maar vanavond kreeg ik opeens e-mail met zijn bericht van gisteren. Hij schreef dat het toch gelukt was om een internetverbinding te vinden. Hoe hij het voor elkaar heeft gekregen, weet ik niet, maar hij zat in het kantoor van de burgemeester van Tompkins:

"Wat een nacht! Eerst kreeg ik de airco niet aan de praat. Het was 82 graden Fahrenheit. Uiteindelijk werkte hij prima, maar 's nachts werd ik wakker, omdat het te koud was. En toen kreeg ik hem weer niet uit... Toch heb ik redelijk goed geslapen.

Vandaag is mijn broer Melvin jarig en dat is weer zo’n moment dat je mensen echt mist. Ik probeer eerst met Ellen te skypen en dat lukt. Over een ding zijn wij het eens: het duurt te lang! Het is fijn om elkaar weer te spreken, samen met mijn jongste zoon. Na 45 minuten skypen, bel ik eerst mijn broer om hem te feliciteren.

Om 8:30 uur komt Sann binnen om hier een douche te nemen. Hij heeft op de camping prima geslapen. Hij kwam daar een fietser tegen die van West naar Oost fietst. Hij fietst elke dag 100 km en neemt elke 4 dagen een rustdag. Zo heeft ieder zijn ritme. Twee dingen zijn mij wel duidelijk geworden: 1-dat de manier hoe wij reizen van Oost naar West gemiddeld veel zwaarder is en 2-dat ik met (te) veel gewicht fiets. Toch gaat het er niet om of iets zwaar is of niet, maar om de ervaring...

Als Sann klaar is, gaan wij eerst even verderop een ontbijtje halen bij de A&W. De mensen daar zijn duidelijk geïnteresseerd in ons en er hangt een echt dorps sfeertje. Swift Current is eigenlijk een groot dorp, waar iedereen kent elkaar en dat heeft wel wat. Er wordt al snel gevraagd, waar wij naar toe gaan. Zij zijn enigszins verbaasd dat wij de verkeerde kant op fietsen. Het maakt indruk, net als mijn tribute voor Terry.

Als we later weg willen fietsen, komt er nog een dame naar buiten om te vragen wat wij doen. Ik geef haar een kaartje. Zij belooft het met de anderen te delen. Wij worden even later door 10 dames uitgezwaaid.

Wij fietsen langzaam het dorp uit, omdat we moeten klimmen. Ineens draait de wind weer en dat is gunstig voor ons. Wij hebben eindelijk de wind weer schuin in onze rug. De vluchtstroken hier zijn niet echt geweldig. Er liggen veel scherpe steentjes, er zitten gaten in het asfalt en sleuven waar de wielen in kunnen komen. Even later wordt het gelukkig beter.

Doordat we de wind mee hebben, gaan wij als de brandweer. Toch moeten we af en toe ook klimmen, maar ik moet zeggen dat de heuvels het landschap prachtig maken. Echt een Wild West gevoel.

Ineens hoor ik een fietser achter mij. Het blijkt een jonge wielrenner te zijn die zijn trainingsronde rijdt vanuit Swift Current. Hij is ongeveer midden twintig en moest even met ons praten. Hij is onder de indruk van mijn fiets en de bepakking. Als hij hoort dat deze samen 75 kilo wegen kijkt hij me aan en zegt: "Man, je bent de eerste die ik dit zie doen. Hoe komt je deze heuvels op?" Ik geef hem een kaartje en even later fietst hij bij de kruising weer terug, richting Swift Current.

Rond 12:30 uur stoppen wij om te rusten bij een rustplaats. Ik moet helaas een grote boodschap doen. Wij moeten even zoeken naar de toiletgebouwen. Deze blijken behoorlijk smerig te zijn. Toch moet ik nodig, maar er staan te weinig bomen om ongezien langs de snelweg in het wild te gaan zitten... Ik maak eerst met babydoekjes alles goed schoon en ga toch maar naar het toilet. Het is goor, maar wat moet je als je moet. Na alles goed, en meerdere keren, schoongemaakt te hebben, inclusief mijn handen, gaan wij wat eten. Lekkere combo...

Het is best fris in de wind. De temperatuur is rond 18 graden en de wind is rond windkracht 4. Als wij weer de fietsen bestijgen, is de wind weer iets gedraaid. Wij hebben nu iets minder de wind in de rug. Toch gaat het goed en ik hoop dat we naar Piapot kunnen gaan. Daar is een oude Saloon, waar je ook kunt slapen. Het gehucht kent slechts een paar huizen, midden in de prairie. Toch zien wij de lucht, zoals voorspeld, donker worden. Het regent zichtbaar links van ons. Gelukkig nog geen onweersbuien.

Helaas, komen hier ook met enig regelmaat tornado’s voor. Ja, je leest het goed! Deze zijn behoorlijk heftig. Vanmorgen werden wij nog gewaarschuwd door een man bij de A&W. Gisteren was er bij Gull Lake een onweersbui met windsnelheden rond de 120 km/u. Zelfs  vrachtwagens werden omgeblazen. De hagel heeft auto’s beschadigd. Als fietser in de open vlakte ben je dan echt de klos. Het xorgt ervoor dat ik min of meer constant de lucht in de gaten houd en al heb opgezocht hoe je vroegtijdig onweersbuien en tornado’s kunt ontdekken!

Vlak voor Tompkins begint het te regenen. Niet erg hard, maar toch. Wij hopen over de heuvel Tompkins te zien, maar tot onze verbazing zien wij alleen maar lege heuvelachtige vlaktes. Wij moeten nog ruim 6 km fietsen, voordat wij een bord met 'Tompkins 1 km' zien. Wij gaan direct naar het tankstation om te vragen of het hotel dat wij op de borden zagen, nog open is. De medewerkster zegt dat het waarschijnlijk wel zo is, maar zij checkt telefonisch voor ons. Wij worden gewaarschuwd dat het een heel simpel en oud hotel is, maar dat het wel schoon is.

Wij drinken wat koffie bij het tankstation en gaan daarna het dorpje in. Het hotel is inderdaad een 100 jaar oud gebouw, waarbij je zo terug in de tijd stapt. Het is net een oude saloon. Wij zijn dan wel niet in Piapot, maar dit lijkt redelijk identiek. De eigenaresse wil dat wij eerst de kamers zien, voordat we beslissen, want het is oud en simpel. Wij vinden het prima en betalen slechts $30 per nacht, waarbij wij hier ook nog eens kunnen eten. Prima! Zeker als je weet dat de camping $25 is en dat wij dan in de regen staan...

Wij pakken onze spullen en hebben ieder een eigen kamer met TV, alleen geen WiFi. Als ik ga douchen, blijkt het dat ik slechts 1 minuut warm water heb... en daarna is het ijs- en ijskoud. Tja, het is beperkt en zoals de eigenaresse al zei, zij hebben het net gekocht en moeten nog veel renoveren. Later blijkt dat er beneden volop heet water voor de afwas werd getapt... Zij hebben eerst het platte dak moeten repareren en wachten nu op overheidssteun voor oude gebouwen om dan alles verder aan te pakken. Hoewel het oud is, heb ik wel het gevoel in een oude Western gelopen te zijn. Ik vind het eigenlijk best leuk!

De eigenaresse wil straks, als wij gaan eten, haar WiFi van haar tablet met mijn computer delen om mijn blog te kunnen versturen. De komende dagen tot Medicine Heat, zal ik geen WiFi hebben.

Als wij beneden komen om te eten, zitten er allemaal mensen. Wij worden voorgesteld aan de eigenaar en een vriend van hem die hij 8 jaar niet gezien heeft. Deze man is oprecht geïnteresseerd in mijn tocht en doel. Als hij hoort dat ik het ter ere van Terry doe, gebeurt er iets. Hij vraagt wanneer wij in Medicine Heat zijn en of wij al een plaats hebben om te overnachten. "Nee!", zeg ik. "Nou, dan zou ik het een eer vinden als jullie bij mij komen slapen."

Clinton, zoals deze man heet, blijkt een hele goede advocaat te zijn Hij heeft verschillende bedrijven, waaronder een oliemaatschappij. Hij zegt dat hij een bescheiden optrekje heeft in Medicine Heat en als wij er geen bezwaar tegen hebben om in een kamer van de kinderen te slapen, is het helemaal OK. Ik ben totaal verbaasd. Wij horen een paar leuke verhalen en praten nog een tijdje door, terwijl Sann en ik ondertussen een heerijke hamburger en ander lekkers krijgen...

Als Clinton weggaat, krijgen wij te horen dat hij onze maaltijden betaald heeft. Ik kan hem nog net bedanken. Hij steekt zijn hoofd nog naar binnen en zegt: "Ik heb vandaag zoveel geld verdiend dat ik me schuldig voel" en hij verdwijnt met luid gelach. Het klinkt misschien overdreven, als ik het zo opschrijf, maar deze man heeft een goed gevoel voor humor. Wij moeten erg om zijn opmerking en expressie lachen. "Wat een toeval", zegt de eigenaar nog, "Ik heb hem in 8 jaar niet gezien. Zijn ouders en mijn ouders waren racepaarden fokkers. Wij zijn vrienden vanaf de lagere school."

Helaas, blijkt de WiFi op zich wel te werken, maar de eigenaresse weet het wachtwoord van haar iPhone niet, omdat haar zoon dit geregeld heeft. Dus kan ik geen blog versturen... Ik stuur Han daarom een (Engels!) e-mailtje dat wij de komende dagen waarschijnlijk geen blog kunnen versturen. Al met al wéér een bijzondere dag."

Han Schomakers, editor