Het 75e bericht uit Canada: Verslag van etappe #44

Donderdag, 18 juni 2015

"Gisteravond lag ik in bed en hoorde nog de muziek beneden. Het is een oud zootje, maar het heeft echt wat en als ik Hotel Calafornia van de Eagles hoor en Sweet Home Alabama van Lynyrd Skynyrd, lig ik te genieten in bed. Het is echt of ik in een cowboyfilm zit en boven een saloon slaap...

Ik word om 7:00 uur wakker en heb heerlijk geslapen. Als er een trein langs rijdt, schudt het hele gebouw licht en ben ik direct weer in het Western sfeertje.

Als Sann en ik naar beneden gaan, is de eigenaar ook wakker en laat ons naar binnen. Hij geeft ons koffie en wij hebben leuke gesprekken. Even later komt ook de eigenaresse, die direct voor ons ontbijt maakt en wij krijgen fruit en een gekookt ei bij de toast, kaas etc. Het hotel doet normaal geen ontbijtjes, maar voor ons wordt een uitzondering gemaakt. Wij mogen niet betalen. Het is geweldig. De eigenaresse heeft een paar dagen geleden haar moeder moeten begraven. Zij had altijd nog eens naar Nederland gewild, maar het is er nooit van gekomen. Toen de eigenaresse haar ouders jaren geleden tickects gaf, dorst haar vader niet te vliegen en hij heeft deze weer ingeruild. Haar moeder is aan kanker overleden. "En nu ben jij hier!", zegt zij.

Ik begrijp direct wat zij bedoelt. Ik had al het gevoel dat ik hier niet zomaar was. Omdat dit nu zo ter sprake komt, durf ik ook mijn gevoel over haar moeder met haar te delen. Voorzichtig vraag ik of zij op haar moeder lijkt. Ze knikt… Ik denk dat jouw moeder het geweldig vindt dat jullie dit hotel runnen, maar zij zou je zo kunnen zeggen dat je goed voor jezelf moet zorgen en tijd voor jouw kleinkinderen moet nemen. Ik zie de twinkel in haar ogen en zij knikt. "Klopt ", zegt ze… "En weet je, daar heb ik gisteravond nou over na zitten denken. Je bent hier niet voor niets!" "Mooi…"

Wij gaan na dit bijzondere gesprek tegen 10:00 uur naar de bibliotheek, omdat daar internet is. De dame daar is uiterst vriendelijk, maar heeft geen idee waarom het internet beveiligd is, laat staan dat zij het wachtwoord weet. Dan een andere optie de townhall, een deur verder. Toch kunnen wij niet zomaar gaan, omdat zeijover de tweede werldoorlog begint en dat haar vader in Nederland gevochten heeft. Hij is helaas niet oud geworden. Zij laat een foto van hem zien, die recentelijk nog in een landelijk blad heeft gestaan. Vanuit de omgeving van Tompkins zijn er veel Canadezen die in Nederland gevochten hebben. Na haar verhalen en het overbrengen van mijn dankbaarheid gaan wij een deur verder.

Ook hier worden wij prima geholpen en even later zit ik te e-mailen vanuit het kantoor van de burgemeester. Geweldig! Als wij snel 'het weer' checken, zien wij dat er weer onweer voorspeld wordt. Oppassen dus!

Wij gaan na het e-mailen uitchecken bij het hotel.Wij worden weer verwend en nemen afscheid. Wij halen nog wat te drinken bij het benzinestation, voordat we het dorp uitfietsen. Hiet zien wij een jonge dame van rond de 26, die op de fiets uit Vancouver naar Newfounland fietst. Wij praten kort en zij vraag of wij nog adviezen hebben. Ik geef direct aan dat ze te donker gekleed is zo, in het zwart, en dat zij een spiegel nodig heeft om het verkeer in de gaten te houden. Blijkbaar niet de adviezen die zij verwacht had, omdat haar reactie een beetje vreemd is. De meeste fietsers zijn trouwens weirdos hier. Erg op zichzelf gericht en niet echt sociaal.

Wij fietsen nu het dorp uit. De wind is stevig en staat nu dwars opr de weg. Niet fijn, maar wij moeten door. Na bijna 2 uur fietsen, begint het te regenen. Wij zagen het al aankomen en er iets niets in de omgeving, dus doorfietsen maar. Regenjas aan en gaan. Sann heeft een geel bootwerkerkostuum aan. Ik moet er een beetje om lachen. Na een uurtje is het weer droog. Als wij in Maple Creek aankomen, stoppen wij bij een tankstation annex restaurant en drinken en eten wat. Wij zitten hier een uurtje bij te komen en op de drogen. Het waait pittig buiten. Wij gaan toch weer op weg naar de grens met Alberta, omdat we daar volgens de fietser van vanmorgen prima kunnen overnachten. Daarnaast draait de wind morgen en is het nog maar 60 km naar Medicine Hat.

Wij fietsen verder en je kunt zien hoe veranderlijk het weer op de prairies is. Aan de ene kant stralende zon en aan de andere kant donkergrijs met duidelijk regen of hagel. De temperatuursverschillen in de buien zijn enorm. Tijdens de regen werd het 12 graden en later is het weer bijna 30 graden in de zon.

Ik begin mij zorgen te maken, want die grijze lucht wordt steeds donkerder. Ik kan niet goed vaststellen of het van ons af waait met de windrichting die wij voelen of door een hogere luchtstoom onze kant op komt. Sann lacht om mijn opmerking en neemt het niet zo serieus. Ik probeer hem duidelijk te maken dat wij hier op onze hoede moeten zijn. Het duurt niet lang of wij zien de eerste bliksemschichten door de lucht vliegen. Sann begint te vloeken en is nu niet zo blij meer. Volgens mijn berekeningen zouden we nog 5 km van de grens moeten zijn. Wij besluiten snel door te fietsen, omdat het onweerssysteem nog ver weg lijkt. Dat blijkt al snel een behoorlijke vergissing. Het verandert snel. Het wordt echt spannend. Her en der vliegt de bliksem de grond is en, hoewel het verder weg lijkt, zijn de knallen er niet minder om. Sann is inmiddels niet meer gelukkig en ikzelf ook niet echt...

Bij een huis dat wij tegenkomen, zit er een ketting op het hek en het huis is nog ongeveer 2 km verderop. Dat gaat niet werken en wij fietsen snel door. Maar wij moet nu echt wat doen. Wij parkeren de fietsen in de greppel en gaan onze tenten opzetten, maar… te laat...

Het begint te enorm te waaien en te hagelen. Niet zomaar, maar hagelstenen ten grote van een euro en die doen écht zeer. Ik weet mijn zeiltje van mijn tent over mij heen te spannen, zodat er ruimte is om de hagel op te vangen. De klappen op mijn handen doet behoorlijk pijn en Sann, die ik bijna niet meer kan zien, gaat door met zijn tent opzetten omdat hij zich anders niet weet te beschermen tegen de hagel. Het is onverstandig, maar hij is reageert primair en wat doe je dan? Ook ik ben een beetje bang dat dit fout gaat aflopen, zoveel geweld. Sann weet zijn tent toch op te zetten tussen de hagelbuien door. Het is te pijnlijk om zo te blijven zitten, dus ik vlucht zijn tent in. Daar zitten wij te rillen van de kou. Wij moeten niet tegen het doek zitten in verband met de hagelstenen. Er ligt een behoorlijke laag water in de tent. Het is echt geen pretje. Ik ben benieuwd welke schade mijn spullen zullen hebben. Na 20 minuten, schat ik in, is het droog en binnen een minuut schijnt de zon weer. Ik dring er bij Sann op aan om verder te gaan want ik vertouw het weer niet en ik wil veilig overnachten.

Wij fietsen verder, maar geen grens met Alberta te bekennen. Deze blijkt een stuk verder te liggen. Als wij die bereiken, fietsen wij eigenlijk ook Walsh binnen. Ik wil hier eerst een veilig onderkomen zoeken. Sann denkt dat ik overdrijf als ik zeg dat de donkere lucht verderop weer een fikse storm is. Als we lokaal informeren in het dorp, is het goed dat we onder het dak van het informatiecentrum kamperen. Er wordt inderdaad een storm verwacht en… o ja, er is een tornado waarschuwing. Sann wordt even stil en is nu wel overtuigd.

Als wij terugfietsen naar het informatiecentrum, zie ik twee slurven uit de lucht naar beneden gaan. Het zijn tornado's. Er is nog nooit iemand omgekomen in Canada door een tornado, omdat die meestal van de 1ste, 2de of 3de categorie zijn. Toch merk ik, dat ik mij erg ongerust maak en handel zo snel als ik kan. Het lukt mij niet zo goed meer om snel mijn tent op te zetten en alles lijkt mis te gaan. Uiteindelijk staat hij dan. De regen daalt al neer. Ook het onweer klapt weer uit de lucht. Gelukkig zie ik de slurven niet meer, maar ik heb geen foto's genomen toen ik die zag. Mijn natuurlijke reactie was vluchten...

Het bijzondere is dat het systeem ineens van richting lijkt te veranderen en langs ons gaat. Gelukkig maar, wij staan sowieso safe voor vannacht. Wij koken lekkere noodles, macaroni en rijst en eten er goed van. Dat hebben wij verdiend en… wij blijken ook nog eens WiFi van het informatiecentrum te hebben. TOP!

Ik weet nu één ding zeker: onweer op de prairie is verschrikkelijk eng. En van de dreiging van tornado's, en het zien er van, word ik behoorlijk nerveus van.

Morgen krijgen wij pal tegenwind tijdens de 55 km naar Medicine Hat..."

Han Schomakers, editor