Donderdag, 25 juni 2015
"Als ik wakker word, zijn Lena en haar man al wakker. Wij praten nog wat en ik krijg een lekker ontbijtje. Ik heb heerlijk geslapen, alleen had ik vannacht kramp in mijn kuit. Daarvoor moest ik helemaal mijn bed uit om het eruit te krijgen. Gelukkig hoef ik vandaag niet te fietsen, want ik voel het nog steeds.
Na het ontbijt kleed ik mij snel aan, want Lena moet, nadat haar man al is weggegaan, ook naar het werk. Ik besluit om mijn foto’s van mijn blog voor het huis waar ik nog WiFi heb te versturen als Lena naar haar werk gegaan is. Zij heeft mij nog snel een lunchpakketje gegeven. Het is een lieverd!
Als ik met de auto Salmon Arm uitrijd, is het prachtig weer en het ziet er allemaal erg mooi uit. Het rijden in de Pick-up Truck heb ik nog aangenamer gemaakt door mijn MP3 speler op de radio aan te sluiten, omdat in de bergen de satelliet radio soms wegvalt. De weg is prachtig en ik zou wel kunnen blijven fotograferen...
Ik besluit onderweg een kop koffie te halen, voordat ik Salmons Arm uitrijd. De weg is tweebaans en nog lekker rustig. Mijn gedachten gaan uit naar fietsen. Wat, als ik dit allemaal moest fietsen? Het is prachtig, maar ik merk dat ik nu echt zoiets heb van, het is goed zo. De vluchtstroken zijn soms smal en het lijkt wel of de omstandigheden niet ongevaarlijk zijn.
Op elk stukje weg is er weer wat nieuws te zien. De zon schijnt en het wordt warm in de auto. Na een paar uur rijden, kom ik aan in Kamploops. Ik besluit daar wat te gaan eten. De bediening van het restaurant lijkt onderbezet en is niet snel. Ik bestel een ontbijtje wat nog steeds kan. Het eten is prima.
Na het eten ga ik de weg weer op. De uitzichten zijn prachtig. Het water en de rivierbeddingen zijn mooi om te zien. De tweebaansweg gaat na Kamploops over in de HW 1 of de HW 5, ook wel de Coquihalla Highway genaamd, naar een rivier die hier door het gebied heen loopt. Het is een vierbaansweg en die is korter en sneller.
Het weer verandert hier en het regent even. Dit heeft alles te maken met het feit dat deze snelweg hoog door de bergen loopt. Er staan ook borden met de tekst ”Hoge bergsnelweg, verwacht weersveranderingen”. Als ik de weg hier zie en hoe stijl en hoe lang het duurt, voordat wij boven zijn, ben ik blij dat ik niet door de Rocky Moutains fiets. Op dit gedeelte mogen trouwens geen fietsers komen, omdat die de HW 1 moeten blijven volgen.
Ik stop in Hope om te tanken, omdat nu de tank in het rood komt. Ik neem tevens een kop koffie en een koek. Het is warm buiten en ik krijg te horen dat er in British Columbia de komend dagen een hittegolf verwacht wordt met temperaturen in het zuiden van rond de 40 graden. Het grappige is dat de Sylvester Stallone's film First Blood hier is opgenomen.
Als ik weer verder rijd, kom ik eigenlijk redelijk snel in de buurt van Vancouver, maar ik kom helaas in de file te staan. Het is niet anders, maar echt leuk is het niet, hoewel er nog een limo langskomt met feestende jongeren die spontaan naar mij zwaaien.
Als ik in de voorstad van Vancouver kom, besluit ik omdat ik vroeg ben, eerst een hotel te zoeken dat in de buurt van port Coquitlam ligt. Dat blijkt niet mee te vallen. Als ik Port Coquitlam inrijd en in het centrum ben, besluit ik eerst wat te eten. Daar vraag ik of er ook hotels in de buurt zijn. Dat blijkt zo te zijn, maar als ik deze na het eten langs de weg zie, als ik mijn rit vervolg, blijken dit dure hotels te zijn.
Ik besluit eerst te kijken waar de begraafplaats is waar Terry Fox begraven ligt. Deze blijkt boven op de heuvel te liggen en dat is een heel pittig stuk om zondag te fietsen. Toch weet ik nu waar het is en ga nu verder opzoek naar een hotel. Als ik dat via mijn tomtom doe kom ik uit in Survey een andere buitenwijk van Vancouver, maar helaas blijkt het hotel er niet meer te zijn.
Als ik wat rond rijd, kom ik een Days Inn tegen en ga daar informeren. Ik kan niet goedkoper dan $119 per nacht een kamer krijgen. Toch neem ik die kamer voor twee nachten. De kamers zien er prima uit.
Ik merk dat ik al met al bek af ben en ga vroeg naar bed. Ik val voor de TV in slaap..."
Han Schomakers, editor
Reactie plaatsen
Reacties
Je reis werkt toe naar een climax, ik voel het als ik dit lees....
De vlag mag uit! Je hebt Vancouver bereikt. Niet allemaal met de fiets, het is meer een verhaal van bicycles, plains, busses and pick-ups geworden. Maar zo is het leven in het algemeen, en met sarcoïdose in het bijzonder. Je kan een doel hebben, maar je moet toch steeds weer kijken hoe je je voelt, en wat de omstandigheden zijn. En dan is het voortdurend aanpassen. Dat is zwaar, maar de aanhouder wint! Je hebt het toch maar mooi gedaan. Respect!