Dinsdag, 30 juni 2015: Het einde van mijn tocht!
"Mijn tocht is aan een einde gekomen en dat maakt dat je toch terug kijkt over de afgelopen maanden.
Hoewel misschien een aantal van jullie zal denken aan het woord 'vakantie' moet ik eerlijk zeggen dat ik dat niet zo ervaren heb. Het was mijn missie en het was hard werken. Soms zo hard dat ik mijn twijfels over de haalbaarheid moest overwinnen, door de pijn heen moest bijten en mijn angsten los moest laten. Heftige momenten, die ik bijna allemaal graag heb gedeeld met jullie.
Ik ben namelijk zo dankbaar voor al die mensen die mij gevolgd hebben de afgelopen maanden. Ik weet dat het er heel veel zijn. Wekelijks werd mijn pagina duizenden keren geraadpleegd en dat voelt zo goed als je het even zwaar hebt. Als ik zie hoeveel mensen op mijn blog gereageerd hebben, is dat enorm. Ik had dit nooit verwacht. Maar ook via Facebook of e-mail heb ik veel support gekregen. Het heeft mij zó goed gedaan en ik ben daar zó dankbaar voor, dat het moeilijk is uit te leggen.
Ik heb alle reacties gelezen en soms meerdere keren. Wat een mooie reacties en sommige net zo als mijn blog met de nodige emotie. Ik heb wel eens met tranen in mijn ogen gezeten en zou dan het liefst een dikke knuffel terugsturen, zo belangrijk waren die voor mij.
Waar ik ook van onder de indruk ben, is de support van mijn collega’s. Wat is dat mooi! Daar zitten misschien wel een paar van mijn trouwste volgers tussen, zonder anderen te kort te willen doen uiteraard. Ik heb een boekje voor mijn vertrek meegekregen dat ik meerdere keren heb doorgelezen. Vooral in het begin, waar ik moest afzien in kou, regen, onzekerheid en teleurstelling.
Tijdens mijn tocht kon ik onmogelijk terug reageren op al jullie reacties. En hoewel ik weet dat sommigen mijn blog zullen gaan missen. Ik zal jullie reacties ook missen...
En dan mijn speciale dank aan mijn collega Han, die een enorme taak op zich nam door mijn blog bij te houden. Zelfs ik had dit onderschat. Hij heeft naast het bijhouden van mijn blog, mij ook mentale support gegeven. Wat een prachtige man en wat ben ik je dankbaar Han! Je maakt echt deel uit van Strength of Hope 2015 en daar ben ik heel blij mee.
Als ik terugkijk, zijn er vele momenten waarop ik mijzelf ben tegen gekomen, echt dingen heb ontdekt en geleerd. Dat is waardevol. Maar het belangrijkste is dat mijn angst voor een terugval van mijn lichaam tot nu toe ongegrond is geweest. Niet dat ik geen problemen gehad heb, maar ik heb er mee kunnen dealen door goed naar mijn lichaam te luisteren en dat is voor mij niet makkelijk.
Een belangrijke les is dat toeval niet bestaat. Het is hoe je het ziet en ervaart. Als je bijzondere dingen meemaakt die een onverwachtse verbindingen hebben, is dat iets moois, geniet daar dan van. Vertouw er op dat je op de goede weg zit. Voor mij waren vertrouwen en loslaten de twee grote items van mijn tocht.
Maar ook het inzicht dat alles in het leven om balans draait. Het zijn bijna boeddhistische gedachten, maar Ying en Yang zit in alles. Ik begrijp nu ook waarom de First Nations geloven dat alles een ziel heeft. Voor mij gaat het er meer over dat alles energie bevat. Heftige stof om zo op te schrijven, maar het is een van de lessen die mij werkelijk verrijkt heeft.
Dan de bijzondere ervaringen met First Nations, de offerrituelen, de ontmoetingen en de lessen. Een spirituele tour zou je kunnen zeggen. Dat heeft mij erg geholpen. Er zijn echt momenten geweest, waar ik van mijzelf heb staan kijken hoe ik in staat ben geweest om bepaalde prestaties neer te zetten. Het was net of ik extra energie had en super veel kracht. Heel bijzonder. Mijn innerlijk contact met First Nations is als het ware echt aangezet.
Dan mijn fiets. Op de bevroren kabels na, heb ik niets maar dan ook niets aan problemen met mijn fiets gehad! Daar waar anderen gebroken kettingen, lekke banden, klapbanden, gebroken spaken en afgebroken onderdelen hadden, heb ik een fiets die gewoon niets mankeert...
Hoe bijzonder dat is, wordt misschien wel duidelijk als ik jullie vertel dat mijn fietsframe gemaakt is voor een maximale belasting van 180 kg. Mijn fiets en bagage wegen al 75 kg en ikzelf nu tegen de 100 kg. Dat is dus veel. Ik ben fietsers tegengekomen en bij diverse fietsenmakers geweest, maar niemand heeft ooit zoveel gewicht op zijn fiets gehad als ik. Verstandig is een ander ding, maar ik kan geen afscheid nemen van mijn spullen. Vaak had ik op de bepalende momenten wel de spullen die andere niet hadden, maar ik dorst mijn winterkleding niet naar huis te sturen. Dat zou gewicht bespaard hebben.
Afijn, de laatste keer in Medicine Hat dat de lokale fietsenmakers naar mijn fiets keken, waren zij onder de indruk van de kwaliteit. Deze mannen zijn trouwens ook de mannen die nationale fietsers begeleiden en weten waarover zij praten. De combinatie van gewicht en het feit dat een fiets hier echt op z’n donder krijgt, maakt dat het regelmatig gebeurt dat zij hier fietsers krijgen met problemen. Gescheurde frames door de kuilen in de weg komt met enige regelmaat voor.
Ik ben dan ook Elias van Groeningen, de man van Poppink fietsen, zó dankbaar. Mijn fiets was niet alleen mijn gereedschap, maar ook hetgeen waarop ik moest kunnen vertrouwen. Het is een topper. En ik heb al zoveel mensen gesproken die hem van mij willen kopen, maar hij gaat gewoon mee naar huis!
Als laatste nog even over fietsen in Canada. Ik heb geen spijt, maar zou ik het iemand aanraden? Eigenlijk weet ik dat niet zo goed. Mijn nicht Ann in Canada had gelijk. Canada is niet gemaakt voor fietsers. Hier is fietsen echt gevaarlijk!! Dit jaar zijn er op HW1 al vijf fietsers gedood door ongelukken!
Dat is niet voor niets. Ik heb deze info niet eerder gedeeld, omdat ik mijn familie niet onnodig ongerust wilde maken, maar het is echt gevaarlijk op sommige stukken. Als je in een heuvelachtig gebied fietst zonder vluchtstroken en de weg is kronkelig, dan kan het verkeer wat daar rustig 100 km/u rijdt je niet altijd zien. Dat geeft bijzonder gevaarlijke situaties. Maar ook vrachtwagens die een afdaling niet meer kunnen (be)remmen of een idiote brede lading vervoeren die aan beide zijden 2 meter uitsteekt. Ik heb veel te danken aan mijn spiegels en alertheid. Er waren een paar gevallen waarin het weinig scheelde en ik zelfs op het punt stond om te stoppen. Ik heb namelijk geen doodswens...
Nee, als mijn jongens zouden zeggen dat zij dit gingen doen, zou ik erg ongerust zijn. Canada is mooi en prachtig, maar gevaarlijk voor fietsers. Het weer kan hier onbeschrijfelijk ruig zijn.
IJsregen, sneeuwstormen, zeer koude wind, hagel, onweer, tornado’s, enorme hitte en droogte. Het weer is hier soms moeilijk te lezen. En dan het wild... Beren, ja die ken ik nu wel, maar gelukkig nog geen Grizzly’s. Toch zijn er nog zoveel dieren die echt gevaarlijk zijn. Moose en Elk (groot hert) kunnen je behoorlijk verwonden en jagen soms achter fietsers aan. Er zijn verschillende mensen geweest die al hun ribben braken toen een Moose of Elk hen met hun hoorns aanvielen.
Wolven komen hier ook veel voor en als je deze ziet, dan is dat geen toeval. Een wolf laat zich alleen zien als hij dat wil. Ik heb op afstand een Timberwolf gezien en dat was al indrukwekkend. Wat een enorm beest is dat. Ze hebben, als zij op hun achterpoten staan een lengtevan bijna 2 meter.
Dan heb je ook nog de Cougars en Mountain Lion die met enige regelmaat dieren en mensen aanvallen. Kortom, genoeg om te beseffen dat je hier niet boven aan de voedselketen staat.
Canada is een geweldig land, maar is ook meedogenloos hard. Hier fietsen is wel even wat anders dan een Tour de France of een tochtje door Europa. Ik heb mij, ondanks alle voorbereidingen, toch verkeken op de afstanden, maar vooral de omstandigheden. Ik heb natuurlijk ook geen geluk gehad op sommige momenten, maar op een dergelijke reis kom je gewoon dingen tegen die gevaarlijk zijn. Een beetje survival is het wel...
Al met al kijk ik terug op een geweldige ervaring en wat ben ik blij dat ik doorgezet heb, ondanks dat velen mij voor gek verklaard hebben. Ik heb bewezen dat je mijn ziekte heb kunnen overwinnen (hoewel ik me realiseer dat het altijd aanwezig zal blijven) en heb een enorme prestatie neergezet, ondanks dat ik maar de helft van de aantal kilometers gefietst heb. Het kon niet anders. Ik word gesterkt in mijn gevoel, omdat ik andere fietsers heb ontmoet die veel lichter fietsen, wind in de rug hebben en nagenoeg dezelfde prestaties neerzetten. Er zijn er ook die het niet halen en het laten afweten. Dat begrijp ik trouwens heel goed, want het kan zomaar echt gevaarlijk worden. Het belangrijkste is dat ik mijn droom heb kunnen waarmaken en ontdekt heb hoeveel meer kracht dit in je los kan maken.
Ik ben een rijk mens!
Dan nog een paar feiten.
- De geplande afstand 8.000 km met een gemiddelde dagafstand van 100 km
- De werkelijke gereden afstand 4.500 km met een gemiddelde dagafstand van 75 km
- Aantal gevlogen km zijn circa 1.200 km
- Aantal gereden km in auto of bus zijn circa 2.100 km
- Slechts 4 dagen op Newfounland gefietst (het waren de zwaarste dagen van mijn gehele tocht).
- Het aantal meters in hoogte waren ruim 12.000 meter
- Het aantal meters in afdaling waren ruim 10.000 meter.
- De laagste temperatuur was -14 C
- De hoogste temperatuur was +38 C
- Dit jaar was het slechtste voorjaar in ruim 10 jaar qua temperatuur en neerslag in Canada.
- De grootste windsnelheden (tegenwind op de prairie) windkracht 8.
- De gevaarlijkste weersomstandigheden waren een thunderstorm met hagel en een tornado die gelukkig de grond niet raakte.
- Het aantal fietsers dat van coast to coast fietst dat ik ben tegengekomen is drie. En alle drie van West naar Oost. Ik ben meer fietsers tegengekomen die van Vancouver naar Toronto fietsten of Montréal, maar geen fietser die van Oost geheel naar West fietst. Wat ik uiteindelijk ook niet gedaan heb.
Heb ik daar mee de tocht onderschat?
Ja en nee. Ik wist dat het moeilijk zou worden en dat de kans bestond dat ik het niet zou halen. Maar ik wilde mijn droom volgen en heb gedaan wat ik kon. Maar er waren momenten dat ik echt even bang was dat het fout zou gaan en het niet zou kunnen na vertellen. Dat had ik niet verwacht.
Hoe verder met Strength of Hope 2015?
Mijn tocht is ten einde, maar ik heb de Nationale Sarcoidose Vereniging in Canada gemist. Zij zitten in Calgary en ik ga daar nog langs. Ik zal daar verslag van doen op mijn site.
Tot nu toe heb ik nog geen contact gehad met de Fox familie. Het zal niet eenvoudig zijn, omdat ik toch tegen een soort bureaucratie aanloop, waarin zij worden afgeschermd. Je moet wel heel belangrijk zijn, wil je daar doorheen komen. Ik heb de pech dat Canada Day er tussen zit, wat een feestdag is. Dus moet ik wachten tot donderdag om verdere actie te ondernemen. Toch ga ik niet van alles op mijn nek halen als mijn gezin er is. Dus hoe dit afloopt?? Ik laat het nog wel weten via een berichtje.
Daarnaast ben ik van plan om dit jaar toch door te gaan om meer aandacht voor Sarcoïdose en auto immuun ziekten te vragen. Mijn fietstocht in Canada is voorbij, maar Strenght of Hope 2015 gaat door. Ik ga proberen om met Professor Marjolein Drent verdere aandacht voor deze ziekte te krijgen, want het is echt hard nodig.
Hiermee eindigt toch wel mijn blog voor deze tocht. Dat er meer op stapel staat, is wel duidelijk. Ik overweeg inderdaad een boek te schrijven, maar dat is voor de langere termijn.
Als laatste kan ik zeggen: ik wens iedereen de ervaring die ik heb mogen ondervinden en dromen kunnen uitkomen als je die echt volgt…"
Han Schomakers, editor
Reactie plaatsen
Reacties
Michael bedankt voor je mooie verslagen,elke keer weer.
Ik heb veel bewondering voor je doorzettingsvermogen.
Bij deze wens ik jou een fijne vakantie met je GEZIN
lieve groet van mij
Een mooie samenvatting van je tocht Michael. Het wordt een beetje afkikken, zo zonder even je blog te checken en te kijken waar je bent. Kom lekker bij en tot kijk als je weer in Nederland bent.
Hoi Michael, Het zit erop. Je hebt een mooie terugblik gegeven van de tocht. Ik heb met veel plezier en interesse jouw tocht gevolgd. Hulde ook voor Han die dit mede mogelijk maakte. Fijne vakantie verder met je familie. Gr. Ron
Michael bedankt dat je heel veel met mij (ons, je volgers) hebt willen delen. Het was voor mij een soort meereizen en ik werd er zelfs af en toe "hebberig" van. Zo van, dat had ik allemaal ook wel eens in mijn leven willen beleven. Je bent er inderdaad "rijk" van geworden en ik hoop dat dit je de spirit zal geven die je in de rest van je leven zult kunnen gebruiken en misschien zelfs nodig hebt.
Ik zal je verhalen, die lazen als een avonturenroman, en de plaatsen waar je was die ik via streetview bezocht, wel missen. Het was zelfs enigszins verslavend om je te volgen. En die Han van jou, nou die is een vlag en wimpel waard. Wat een werk heeft die verzet. Verder hoop ik dat je met de warme contacten die je in Canada met een aantal mensen hebt gelegd zal kunnen onderhouden. Michael, fijne vakantie met Ellen en de jongens en tot ziens.
Hé Michael, dank je wel voor de complimenten. Ik ben blij dat ik jou heb kunnen ondersteunen vanuit Nederland. Ik heb het met plezier gedaan. Ik ben dan ook, met jou, trots op het resultaat. Wat velen niet gemerkt hebben, was dat er ook een Engelstalige versie van de website werd bijgehouden. Gelukkig kreeg ik hulp van Albert Dijkstra en Sytske van der Veen met de vertalingen. Zij wonen al jaren in respectievelijk de USA en Canada. Het idee is om alle berichten te bundelen in een boekje. Maar dat is iets waar wij na alle vakanties maar eens over moeten nadenken. Het zal raar zijn om 's nachts de telefoon niet meer twee keer te horen trillen als er e-mails uit Canada binnen komen: de ene met het verhaal en de andere met de foto's. In aanvulling op Michaels getallen; het waren er 88...
Tot slot Michael, wens ik jou een heel prettige vakantie, de groeten aan jouw vrouw en kinderen. En... Take care!! Tot ziens in Nederland!
Mike, ik buig diep voor jou. Je hebt een geweldige prestatie neergezet, niet alleen als fietser maar ook als mens. Je bent een fijne vent en ik ben trots op je en dat ik een collega van je mag zijn. Fijn dat je ons deelgenoot maakte van alle zieleroerselen, die gedurende deze tocht bij jou boven kwamen drijven. Je geeejezelf toch bloot en dat durft niet iedereen.
Ik heb genoten, wens je nog fijne dagen daar en ik zal je gauw zien. Je maatje op je bagagedrager ????!
Hoi Michael, Allereerst wil ik zeggen dat ik erg trots ben op mijn broer!
Ik heb me weldegelijk beseft dat het een zeer gevaarlijke fietstocht zou worden. Je hebt naar mijn mening de gevaren goed afgewogen en delen van de tocht op een andere manier afgelegd. Dat is goed omgaan met de situaties die je tegenkomt! En dat is misschien wel belangrijker dan overschatting of onderschatting vooraf.
Ik denk dat er achteraf nog wel aandacht komt voor je prestatie. Misschien kun je nog eens naar "Hart van Nederland" bellen.
Maar dat is later. Nu genieten en vakantie vieren! Ik zie je begin augustus.
Dikke knuffel van Dario en mij.
LIEVE SCHAT.
WATheb jij dit laatste bericht weer goed verwoord. EN zeker voor je
collega HAN wat is dat een GEWELDIGE MAN voor je geweest TOP.
En dat je verrijkt terug komt dat is zeker.Wat ben ik blij voor je dat je
het toch gedaan hebt. DIT WAS JE DROOM. En je droom is met heel
veel mooie en ook ontberingen uitgekomen.Dit heb je toch maar
gedaan. Wij zijn zo TROTS, dat je onze ZOON bent (in alles)
En nu verlangen wij om je weer in onze armen te sluiten.Nog een
Maand wachten.Geniet nu van je gezin en de vacantie.
heel veel knuffels.Bonne en Ria.××××××.
Jee Michael, wat heb ik een bewondering voor jou.
Ik heb je blog van begin tot eind helemaal gelezen en wat een mooie stukken zijn het geworden.
Dat boek ja dat is echt goed om te doen. Nu alles eerst maar eens laten bezinken en met je familie genieten van een wel verdiende vakantie.
Als je weer thuis bent laat je het me dan weten, dan kunnen we iets afspreken om weer eens goed bij te praten. ervaringen delen is er daar een van. Voor nu rest mij je een super vakantie toe te wenzen en ga er vooral lekker van genieten. Tot gauw, groetjes, Ditte
Hey man,
Wat een ervaringen, gevoel en kracht! Een reis naar jezelf: wat heb jij nodig, wat kan jij, waar wil je naar toe. Heerlijk om nu met je gezin te zijn. En zo weer een beetje te wennen aan het leven in Nederland -;)
Fijne tijd!
Groet Jolanda
Hoi Michael,
Na een lange, mooie en zware tocht is het nu nog heel even wachten op je gezin en dan kan het uitrusten echt beginnen. We gaan je verhalen zeker missen. Je was hier regelmatig het gesprek van de dag ;-)! Geniet de komende weken lekker van je vakantie in het prachtige Canada met je familie en tot in augustus!
Groetjes,
Mignon
Als je lang van tevoren een reis uitstippelt, ben je er denk ik diep van binnen van overtuigd dat die geen werkelijkheid wordt. Naarmate de dag van vertrek naderde, werden mijn warme bed en mijn comfortabele huis almaar begerenswaardiger en mijn lieve vrouw onmetelijk dierbaar. Om die drie maanden te verruilen voor de verschrikkingen van het onconfortabele en onbekende leek krankzinnig. Ik wilde niet weg. Er moest iets gebeuren wat mijn vertrek zou voorkomen, maar er gebeurde niets. Ik kon natuurlijk ziek worden, maar dat was juist een van mijn voornaamste maar geheime redenen om te gaan. De wiinter daarvoor was ik nogal ernstig ziek geweest, een van die omzichtig aangeduide kwalen die de voorboden zijn van naderende ouderdom. Toen ik genezen was, kreeg ik de gebruikelijke preek over kalmer aan doen, afvallen, op mijn cholesterol letten. Het overkomt veel mannen, en ik denk dat artsen de litanie uit hun hoofd hebben geleerd. Het was zoveel vrienden van me overkomen. De preek eindigt met: "Doe het rustiger aan. U bent niet zo jong meer als vroeger". En ik had er zoveel gezien die begonnen waren hun leven in de watten te leggen, hun impulsen te onderdrukken, hun passies te temperen en hun manzijn langzamerhand te verwisselen voor een soort van spiriturele en lichamelijke semi-invaliditeit. Hierin worden ze aangemoedigd door echtgenotes en familieleden, en wat is het een zoete val. Wie wil niet graag het middelpunt van aandacht zijn? Zoveel mannen raken verstrikt in een tweede kindertijd. Ze ruilen hun wildheid in voor de belofte van een ietsje langere levensduur. Het hoofd van het gezin wordt in feite het jongste kind. En ik heb mezelf met een soort ontzetting afgevraagd of mij dat ook kon overkomen. Want ik heb altijd wild geleefd .... beschouwd. Ik wilde mijn vurigheid niet inleveren voor een kleine terreinwinst. Mijn vrouw is met een man getrouwd; ik zag geen reden waarom ze een baby zou erven.
Ik wist dat zestien- of achttienduizend kilometer in mijn eentje en zonder hulp over allerlei soorten wegen rijden hard werken zou worden, maar voor mij was dat de antistof tegen het gif van de man die van zijn ziekte een levenstijl heeft gemaakt. En in mijn eigen leven ben ik niet bereid om kwaliteit in te wisselen voor kwantiteit. Als deze voorgenomen reis te zwaar voor me zou zijn, dan was het hoe dan ook tijd om te gaan. Ik zie te veel mannen die hun vertrek uitstellen en een ziektelijke, trage tegenzin vertonen om van het toneel te verdwijnen. Dat is naast slecht theater ook slecht leven. Ik heb het zeer goed getroffen met een echtgenote die graag een echte vrouw is, wat betekent dat ze van mannen houdt, niet van bejaarde baby's. Hoewel we dat laatste motief voor de reis nooit hebben besproken, weet ik zeker dat ze het begreep.
John Steinbeck - Reizen met Charly, een roadtrip door Amerika
Beste Banno,
Ik moet hier gewoon even op reageren. Ik ben verschillende mensen tegen gekomen die me dit boek tipte. Maar wat ben ik geraakt door dit stukje tekst. Banno het waren de juiste woorden op het juiste moment. BEDANKT. Ik moest er wel een traan bij laten!
Met diep respect en een enorme buiging voor jou enorm bewonderenswaardige prestatie neem ik afscheid van jou blogs-zij het met enorme tegenzin.Maar ja.....als jij ze niet meer schrijft,kunnen wij ze niet meer lezen toch?Ik heb genoten van je schrijven,van je belevenissen,maar voiral van datgene over wat dit alles met jou zelf heeft gedaan.Je openheid,het " even mee mogen kijken" van je mentale hoogtepunten,maar ook je diepe dalen......ik vond het een prestatie op zich om dit alles met anderen-ook wildvreemden,zoals Klaas en ik voor je waren-te delen.Net zo'n toppresttie als het fietsen zelf.Blij ben ik,dat ik je op het internet heb gevonden....zo maar,per ongeluk.Wat een pasr woorden met je kunnen doen: fietsen,Neerland,Canada en Sarcodiosis.Vooral dat laatste,omdat mijn moeder en mijn jongste broer dit beiden aan den lijve meemaken.Een onzichtbaar iets,wat je kan slopen.Geweldig om te zien hoe je er mee omgaat,wat het met je doet.....om het wijder bekend te maken.Opnieuw petje af en een diepe buiging.Geweldig werk!Ik wens je heel,heel veel gezondheid toe,geniet van alles en ieder om je heen.....van je welverdiende vakantie nu en vooral van je gezin zo dadelijk.We hopen op afstand een beetje deelgenoot te mogen blijven van elkaars leven.....dank dat je one eerste gast wilde zijn dut jaar in " Oving Estate".We komen het boek halen volgend jaar April....in "Van Beek Estate"....-:)))We'll keep in touch........
Mike, ik neem mijn petje voor je af, wat jji allemaal hebt doorstaan, maar ik zeg nog een keer, je was niet alleen. HIJ waakte over je, en zal dat blijven doen zolang als je leeft. Je bent een kanjer en ik blijf dat zeggen. TOPPIE
Beste Michael.
Wat zal ik je blog missen. Want jou prestatie geeft mij persoonlijk de kracht en het doorzettingsvermogen om positief te blijvenin onze sisituatie. Je weet welke ik bedoel en waar we live vast nog over gaan praten. Jou doel om aandacht te vragen deze ziekte zullen we zeker ondersteunen.
Geniet van je vakantie met je dierbaren en wij zien elkaar hopelijk in Augustus.
X Sylvia
Beste Michael.
Wat zal ik je blog missen. Want jou prestatie geeft mij persoonlijk de kracht en het doorzettingsvermogen om positief te blijvenin onze sisituatie. Je weet welke ik bedoel en waar we live vast nog over gaan praten. Jou doel om aandacht te vragen deze ziekte zullen we zeker ondersteunen.
Geniet van je vakantie met je dierbaren en wij zien elkaar hopelijk in Augustus.
X Sylvia
Het is volbracht en wat een prestatie. Ik heb iedere keer weer gesmuld van je verhalen, wat kon je het allemaal goed verwoorden. Niet alleen wat je meemaakte maar ook wat situaties en mensen met je deden, vaak heel ontroerend om te lezen. Geniet van je vakantie en daarna zien we elkaar weer op het stadhuis! Groet, Dieta
Trots op je! Bedankt voor al je mooie verhalen!!!
Hoi Michael.
Gefeliciteerd met het behalen van deze fantastisch tocht! Wat een prestatie.
Ik heb je niet dagelijks, maar wel heel vaak gevolgd en genoten van je verhalen.
Wij kwamen op 24 juni in Calgery aan, toen jij met de auto verder ging.
Vandaag 7 juli lees ik pas weer jouw blogs. Waar wij vandaag gereden hebben, ging jij met je auto ( hway 1).en inderdaad het is hier fantastisch !
Geniet nog even na , dan hoop ik je komend winter weer op de woensdagavonden te zien.